2 weeks Ago
DEN HAAG - De verdachte sjokt langzaam de rechtszaal in, zijn snelheid ingegeven door zijn stevige gestalte. Hij heeft zijn jas nog aan en een muts op. Op aanwijzing van de rechter ploft hij op het verdachtenbankje en kijkt langzaam en verveeld de zaal rond.
Het zit behoorlijk vol. Dit is een verhaal in onze serie Bij de Politierechter . De rechter knikt naar de publieke tribune vol studenten en legt uit dat er veel belangstelling is, maar dat het niet speciaal voor hem is.
De verdachte draait zich langzaam naar de rechter toe, die vervolgens zijn personalia checkt. Ja, hij is Hassan, en ja, hij zit in de gevangenis in Zwolle. De officier van justitie leest de ten laste legging voor: poging tot zware mishandeling en anders een gewone mishandeling.
De rechter begint met de feiten: 'U zou een bewaker hebben gestoken met een pen. Klopt dat?' 'Ja', zegt de verdachte. De rechter wil het zeker weten: 'Dat heeft u gedaan?' Hassan zegt nu 'nee'.
'Niet?' Vraagt de rechter. 'Ja. Ik had een pen.
Hij kwam er aan en die pen raakte hem.' De rechter wil weten hoe dat kwam. 'Hij wilde de pen afpakken.
' 'Maar hoe kan het dan dat die pen hem raakte?' Hassan antwoordt: 'Weet ik niet. Hij wou mijn pen pakken en toen raakte ik hem maar ik heb het niet gedaan.' De rechter nogmaals: 'Maar die pen raakt hem niet vanzelf.
' Volgens Hassan toch wel: 'Ja, die pen raakte hem.' Maar hij heeft niet gestoken. De bewaker beweert van wel.
Hij moest Hassan overplaatsen naar een andere afdeling. Elke gevangene heeft een bakje met daarin een kam, een tandenborstel, een lepel en een pen. De bewaker constateerde dat de pen er niet bij zat en vroeg Hassan waar die was.
De gevangene bleek de pen vast te houden en hij wilde hem niet afgeven toen de bewaker daarom vroeg. 'U zou hebben gezegd: ik ga hem niet geven', zo leest de rechter in het dossier. 'Daarop maakte u een stekende beweging naar de linkerzij van de bewaker.
' 'De bewaker sprong weg, maar hij voelde toch een stekende pijn in zijn zij. Daarna bent u overmeesterd door andere bewakers. Er is een foto van het wondje.
' Hassan hangt half onderuit, zijn handen gevouwen op zijn buik. Het lijkt hem maar matig te interesseren, als hij het al begrijpt. De officier van justitie wijst erop dat de verdachte in zijn verklaring tegen de politie heeft gezegd dat hij boos was op de bewaker omdat die zou hebben gezegd dat hij varkensvlees at.
'Ja, ik at toen varkensvlees en hij wilde mijn pen afpakken.' Hassan is al vaker veroordeeld voor geweld tegen de politie. Daarom zit hij nu ook vast, twee jaar met een zogeheten ISD-maatregel, een speciale straf voor onverbeterlijke daders.
Hij zit op een afdeling met extra toezicht omdat hij functioneert op het niveau van een kind. Hij is bijna klaar in Zwolle en denkt zelfs dat hij al wel langer dan twee jaar zit, maar dat weet hij eigenlijk niet. 'U heeft wat bijzondere aandacht nodig', constateert de rechter.
Dat weerhoudt de officier van justitie er niet van om de verdachte als een volwassene te behandelen. 'Dat is bij eerdere zaken ook gedaan', zegt ze. De zware mishandeling vindt ze niet te bewijzen, daarvoor is het letsel van de bewaker te gering.
'Ik zie meer een schram dan dat die pen er in heeft gezeten.' Maar de eenvoudige mishandeling is wel bewijsbaar. 'Als je besluit om je pen niet te geven en er een worsteling van te maken, bestaat ook de kans op letsel.
' Hassan rochelt er hardop doorheen en kijkt weer eens de zaal rond. 'Omdat het een medewerker van de gevangenis betreft, vind ik dat de straf-verdubbelaar van toepassing is', gaat de officier verder. Ze eist een celstraf van twaalf weken.
De advocaat van de man betoogt dat er in het dossier niks staat over de afstand tussen haar cliënt en de bewaker en dat er daarom niks kan worden gezegd over de kracht van de stekende beweging. Ze vindt dat een nieuwe celstraf alleen maar het einde van de lopende ISD-maatregel zal hinderen. 'Als hij nu weer de cel in moet, is dat demotiverend en dat is onwenselijk', zo betoogt ze.
Terwijl ze spreekt, heeft Hassan een binnenpretje. Hij hoest nog eens, grinnikt nog een keer en lijkt zich nauwelijks bewust van zijn raadsvrouw. Hij kijkt weer op als de rechter hem het laatste woord geeft.
Ja, hij wil nog wel wat zeggen. 'Ik probeer mijn pen niet te geven en hij wilde hem en toen ergens raakte ik hem maar het was maar een pen. Een blauwe pen.
' Dat laatste lijkt hem belangrijk. De rechter vindt de eenvoudige mishandeling bewezen. 'U zei: ik ga hem niet geven en toen stak u, dus dat was geen ongeluk.
U moet gewoon luisteren naar iemand die zijn werk doet. Maar er is wel wat met u aan de hand, daar houd ik rekening mee.' De rechter vindt de eis van de officier veel te fors.
Hij veroordeelt Hassan tot twee weken cel, aansluitend op de ISD-maatregel. 'Dat was het. U mag weer mee met de parketpolitie.
' De verdachte spreidt zijn handen. Het lijkt even te duren voor hij door heeft dat het klaar is. Dan staat hij op, richt zich tot de volle zaal, wenst iedereen 'een fijne dag nog' en sjokt richting de zijdeur.
De naam van Hassan is gefingeerd..
