Het is absurd dat je moedig moet zijn om je mond open te doen

Beste mensen van de Atletiekunie, Je mag altijd opnieuw beginnen. Dat leren we atleten, maar dat geldt voor iedereen. Ook voor bonden die meldingen van grensoverschrijdend gedrag niet goed hebben aangepakt.

Dat het bij jullie niet goed gaat, blijkt wat mij betreft glashelder uit het feit dat er atleten naar de pers stappen. Dat is echt de allerlaatste strohalm. Iedereen weet wat er gebeurt als je naar buiten treedt: dat levert gedoe op.



Je hoefde alleen maar naar Ellen ten Damme in talkshow Bar Laat te kijken, deze week, om dat opnieuw bevestigd te krijgen. Zij getuigde tegen Ali B. in de zaak rondom tv-show The Voice .

„Ik heb mijn rust dit hele jaar opgeofferd met het doel andere mensen te steunen. Want je hebt geen zaak als je alleen staat. Het is jouw woord tegen het andere woord.

Maar als je met meerderen bent, kun je een patroon aantonen.” Met een bijna verontschuldigend lachje: „Het was heftig ten tijde van die zaak. Toen was ik bang om over straat te gaan, ook.

” Wonderlijk eigenlijk hè, dat mensen háár gedoe vinden, omdat ze haar mond opendoet. Dat het zelfs zo erg wordt dat ze niet meer over straat durft. Alsof zij verantwoordelijk is voor het gedrag van een ander.

Dat is ze niet. En toch houden veel mensen (voornamelijk vrouw) zich stil, om geen ‘gedoe’ te worden. Deze week trad een van jullie jonge atletes naar buiten, beste mensen van de Atletiekunie.

Ze vertelde op Instagram hoe ze het hele olympische seizoen heeft gemist omdat haar melding van seksueel grensoverschrijdend gedrag in haar ogen niet goed is afgehandeld. Eerder dit jaar kwam via Trouw al naar buiten dat een mannelijke atleet heimelijk opnames zou hebben gemaakt terwijl hij seks had met een vrouwelijke collega. Die opnames zouden mogelijk zijn gedeeld met andere atleten, schreef de krant.

Na een melding bij de vertrouwenspersoon stelde de Atletiekunie een intern onderzoek in, maar uiteindelijk keerde de mannelijke atleet na een korte afwezigheid terug op Papendal, terwijl het vrouwelijke slachtoffer buiten de selectie ging trainen. Stel je voor dat het hier om de atlete gaat die deze week naar buiten trad. Denk je eens in hoe het moet voelen om ten eerste bovenstaand te moeten doorstaan, om vervolgens te merken dat jij het makkelijkste pionnetje bent om van het speelbord te tikken.

Denk je eens in hoe het is als de bond die jou zou moeten beschermen zegt dat het een ‘privé-aangelegenheid’ is. Dat is het natuurlijk allesbehalve als het zo’n impact heeft op de werkvloer, en jouw carrière eronder lijdt. „Maar ik dacht: ik moet moedig zijn, ik moet er gewoon doorheen.

Als niemand ooit iets zegt, dan kunnen bepaalde gedragingen maar doorgaan en doorgaan”, vertelde Ellen ten Damme. Het is absurd dat je moedig moet zijn om je mond open te doen. Het is nog absurder dat jij vervolgens ‘gedoe’ wordt, en buitengesloten wordt, terwijl het juist zou moeten gaan over hoe je weer kunt terugkeren op de atletiekbaan.

Of de werkvloer. We roepen mensen op zich uit te spreken. Jullie ook, in jullie laatste statement naar de pers.

Maar die oproep is niet minder dan pervers als dit de uitkomt is. Beste mensen van de Atletiekunie, ik heb jullie hoog zitten, en hoop vurig dat doordringt: elke melding is een nieuwe kans om nu wél goed en zorgvuldig met mensen om te gaan..