Harrie Lavreysen na eerste goud: “Ik heb voor geen enkele rivaal angst”

Interview “Heerlijk.” Het kwam er spontaan uit, terwijl Harrie Lavreysen de cooling-down op de rollen deed met de gouden medaille van de teamsprint op zijn nek. In het bloedhete Velodrôme van Saint-Quentin-en-Yvelines had het Nederlandse trio op de finaledag tot tweemaal toe het wereldrecord verbeterd om zo soeverein de olympische titel van Tokyo te prolongeren.

“Ik heb echt genoten”, benadrukte Lavreysen. “We hebben hier zo lang naar toegewerkt. Onze laatste wedstrijd reden we in april.



Daarna hebben we een lange opbouw naar dit olympische toernooi gehad. De trainingskampen waren super. Heel de voorbereiding ging goed.

Vervolgens konden we lang taperen en hebben we veel op bed gelegen.” De laatste echte inspanning deden Roy van den Berg, Jeffrey Hoogland en Lavreysen twee weken terug tijdens hun trainingskamp in Stravanger in Noorwegen. Lavreysen: “Daarna zijn we nog een week in Apeldoorn geweest en vervolgens een week in Parijs.

We staan er weer op het goede moment. Ik moet zeggen dat we ook altijd vertrouwen in een goede afloop hadden. Ook de laatste trainingen op deze baan gingen super.

Je hoopt dat er niks fout gaat en dat we alle drie ons niveau halen. We hadden enorm veel vertrouwen in elkaar.” Toch verbaast het ook Lavreysen dat de Oranje ‘Bullet Train’ in de rit om goud en zilver onder de magische grens van de 41 seconden is gedoken naar 40.

949 seconden. “We hebben nieuw materiaal en de omstandigheden op deze baan zijn heel goed. Maar, dan nog verbaast deze tijd me.

We rijden 3/10 seconde van het wereldrecord af. Dat is toch een heerlijk begin van deze olympische week.” Natuurlijk was het Oranje-trio de grote favoriet voor de olympische titel.

De afgelopen zes jaar werden ze liefst vijf keer wereldkampioen. Alleen in 2022 ging het uitgerekend op de piste van deze Olympische Spelen in Parijs mis. 17:45 Lees ook Wapengekletter heeft Oranje ‘Bullet Train’ op scherp gezet richting olympisch goud 17:45 9 Toch wil Lavreysen niet over opluchting spreken.

“Nee, dat gevoel is het niet echt. In Tokyo moesten we winnen omdat we de huizenhoog favoriet waren. Omdat we dit goud daar al hebben gewonnen overheerste nu meer het gevoel dat we nu mochten winnen.

Daarbij was deze hal vandaag van Nederland met zoveel Oranje supporters. Heel anders dan voor lege tribunes sprinten in Tokyo. In Tokyo was alles voor mij sowieso nieuw en dat overviel me daar een beetje.

Ik ben nu veel meer aan het genieten.” Waar Hoogland na Tokyo wat rustiger aan heeft gedaan voegde hij zich na zijn geslaagde aanvalspoging op het wereldrecord op de kilometer ook weer voor de volle honderd procent bij de teamsprint. “We hebben elkaar zeker weer omhoog getild.

Het laatste half jaar heeft Jeffrey weer alle ogen op Parijs gezet. Zoals dat ook voor Tokyo het geval was. Het was als vanouds.

We waren vol vertrouwen en keihard aan het werken.” In Tokyo werd de finale op de individuele sprint een onderonsje tussen Lavreysen en Hoogland. Ook nu voelt Lavreysen de adem van zijn landgenoot weer in zijn nek.

“Al heb ik geen angst voor ‘Jeff’”, benadrukt Lavreysen. “Zoals ik dat voor geen enkele concurrent heb.” “Je ziet op de teamsprint dat de andere landen ook heel hard rijden.

De Australiër Matthew Richardson staat er en met de Brit Jack Carlin moeten we zeker ook rekening houden. Van de Britten verwacht je drie jaar lang weinig, maar ze staan er elke Olympische Spelen weer. Die gaan op de individuele sprint ook verbazen.

En Jeffrey heb ik nog nooit uitgesloten. Ik ben heel benieuwd.” Waarna Lavreysen afsluit met de woorden: “Ik vind dit toernooi leuk.

Ik ben heel ontspannen. Het is gewoon heerlijk.”.