Hoe bewustzijn deuren opent naar hogere dimensies

Deze serie verdiept zich in het onderzoek van gerenommeerde artsen naar diepgaande vragen over het bewustzijn, het bestaan en datgene wat er mogelijk aan voorbij gaat. Dr. Eben Alexander was op het hoogtepunt van zijn carrière als neurochirurg.

Met een doctoraat in de geneeskunde aan de Duke University en een opleiding aan Harvard, geloofde hij dat hij het bewustzijn en de hersenen begreep. Maar op 10 november 2008 viel een zeldzame en ernstige bacteriële infectie zijn hersenen aan, waardoor hij alles wat hij dacht te weten in twijfel trok. Hij raakte in coma en ontwaakte zeven dagen later met een volledig lichamelijk herstel.



Maar terwijl hij sliep, was zijn geest niet stil. Hij herinnert zich dat zijn bewustzijn naar een andere dimensie was gegaan – een plek vol wolken, glinsterende wezens en etherische landschappen. “Ik was op een plek van wolken.

Grote, dikke, roze en witte wolken die scherp afstaken tegen de diep blauwzwarte lucht. Hoger dan de wolken – onmetelijk veel hoger – bewogen zwermen transparante lichtbollen en glinsterende wezens door de lucht, en lieten lange, sliertachtige lijnen achter zich”, schreef Alexander in zijn boek ‘A Proof of Heaven’. “Ik was getuige van dat rijk in al zijn grootsheid,” vertelde Alexander tijdens een interview met The Epoch Times.

“Hoewel ik niet wist waar ik was of zelfs wat ik was, was ik absoluut zeker van één ding: deze plek waar ik me plotseling bevond was helemaal echt,” zei hij. Dr. Sam Parnia, een arts en onderzoekswetenschapper, constateerde dat van de gereanimeerde patiënten vertelden over een bezoek aan een onaardse dimensie tijdens hun bijna-doodervaring (BDE) – een ervaring die mensen soms hebben op de en die ze zich mogelijk herinneren na hun herstel.

Dr. Pim van Lommel, een cardioloog uit Nederland, rapporteerde verder dat 29 procent van de mensen met een BDE beschrijft dat ze een uitgestrekt, prachtig rijk buiten onze fysieke werkelijkheid zijn binnengegaan. Deze gedeelde elementen hebben experts ertoe aangezet om te discussiëren over de oorsprong van het bewustzijn.

Kan ons bewustzijn verbonden zijn met een andere dimensie en naar een dimensie reizen die voor menselijke ogen onwaarneembaar is? Terwijl gelovige mensen zeggen dat het voor hen duidelijk is en dat ze het antwoord altijd al hebben geweten, zijn medische artsen nog steeds aan het onderzoeken en beweren natuurkundigen dat ze dicht bij het antwoord zijn. Natuurkundigen erkennen dat er meerdere dimensies kunnen zijn. De moderne natuurkunde beschouwt het concept van en als een serieus wetenschappelijk idee.

Toonaangevende theorieën zijn onder andere de snaartheorie en de M-theorie. De snaartheorie stelt dat de fundamentele bouwstenen van het universum niet alleen uit deeltjes bestaan, maar uit kleine, vibrerende filamenten, of “snaren.” Stel je voor dat je een appel analyseert.

Als je hem uitvergroot, ontdek je lagen structuur tot aan cellen, moleculen en atomen. Conventionele theorieën stoppen meestal bij subatomaire deeltjes. De snaartheorie stelt dat de oneindig kleine subatomaire deeltjes eigenlijk strengen energie zijn die in verschillende patronen trillen, net als de snaren van een viool.

Elke afzonderlijke trilling produceert unieke deeltjes, waardoor een kosmische symfonie ontstaat die alle materie vormt. Men hecht geloof aan snaartheorieën omdat ze een raamwerk bieden om de fundamentele natuurkrachten – zwaartekracht, elektromagnetische kracht en kernkracht – in één consistente theorie te verenigen. De snaartheorie veronderstelt echter een universum met ten minste , wat een integraal onderdeel is van de formulering en wiskundige consistentie.

