Heel Frankrijk huivert van het verkrachtingsverhaal van Gisèle Pélicot

Tien jaar lang werd ze gedrogeerd door haar echtgenoot en verkracht door tientallen mannen. Door haar keuze om de zaak in de openbaarheid te laten behandelen, is Gisèle Pélicot uitgegroeid tot een icoon van de strijd tegen seksueel geweld. Ze wil dat ‘de schaamte wisselt van kamp’.

Rode bob met pony, ronde brillenglazen: meer is niet nodig voor een herkenbare tekening van Gisèle Pélicot (71). Iconen hebben aan enkele karakteristieken genoeg. En Gisèle Pélicot, de Française die tien jaar lang door haar man werd gedrogeerd en verkracht door hem en tientallen onbekenden, is zo’n icoon geworden.



Het kippenvel staat je op de armen bij het horen van haar verhaal, waar deze weken collectief bij wordt gehuiverd tijdens het proces tegen haar inmiddels ex-echtgenoot Dominique Pélicot en 50 andere verdachten, door hem gerekruteerd in een chatbox onder de naam “zonder haar medeweten”. Tegelijkertijd zorgt Pélicots verschijning in de rechtbank ook op een heel andere manier voor beroering in Frankrijk: waardig en met opgeheven hoofd, zoals de Franse pers in echo noteert. Ze wil dat de “schaamte wisselt van kamp”, zo legde een van haar advocaten uit.

Afgelopen weekend werd in steden door heel Frankrijk gedemonstreerd onder die slogan, vergezeld door de tekening van haar rode haren en ronde bril, als steunverklaring aan haar en aan alle andere slachtoffers van verkrachting. Gisèle Pélicot is het symbool geworden van de strijd tegen seksueel geweld en verkrachtingsdrugs in Frankrijk. Slachtoffers van verkrachting hebben het recht op een proces achter gesloten deuren.

Gisèle koos echter voor openbaarheid, en gaf toestemming de beelden die haar ex-man van de verkrachtingen maakte in de rechtszaal te tonen, uit solidariteit met vrouwen die onzichtbaar zijn als slachtoffers van seksueel geweld. Laat deze zaak, die op de voet gevolgd wordt door Franse media, een mijlpaal worden in de manier waarop seksueel geweld in Frankrijk wordt berecht, zo pleiten vrouwenrechtenorganisaties. Ze stellen een allesomvattende wet voor met 95 maatregelen, waaronder het instellen van systematisch onderzoek tegen een beklaagde zodra een aanklacht is ingediend, en het opleiden van rechters in departementale rechtbanken.

“De buitenkant is solide, maar van binnen is het een ruine”, sprak Gisèle bij aanvang van het proces. Toen de politie haar in 2020 voor het eerst nietsvermoedend op het commissariaat ontving en haar vertelde over de jarenlange verkrachtingen, “viel de persoon die ik was, alles wat ik de afgelopen vijftig jaar had opgebouwd, uit elkaar”. Ze ontmoette Dominique op haar 19de, in 1971 – het jaar waarin ze haar broer verloor aan een hartinfarct.

Tien jaar eerder was haar moeder aan kanker overleden. Dominique werd de liefde van haar leven, verklaarde ze in de rechtbank, degene die ze het meest vertrouwde van iedereen. Na hun pensionering verhuisden ze van de regio rond Parijs naar Mazan, een dorpje van zesduizend inwoners in de Vaucluse.

Gisèle genoot van de tijd met haar drie kinderen en zeven kleinkinderen, zong in een koor, wandelde graag. Met haar echtgenoot vormde ze naar eigen zeggen een hecht koppel, met een ogenschijnlijk goed huwelijk dat maakte dat niemand ook maar iets vermoedde over de werkelijke oorzaak van haar geheugenverlies, haaruitval en motorische problemen. Kort voordat de politie haar vier jaar geleden vertelde over de talloze verkrachtingsbeelden die op de computer van haar man waren gevonden, omschreef ze Dominique tegenover hen als een “sjiek type”, “een geweldige vent”.

Ze had geen idee van wat er met haar gebeurde wanneer ze door hem werd gedrogeerd. De onthullingen schudden het verhaal van haar huwelijk en haar gezinsleven overhoop. Tussen de door Dominique gemaakte beelden werd ook een foto gevonden van dochter Caroline, naakt op bed, gefotografeerd zonder haar medeweten.

Ook zij vreest door haar vader te zijn gedrogeerd, en ook zij verklaarde in de rechtbank haar vader altijd te hebben gezien als een liefhebbende man. Dinsdag verscheen hoofdverdachte Dominique Pélicot (71) in de rechtbank voor zijn verhoor, na een week lang afwezigheid vanwege gezondheidsredenen. Eerder had hij al schuld bekend, maar zijn verklaring is cruciaal voor de berechting van de vijftig andere mannen die terecht staan in Avignon.

Dominique sprak over de trauma’s uit zijn jeugd: een eerste verkrachting toen hij 9 jaar oud was, door een verpleger in het ziekenhuis. Een tweede op de bouwplaats toen hij daar als 14-jarige leerling werkte en volgens hem gedwongen werd tot een groepsverkrachting van een jonge gehandicapte vrouw. “Ik heb slechts trauma’s overgehouden aan mijn kindertijd.

” Het proces, dat naar verwachting vier maanden zal duren, is in zekere zin onthullend over de moeizame berechting van seksueel geweld in Frankrijk. Een van de advocaten van de verdachten stelde dat er geen sprake van verkrachting kan zijn als dat niet de intentie was. Een aantal verdachten heeft betrokkenheid bekend, maar het gros van de verdachten zegt niet te hebben geweten dat het een verkrachting betrof.

De verdediging suggereert dat de verdachten zijn gemanipuleerd door Dominique. Gisèle wees dat stellig van de hand: geen van hen heeft haar verkracht “met een pistool op de slapen”, zei ze tijdens het proces. “Een telefoontje had mijn leven kunnen redden, geen van hen heeft dat gedaan.

” Dominique onderschreef die verklaring. De mannen werden door hem gevraagd geen parfum te dragen, niet naar tabak te ruiken, en de handen te warmen op de radiator om Gisèle niet wakker te maken. “Ik ben een verkrachter, net als alle anderen in deze zaal”, verklaarde hij dinsdagmiddag.

“Ze wisten allemaal van haar toestand voordat ze kwamen, ze wisten alles, en kunnen niet het tegendeel beweren.” Hélène Devynck, journalist en vooraanstaand figuur uit de Franse MeToo-beweging, in dagblad Le Monde : “Jij bent niet de enige, Gisèle, die ze als een ding hebben behandeld. Ze vertelden ons, alle vrouwen, hoe onbeduidend we zijn.

Jouw kracht herstelt de onze. Bedankt voor dit immense geschenk.” Vrouwenrechtenorganisatie Fondation des Femmes, die pleit voor een allesomvattende wet tegen seksueel misbruik, in Libération: 94 procent van de verkrachtingszaken in Frankrijk leidt niet tot een veroordeling; Parlementariër Sandrine Josso, die vermoedelijk zelf werd gedrogeerd zonder haar medeweten: “Voor slachtoffers zijn gebruik van verkrachtingsdrugs als een dubbele straf.

” Geselecteerd door de redactie.