Het Zoniënwoud: 'De mooiste plek op aarde'

Gevraagd aan BRUZZ-columnist Karl Meesters wat de mooiste plek op aarde is, moet hij niet lang nadenken over het antwoord: het Zoniënwoud. 'De grootsheid van de natuur verzacht mijn leed in moeilijke momenten, bijvoorbeeld toen ik kanker kreeg.' “Wat is voor jou de mooiste plek op aarde?” Het is de verrassende vraag die journalist Tom Peeters me voorschotelde tijdens een interview, nota bene voor BRUZZ, naar aanleiding van het eerste seizoen van het VRT-programma Niks Te Zien .

Ik liet mijn gedachten even over de aardbol dwalen, maar landde al snel dicht bij huis: het Zoniënwoud. Die groene long van 4.400 hectare die mijn hometown Hoeilaart verbindt met Brussel en zich als een priemende vinger tot in het hart van de stad boort.



Erkend door UNESCO als natuurlijk Werelfderfgoed dankzij haar kathedraalhoge beuken met wortels tot diep in de ijstijd. Jachtdomein van graven en hertogen, toevluchtsoord voor geliefden en gelovigen, paradijs voor wandelaars, fietsers en lopers. Een Keniaanse atleet die zich voorbereidde op de marathon van Brussel noemde het ooit “de mooiste plek waar hij ooit getraind had”.

Ook ik werd verliefd op het Zoniënwoud tijdens het hardlopen. Ik kende het bos al langer van schooluitstapjes als kind en eindeloze fietstochten met jeugdvrienden. Het vormde het decor van mijn eerste paffende puberstreken en van mijn eerste romantische afspraakjes.

Toch kerfde ik nooit de naam van de meisjes in de schors van de bomen. Daarvoor was het respect te groot. Dat respect werd alleen maar groter door het trainen.

Als student aan de VUB werd lopen mijn manier om balans te houden tussen feesten en studeren, om het hoofd leeg te maken, het bloed te laten stromen, de longen open te zetten. Aanvankelijk nog geregeld alleen, betoverd door de onvergankelijke schoonheid van de vier seizoenen: de kleuren van het licht en leven in de lente, de verkoelende schaduw in de zomer, de geur van natte bladeren in de herfst, de magie van verse sneeuw in de winter. Toen ik mijn zicht begon te verliezen en steeds vaker de weg verloor, liep ik met vrienden als begeleiders, vooral luisterend naar de schoonheid van de omgeving.

Onze monotone passen als baslijn onder een symfonie van spechten, roodborstjes en krakende takken. De betovering werd er niet minder door. Het meest heilzaam bleek het Zoniënwoud toen ik de diagnose kanker kreeg.

Na de zware ingreep die gepland stond, zou ik mogelijk nooit meer kunnen lopen. Dat vooruitzicht dreef me meer dan ooit naar het woud voor wat mijn laatste loopjes konden zijn. De grootsheid van de natuur, de imposante geur van natte aarde, het bracht me troost en leek mijn leed toch enigszins te verzachten.

Gelukkig liep het anders en kom ik er vandaag nog altijd, nu met mijn zoontje aan de hand. Ik wil hem op zijn beurt de schoonheid ervan laten ervaren, hem laten ontdekken hoe de natuur een speeltuin kan zijn, maar ook een toevluchtsoord, hoe het ruisen van de wind door de bomen rust kan brengen, hoe de geur van dennen de neus kan prikkelen ..

. Is het Zoniënwoud de mooiste plek op aarde? Ontdek het vooral zelf..