Verwant hieraan is de M-theorie, een concept in de natuurkunde dat verschillende theorieën over minuscule snaren combineert, waarvan gedacht wordt dat ze het weefsel van het universum vormen. Het suggereert in plaats van de vier die wij ervaren (drie ruimtelijke dimensies – breedte, hoogte en diepte – en één van tijd). De M-theorie probeert te verklaren hoe de natuurkrachten, waaronder de zwaartekracht, samenwerken in één enkel raamwerk, waardoor het een potentiële “theorie van alles” wordt.

Hoewel de snaar- en M-theorieën wiskundig rijke en elegante raamwerken zijn die bepaalde aspecten van deeltjesfysica en zwaartekracht helpen verklaren, hebben ze geen empirisch verifieerbare voorspellingen. Niettemin openen deze fenomenen samen de deur naar ideeën over multidimensies. Andere dimensies, hoewel onzichtbaar, kunnen tegelijkertijd onder ons bestaan.

John Burke, die een ingenieursdiploma heeft en meerdere boeken over BDE’s heeft geschreven, bood een analogie aan: Stel je voor dat we in een plat, tweedimensionaal zwart-wit schilderij leven. In zo’n scenario zouden we alleen lengte en breedte ervaren, van boven naar beneden en van links naar rechts, maar geen diepte. “We kunnen het ons niet eens voorstellen,” vertelde hij The Epoch Times in een interview.

Volgens Burke zou een BDE kunnen zijn alsof ons tweedimensionale bewustzijn zich losmaakt van dat platte schilderij en een driedimensionale wereld binnengaat – een wereld die altijd al buiten onze waarneming heeft bestaan. Vanuit dit nieuwe gezichtspunt zouden we terug kunnen kijken naar onze platte wereld en deze begrijpen als onderdeel van een grotere dimensionale werkelijkheid. Wanneer ons bewustzijn het lichaam verlaat, zal het waarschijnlijk deze ruimere, multidimensionale ruimten binnengaan, vertelde Michael Pravica, die gepromoveerd is in de natuurkunde van gecondenseerde materie aan de Universiteit van Harvard en professor is aan de Universiteit van Nevada, Las Vegas, aan The Epoch Times.

Mensen met een BDE beschrijven vaak dat ze door een soort tunnel gaan met aan het einde een licht voordat ze de andere dimensie binnengaan. Ned Dougherty, voormalig directeur van de International Association for Near-Death Studies, schreef over zijn persoonlijke tunnelervaring in zijn boek “Fast Lane to Heaven”. Daarin legt hij uit dat hij, nadat hij het fysieke bewustzijn had verloren, naar een immense tunnel werd getrokken.

Bij de verre opening van de tunnel zag hij een ander universum. “Ik dacht na over het doel van de tunnel. Hij leek zich vanaf de aarde tot in het universum uit te strekken met een afstand gemeten in lichtjaren,” schreef Dougherty.

Interessant genoeg vertonen de tunnels die beschreven worden door mensen die een BDE hebben gehad een opvallende gelijkenis met een concept dat onderzocht wordt in de snaartheorie, waar verschillende dimensies met elkaar verbinden. Bovendien, zoals besproken in van deze serie, stelden natuurkundige Roger Penrose en anesthesist Stuart Hameroff voor dat microtubuli in de hersenen kunnen dienen als kwantumontvangers van bewustzijn. Deze microtubuli hebben ook een unieke structuur die verwant is aan tunnelachtige objecten.

