Het ‘magische’ Nighttown was jarenlang een tweede thuis voor Rotterdammers

UITGAAN Het ‘magische’ Nighttown was jarenlang een tweede thuis voor Rotterdammers Nikki Veerbeek Gisteren, 19:50 • 6 minuten leestijd Bezoekers vermaken zich in Nighttown. © Rob Mertens Tussen 1988 en 2006 liepen Rotterdammers de deur plat bij de iconische poptempel en nachtclub Nighttown. Een terugblik.

“Nighttown was magisch”, zegt voormalig bezoeker Herman Nijhuis. “Toegankelijk, spannend, maar ook Rotterdams rauw.” Beginjaren van Nighttown Het verhaal van Nighttown begint in de jaren tachtig, als Rotown-man Fons Burger het leegstaande pand van poppodium Arena aan de West-Kruiskade voor 1 gulden per jaar mag huren van de gemeente.



Vanaf 1988 hangen de karakteristieke, gele letters van het logo aan de gevel. Het logo van Nighttown © Rijnmond Nighttown wil vanaf het begin meer zijn dan een poppodium. Samen met Ronald Molendijk en Harry Hamelink gaat Burger naar Londen om te kijken ‘wat in’ is.

“Daar kwam ik in aanraking met housemuziek. Ik vond het afschuwelijk, maar ik zag rijen van honderden mensen voor de deur van discotheek. Laten we dat ook maar doen dan, dacht ik.

” Doorbraak van housemuziek Nighttown is, samen met de Amsterdamse RoXy, de eerste Nederlandse club die housemuziek draait. “Vanaf de eerste dag stond tot aan de singel een rij om naar binnen te komen en dat is nooit veranderd”, zegt Burger. “Er gebeurde in die tijd helemaal niks in Rotterdam, dus mensen waren echt aan iets nieuws toe.

Er ontstond reuring.” De club omarmt zowel mainstream-house als opkomende stromingen. “In de basement draaiden we genres die nog niet ‘in’ waren, daar waren we een soort laboratorium voor dance.

” Combinatie tussen muziekstijlen De combinatie is uiteindelijk wat Nighttown zo bijzonder maakt, vindt Burger. “Het was zowel een poppodium als een dansgelegenheid.” Nijhuis: “Dat was echt waar Nighttown in Rotterdam om bekendstond.

” Dat beaamt ook Marcel Haug, die twee jaar bij Nighttown werkt als programmamaker en maker is van een documentaire over de club. “Dan stond bijvoorbeeld De Dijk in de hoofdzaal, was in een andere zaal een punkband met bier aan het gooien, in weer een andere zaal speelde een jazzpianist en in de theaterzaal dansten mensen op een dj. Dat diverse en inclusieve was vanzelfsprekend en dat was fantastisch om te zien.

” “Alles was mogelijk”, vertelt hij. “Stel dat iemand zonder ervaring aan de deur klopte met een geweldig idee, dan omarmden en faciliteerden we dat. De benadering was eigenlijk heel punk.

” Burger: “We maakten in de muziek geen onderscheid, als er maar genoeg mensen waren die het interessant vonden. Of dat nou Turks, Surinaams, reggae of hiphop was.” Het was een soort tweede thuishonk Bezoeker Erwin Gemiddelde bezoeker van Nighttown De gemiddelde bezoeker van Nighttown is dan ook lastig te vangen.

“We waren een verschrikkelijke multiculti-tent”, vindt Burger. Haug: “Er was een brede acceptatie van wie je was en wie je wilde zijn. Dat was voelbaar.

Je voelde je echt welkom. Iedereen kon er terecht en voelde zich thuis en begrepen.” Erwin Wesenhagen, tussen 1993 en 1996 wekelijks in Nighttown te vinden, is het daarmee eens.

“Het was een soort tweede thuishonk. Je kon er naartoe zonder dat je met iemand had afgesproken, want je wist dat je mensen zou ontmoeten.” Spanningen tussen doelgroepen Door al die verschillende doelgroepen doen zich soms bijzondere taferelen voor.

Burger: “Op een concertavond moest iedereen op 23:00 uur weg, want dan kwam de volgende generatie om te dansen. Dat leverde weleens spanningen en botsingen op, maar dat doorstonden we wel.” Haug herkent dit.

“Dan stond een band te spelen voor een uitverkochte zaal en werd het publiek er letterlijk uitgeveegd met een bezem. Dan gingen ze schoonmaken en moest je opdonderen, want de disco moest erin. Het was een beetje lomp, maar ook grappig.

