5 days Ago By Sjoerd Mossou
Het verfoeide kringetje van Brian Priske, de afgang van Robin van Persie en een haperend spelregelboek bij strafschoppen. Dit zijn de heikele thema’s voor maandag bij de koffieautomaat, voor u verzameld door Sjoerd Mossou. ,,Je zou haast medelijden krijgen met Priske.
” 1. Het kringetje van Brian Priske Als bijzaken plots hoofdzaken worden, dan weet je het meestal wel. Zeker bij Feyenoord, de club waar de onderbuik nooit ver weg is en waar de achterban een zekere allergie heeft ontwikkeld voor fratsen en aanstelleritis.
En dus is ‘het kringetje van Priske’ plots een item geworden. De gewoonte van de Deense Feyenoord-trainer om na afloop van wedstrijden zijn hele team bij elkaar te roepen - als ware het een pupillenwedstrijd - en ze vervolgens heel driftig toe te spreken. Op zichzelf een futiliteit natuurlijk.
Bij vier overwinningen had niemand zich er druk over gemaakt, maar dat is nou net het punt: de Rotterdamse goegemeente maakt zich er wél druk om. Brian Priske is amper op weg met een compleet vernieuwde selectie, maar nu al klinkt het gemor dat vroeger alles beter was. Je kon het uittekenen.
Iedere trainer na Arne Slot zou een periode van scepsis en chagrijn voor zijn kiezen krijgen in Rotterdam, maar nu dat exact gebeurt, lijkt het haast wel een soort self-fulfilling prophecy te zijn geworden. Exact wat je vooraf kon voorspellen, leidt onherroepelijk tot het uitkomen van die voorspelling. Je zou haast medelijden krijgen met Priske, een keurige man die in keurige zinnen praat, maar die aan zijn water zal voelen dat de dingen uit zijn handen dreigen te glippen.
In dat licht zou het kringetje - hoe onbenullig ook - zomaar een heikel punt kunnen worden. Zaterdagavond in Groningen (2-2) klonk er al een hevig gefluit vanuit het uitvak toen Priske zijn manschappen na afloop wilde toespreken. Je kunt wel uittekenen wat er gebeurt als Feyenoord komende week tegen NAC punten laat liggen in de Kuip.
Dan sneuvelt ofwel het kringetje ofwel - vroeg of laat - de bedenker ervan. 2. Robin van Persie, tussen naïef en vastbesloten Robin van Persie werd eerder deze week weer omarmd met duizend armen toen de trainer van SC Heerenveen op hartverwarmende wijze zichzelf was op een G-voetbaldag.
De oud-voetballer is niets minder dan een natuurtalent in zo’n setting, liefdevol coachend tussen al die bijzondere jongens en meisjes. (,,Tsjonge, wat een mooie namen hebben jullie allemaal!’’) Maar in Alkmaar volgde zaterdag ook de eerste doffe dreun voor Van Persie, de hoofdtrainer. Een verhaal dat in zijn wittebroodsweken nog tot een ware mediahype leidde, compleet met oeverloze shots van de oud-topvoetballer aan de zijlijn.
De complimenten waren niet aan te slepen. Maar toen werd het 9-1 tegen AZ. Een nederlaag van het meest gênante soort, waarin SC Heerenveen zo pijnlijk naïef voetbalde, dat je je voortdurend afvroeg waarom de trainer niet ingreep.
Van Persie deed dat heel bewust niet. Hij wil stug blijven werken volgens zijn eigen visie, benadrukte hij na afloop nog maar eens. ‘Laag’ opbouwen en ‘hoog’ druk zetten, óók wanneer je compleet scheel wordt gespeeld tegen een betere tegenstander.
,,Trots’’, zei Van Persie na afloop zelfs te zijn op zijn jongens. Je kunt daar op twee manieren naar kijken: ofwel het getuigt van lef en visie, ofwel je beschouwt het als een blijk van grenzeloze naïviteit. Het deed een beetje denken aan Henk de Jong drie jaar geleden, die destijds met 9-0 van Ajax verloor en net zo vastbesloten weigerde concessies te doen aan de speelwijze van Cambuur.
Peter Bosz had er bij Heracles ook een handje van toen hij in maart 2017 met 6-0 van Feyenoord verloor in de Kuip. Feit is dat Van Persie een atypische trainer durft te zijn. Dat is sowieso een feest voor ons, de volgers en de liefhebbers, maar het valt nog beslist niet uit te sluiten dat het zich zal uitbetalen.
Het Cambuur van Henk de Jong eindigde in dat seizoen 2021/22 op een voortreffelijke negende plaats in de eredivisie, Heracles werd in 2017 onder Bosz keurig tiende met fris aanvallend voetbal. Zo zie je maar weer. 3.
De ene rode kaart is de andere niet Volgens de regels klopte het allemaal. Toen Kodai Sano zaterdagavond aan het shirtje van Guus Til trok bij PSV-NEC, kon scheidsrechter Dennis Higler weinig anders dan een strafschop én een rode kaart geven aan de NEC’er. Sano deed namelijk géén poging de bal te spelen, hij trok Til domweg naar de grond.
Ga je als verdediger wél een zogenaamd ‘voetbalduel’ aan bij een overtreding, dan krijg je in een strafschopsituatie hooguit een gele kaart: een versoepeling van de regels om het zogenoemde ‘triple punishment’ wat in te dammen. Maar hoe logisch het onderscheid in theorie ook mag lijken, een dag later bleek de praktijk opeens weer totaal lachwekkend. RKC-verdediger Julian Lelieveld schopte Cisse Sandra van Willem II zondagmiddag zo lomp ondersteboven, dat het spontaan op de lachspieren wekte.
Bas Nijhuis gaf meteen een strafschop, iets wat Stevie Wonder vermoedelijk óók had gedaan, want de schop van Lelieveld was tot in Waalwijk te horen. Maar het koddige was: waar Sano een avond eerder rood had gekregen, kreeg de RKC-verdediger niets, zelfs geen gele kaart. De uitleg liet zich raden: Lelieveld had in al zijn drieste lompheid wél een poging gedaan de bal te spelen.
Het is typisch voetbal, een sport zo rijk aan onvergelijkbare situaties en interpretaties, dat het steeds opnieuw onmogelijk blijkt om geheel feilloze spelregels te maken. Dat was een avond eerder overigens zeker niet het probleem bij FC Groningen-Feyenoord, toen Thom van Bergen een vliegende, zeer gevaarlijke tackle maakte op Igor Paixão, maar op onbegrijpelijke wijze ontsnapte aan een rode kaart. Dat had niets met de spelregels te maken.
In dit geval was VAR Rob Dieperink gewoon even nasi halen. kan onderaan dit artikel. Alleen reacties voorzien van een worden geplaatst.
We doen dat omdat we een debat willen met mensen die staan voor wat ze zeggen, en daar dus ook hun naam bij zetten. Wie zijn naam nog moet invullen, kan dat doen door rechts bovenaan op onze site op ‘Login’ te klikken. Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!.