In een uit 2022, gepubliceerd in de Annals of the New York Academy of Sciences, gaven Sam Parnia en een team van medische experts van vooraanstaande universiteiten de eerste uitgebreide medische consensus die het bestaan van een BDE documenteerde. Het team identificeerde met name tunnelervaringen als een van de belangrijkste kenmerken van een BDE. Volgens het onderzoek lijkt de tunnel een verbinding te zijn met een andere dimensie, waar mensen prachtige, lichtgevende wezens zien en hun hele leven herbeleven op een manier die niet door tijd wordt beperkt – een fenomeen dat de “levensherziening” wordt genoemd.

Van de 617 bijna-doodervaringen die de Near-Death Experience Research Foundation verzamelde in een onderzoek uit 2014, ervoer van de participanten een levensherziening. Deze ervaring voelde alsof ze naar een stereoscopische film van hun leven keken. In totaal zou 50 procent van de bijna-doodervaringen die bij de mensen die de aardbeving in Tangshan in 1976 overleefden een levensherziening hebben ervaren.

Volgens Bernard Carr, emeritus hoogleraar wiskunde en astronomie aan de Queen Mary University of London, komen veel elementen van BDE’s, zoals het tunnelfenomeen, intens licht en levensherziening, overeen met het idee van overgang door of interactie met hogere dimensies. Hij interpreteert deze ervaringen niet als hallucinaties of door de hersenen gegenereerde fenomenen, maar als blikken in de ware multidimensionale aard van de werkelijkheid. In zijn boek “Evidence of the Afterlife” beschrijft dr.

Jeffery Long, een praktiserend oncoloog en onderzoeker die al meer dan 25 jaar BDE’s bestudeert, een geval van een man genaamd Roger die terugkeerde uit de stad Quebec in de VS toen hij een buitenlichamelijke ervaring had tijdens een auto-ongeluk. “Toen zag ik mijn hele leven voor me als een film die op een scherm werd geprojecteerd, van mijn babytijd tot mijn volwassen leven. Het was zo echt!” herinnerde Roger zich.

Hij zei dat de ervaring realistischer was dan een 3D-film, omdat hij de gevoelens kon voelen van de mensen met wie hij door de jaren heen omging en de goede of slechte emoties die hij bij hen teweegbracht. Mensen die tijdens een bijna-doodervaring een terugblik op hun leven ervaren, vertellen er vaak over met een diep gevoel van realisme. Dit omvat het herbeleven van lang vergeten gebeurtenissen waarvan vaak wordt bevestigd dat ze hebben plaatsgevonden, evenals een diep begrip van de gedachten en gevoelens van anderen tijdens interacties in het verleden.

Volgens een gepubliceerd in Missouri Medicine zijn deze levensbeschouwingen consistent accuraat. Levensbeschouwingen lijken toegang te geven tot een dimensie waarin alle gebeurtenissen in hun geheel worden vastgelegd en de tijd anders stroomt, waardoor de persoon zijn hele leven in een oogwenk kan overzien. In het boek “Lessons From the Light”, geschreven door Kenneth Ring, emeritus hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Connecticut, die bijna 100 artikelen over BDE’s publiceerde, staat een geval van een man die rapporteerde dat hij elke gebeurtenis in 22 jaar van zijn leven opnieuw beleefde.

“De helderheid toonde me elke seconde van al die jaren, tot in het kleinste detail, in wat slechts een moment van tijd leek,” zei hij. “Het is een herbeleven van gebeurtenissen, niet alleen een herinneren van gebeurtenissen,” zei Alexander. Hij legt uit dat tijdens de levensherziening, als je tijdens je leven egoïstisch hebt gehandeld tegenover anderen, je die gebeurtenissen opnieuw zou ervaren, maar nu vanuit het gezichtspunt van de mensen die het lijden hebben ervaren.

Hij gelooft dat dit de oorsprong is van het concept “hel” – degenen die tijdens hun leven pijn en lijden hebben veroorzaakt, zouden diezelfde pijn tijdens de levensherziening moeten confronteren en ervaren. Dit zou mensen moeten doen beseffen dat “we echt allemaal in hetzelfde schuitje zitten, voor elkaar moeten zorgen en goed moeten zijn voor elkaar,” zei hij. Zoals bijna-doodervaringen bewijs van andere dimensies suggereren, hebben onderzoeken naar herinneringen van voor de geboorte ook intrigerende inzichten opgeleverd.