” Restaurant, bioscoop en theater Bezoekers kunnen in Nighttown niet alleen dansen op een weelde aan muziekstijlen. Wat later de theaterzaal wordt, is in de beginjaren nog een kleine bioscoop. “Daar hadden we allemaal vliegtuigstoelen en mocht je roken.

” Eten kan er ook. De eerste jaren is er een Amerikaans-achtig diner met tachtig hamburgers en oude treinstellen. “Dat was uniek voor die tijd”, zegt Burger.

“Het was niets hoogstaands, gewoon een goede, goedkope maaltijd.” Later komt er een Italiaans restaurant. “Een van de toenmalige directeuren ontmoette een man in Italië en heeft hem speciaal naar Nederland gehaald om dat restaurant te openen”, vertelt Haug.

Veiligheid Iets waar bij Nighttown altijd sterk op is gehamerd, is veiligheid. “Als er ook maar één seksistisch ding gebeurde, werd die persoon bij kop en kont gepakt en eruit gegooid”, blikt Burger terug. “Voor meisjes en vrouwen waren we de veiligste club van Rotterdam.

We probeerden ook het drugsgebruik zoveel mogelijk tegen te gaan.” “Er waren inderdaad weinig incidenten”, zegt Haug. “Dat kwam ook door de deels gehate portiers.

Die zorgden er met hun deurbeleid voor dat het veilig was binnen. Je kwam daar om plezier te hebben en zo moest je je ook gedragen. Verder maakte het niet uit wie je was.

” Mensen vonden ons zakkenvullers Fons Burger Subsidie Nighttown maakt altijd gebruik van een bijzondere subsidieregeling. Waar jongerencentra normaliter volledig op subsidie draaien, pakt Burger het anders aan. Met de horeca-opbrengsten wordt een aardige boterham verdiend, terwijl Nighttown voor de programmering wel subsidie vangt.

Burger: “Dat wilden we niet eens, maar we moesten 400 duizend gulden per jaar accepteren, anders geloofde de gemeente er niet in.” “De pleuris brak uit. Mensen vonden ons zakkenvullers die van subsidie rijk wilden worden.

Er waren handtekeningenacties tot Groningen en Limburg. Later zagen tegenstanders in dat het toch niet zo verschrikkelijk was wat we in ons hoofd hadden. Tegenwoordig doet volgens mij ieder jongerencentrum het zo.

” Achteraf noemt Burger het overmoed om geen subsidie te willen. “We hebben het hard nodig gehad voor de popmuziek. Als je nieuwe, talentvolle bandjes wilt dan moet daar geld bij.

We hebben de Red Hot Chili Peppers en Nirvana gehad voor ze bekend waren. Daar kwamen tachtig à negentig mensen op af.” Een flyer in het blad van Rotown en Nighttown, Town Magazine © Flyer Town Magazine Einde van Nighttown In de latere jaren is de gemeente minder gul.

“Het boeide ze niet meer”, zegt Haug. “Wat heel pijnlijk was: toen er gestemd moest worden bij de gemeenteraad over de nieuwe subsidieregeling, kwam GroenLinks te laat omdat ze met zijn allen koffie zaten te drinken. Zij waren juist voorstander.

” In 2006 blijkt Nighttown failliet te zijn. Is de gemeentelijke weigering de reden dat er einde komt aan al dat moois? Haug denkt dat een combinatie van factoren voorafgaat aan de ondergang. Hij ziet in de laatste periode een negatieve sfeer ontstaan.

“Er miste sturing in het management, het personeel had er ook niet meer zo’n zin in. De sfeer sloeg over bij het publiek. Er werd veel geklaagd.

” “Het was allemaal niet meer zo fresh . Andere clubs popten op. Er vond een verschuiving plaats: als een dj ergens anders draaide, ging het publiek daar achteraan.

De bezoekersaantallen liepen terug.” Levensduur van clubs Doordat Nighttown minder bezoekers trekt, komt er ook minder geld in het laatje. “Er was geen geld voor het achterstallig onderhoud aan het pand.

Door die verwaarlozing konden niet alle concerten meer plaatsvinden.” Burger, die op dat moment er al uit is gestapt, denkt dat er nu eenmaal een bepaalde levensduur zit aan clubs. Haug schaart zich daarachter.

Uiteindelijk is het ook goed zo. “Een club moet niet eeuwig blijven bestaan.” LEES OOK Dit waren legendarische nachtclubs in Rotterdam die de deuren moesten sluiten.