Dr. Akira Ikegawa is verloskundig gynaecoloog in Japan. Tussen 2002-2003 Ikegawa 3.

061 ouder-kindrelaties in Nagano, Japan. Zijn onderzoek naar prenatale herinneringen had als doel om richtlijnen te geven voor prenatale zorg en voorlichting. Tijdens zijn onderzoeken interviewde hij veel kinderen en ouders over heel Japan en verzamelde hij verslagen van herinneringen van voor de geboorte.

Hij ontdekte dat 33 procent van de ondervraagde kinderen zich herinnerde dat ze voor hun geboorte in de baarmoeder zaten, terwijl 20,7 procent zich hun geboorte-ervaring herinnerde. De meeste kinderen met herinneringen waren 2 tot 3 jaar oud, waarbij de herinneringen na verloop van tijd leken te vervagen en er na de leeftijd van 6 jaar vrijwel geen herinneringen meer werden gemeld. Tot zijn verbazing was een terugkerend thema in de herinneringen dat de kinderen beschreven dat ze van een plaats “boven de kleurrijke wolken” kwamen, waar ze met engelen en feeën samenleefden.

Ikegawa legde deze bevindingen vast in zijn onderzoeksboeken, zoals “When I See My Mom on the Clouds”. Kinderen herinnerden zich dat ze op een wolk in een hogere dimensie waren en samenleefden met engelen en feeën. Toen ze hun moeders vonden, verlieten ze de wolken en vlogen ze in de schoot van hun moeders.

Zo was er een jongen genaamd Yuichi die drie jaar oud was toen hij naar een trouwfoto van zijn ouders staarde en tegen zijn moeder zei: “Ik keek ernaar vanuit de lucht.” De jongen voegde eraan toe dat hij zijn vader en moeder toen op het strand had gezien. De moeder bevestigde dat ze na de huwelijksceremonie naar het strand waren gegaan.

Een meisje genaamd Natsumi vertelde dat ze voor haar geboorte een van de engelachtige cherubijntjes was die boven de wolken vlogen en op zoek waren naar hun toekomstige moeder. “We waren met zes, met mij erbij,” zei ze. “De moeder die ik toen zag, liep over de stoep en droeg een jurk met een marineblauwe achtergrond en een wit waterdruppelpatroon.

” Natsumi’s moeder bevestigde dat ze een zwangerschapsjurk had met dat patroon en die kleur. Dr. Peter T.

Walling van het Baylor University Medical Center vertelde The Epoch Times dat om het menselijk bewustzijn echt te begrijpen, “we moeten overwegen.” Ook Pravica onderschrijft het idee dat het overwegen van hogere dimensies een redelijke manier is om bewustzijn te begrijpen. “Ik kan zo ongeveer alles in dit universum verklaren met één uitzondering, en dat is bewustzijn.

” Hij legt uit dat natuurkundige principes weliswaar een groot deel van onze werkelijkheid kunnen beschrijven, maar dat ze er niet in slagen om het bewustzijn van het verleden, het heden en de toekomst te verklaren. Volgens Pravica kunnen we multidimensionaliteit ook via een andere benadering begrijpen. “De geest is de speeltuin van de oneindigheden,” vertelde Pravica aan The Epoch Times.

“Ons vermogen om ons hogere dimensies voor te stellen – buiten de vier die we ervaren – duidt op hun bestaan. Als we over deze dimensies kunnen denken, hebben ze waarschijnlijk een basis in de werkelijkheid, zelfs al kunnen we ze niet direct waarnemen.” Pravica stelt dat we buiten de vaste kaders kunnen denken over multidimensionaliteit door middel van interdisciplinaire benaderingen, waaronder wiskunde, filosofie en contemplatie.

Hoewel de discussie misschien puur filosofisch klinkt, suggereert een bepaald type empirische hersenmeting een verband tussen bewustzijn en hogere dimensies. Het elektro-encefalogram (EEG) van de menselijke hersenen kent vijf gangbare typen golven, waarvan gammagolven de snelste frequentie (tot 32-100 Hz) en de kleinste amplitude hebben. Gammagolven worden geassocieerd met cognitieve functies op een hoger niveau, zoals perceptie, probleemoplossing en bewustzijn.

Ze ontstaan vaak wanneer iemand zich in een zeer geconcentreerde staat van diepe mentale rust bevindt. Een gepubliceerd in PNAS door Jimo Borjigin, een geassocieerd professor aan de afdeling Neurologie van de University of Michigan School of Medicine, rapporteerde een onverwachte toename van gammagolven in de stervende hersenen van twee patiënten – een gebeurtenis die volgde op het intrekken van hun beademingsondersteuning. Beide patiënten vertoonden uitbarstingen van hersenactiviteit in verschillende frequentiebereiken in een specifiek gebied aan de achterkant van de hersenen, waarvan gedacht wordt dat het essentieel is voor ons bewustzijn.

De oorsprong van deze gammastromen kan echter niet verklaard worden door hersenactiviteit, omdat de lichamen van de patiënten stervende waren en hun hersenen hypoxisch (zonder zuurstof) waren. Volgens Alexander dienen de hersenen “als een zendontvanger”, die signalen ontvangt vanuit een andere dimensie waarmee het bewustzijn verbonden is. Het is aannemelijk dat de piek van gammagolven die gezien wordt wanneer mensen sterven, duidt op een verandering in de dimensie waarmee het bewustzijn verbonden is.

Gammagolven komen vaak voor bij getalenteerde muzikanten, topatleten en andere presteerders. Studies hebben ook aangetoond dat mensen die langdurig mediteren dominante gammagolven vertonen in hun EEG metingen. Volgens de microtubuli-theorie van Hameroff wordt informatie met betrekking tot het bewustzijn echter getransporteerd vanuit een kwantumwereld met frequenties die veel hoger zijn dan gammastralen.

( ) In de vorige drie artikelen in deze serie beschreven we een veelheid aan modern biomedisch onderzoek naar mensen met , en , waaruit blijkt dat onze hersenen voor ons bewustzijn en dat bewustzijn niet-lokaal, niet-fysiek en continu is. Al deze verslagen en onderzoeken bieden waardevolle inzichten in de oorsprong van het bewustzijn, dat nauw verbonden lijkt te zijn met een hogere bestemming. In een studie uit 2022, gepubliceerd in de Annals of the New York Academy of Sciences, rapporteerden veel mensen met een BDE, naast de tunnel en de terugblik op hun leven, ook dat ze “naar huis” terugkeerden – een plek die vaak beschreven wordt als een plek met hemelse entiteiten en hemelse landschappen.

“[Ik ging] terug naar mijn oorsprong en de oorsprong van alles,” meldde een deelnemer aan het onderzoek. Epoch Times is een onafhankelijke nieuwsorganisatie die niet beïnvloed wordt door een regering, bedrijf of politieke partij. Vanaf de oprichting is Epoch Times geconfronteerd met pogingen om de waarheid te onderdrukken – vooral door de Chinese Communistische Partij.

Maar we zullen niet buigen. De Nederlandstalige editie van Epoch Times biedt op dit moment geen betalende abonnementen aan en aanvaardt op dit moment geen donaties. U kan echter wel bijdragen aan de verdere groei van onze publicatie door onze artikelen te liken en te her-posten op sociale media en door uw familie, vrienden en collega’s over Epoch Times te vertellen.

Deze dingen zijn echt waardevol voor ons. Waarheid & Traditie.