Grappige en ontroerende eerbetonen aan de overleden showmaster Ron Brandsteder

De grote tv-shows van weleer waren nogal vochtig en smerig. Zo blijkt uit de vele compilaties die de televisie maandag wijdde aan de overleden showmaster Ron Brandsteder. Steeds weer werden mensen in hun zondagse pak in het water, de tomatensoep of andere smurrie gegooid en geduwd, tot grote hilariteit van het publiek.

De bak tomatensoep uit Ron’s Honeymoonquiz kwam het meest voorbij. Wanneer de bruid een vraag fout beantwoordde, werd haar bruidegom erin gegooid. De komiek André van Duin, die veel met Brandsteder werkte, onthulde in talkshow Eva (NPO1) dat de soep wekenlang bleef staan en nogal stonk.



Bijzonder is dat Brandsteder zichzelf geenszins spaarde. In een steeds terugkerend fragment zie je dat de presentator en komiek André van Duin elkaar ook in de tomatensoep gooien. Zijn beste rol was die als pispaal van André van Duin.

In de quiz Wie ben ik en in diens revues zette Van Duin zijn vriend en aangever steevast weg als drankzuchtige mislukkeling, waarbij Brandsteder overtuigend kon acteren dat dit hem onaangenaam verraste. Bar Laat (NPO1) had de beste compilatie en de beste beschrijving van Brandsteders aantrekkingskracht, allebei van Eppo van Nispen tot Sevenaer, de enthousiaste museumdirecteur van Beeld & Geluid. Brandsteder was een gezellige sfeermaker, zo legde hij uit, die door zijn onverstoorbare naturel en zijn gestuntel dicht bij de kijkers bleef.

De meest ontroerende bijdrage kwam van Caroline Tensen in talkshow Renze (RTL4). Als RTL-presentatrice brak zij door met Wie ben ik . Ze zei dat ze als jonge zwangere vrouw aanvankelijk bevroor van angst toen ze in de studio in Aalsmeer werd geconfronteerd met grootheden als Brandsteder en Van Duin, maar dat de eerste haar meteen op haar gemak stelde en in de groep opnam: „Kom maar, wijfie”.

Over de samenwerking met Van Duin en Brandsteder zei ze: „Ik moest alleen maar lachen en dus alleen maar plassen.” Tussen alle vreugdevolle nostalgie was zij ook degene die ons eraan herinnerde dat er een mens was gestorven, een mens die op het einde „niemand meer wilde zien”: „Leuk om al die herinneringen op te halen, iedereen krijgt een lach op zijn gezicht als je over Ron Brandsteder praat..

. en natuurlijk ook tranen.” Raven van Dorst heeft haar jachtgebied verplaatst naar de VS.

In Nachtdieren (zondag, NPO3) rijdt de presentator rond en ontmoet mensen die ’s nachts leven. Eerst deed zij dat alleen in Nederland en nu dus aan de overkant. De eerste aflevering is in San Francisco.

Van Dorst komt thuis bij twee vriendinnen die bloed op elkaars lijf smeren en aflikken. Vampiertje spelen, blood kink , ofwel hematolagnia. Ook bezoekt de presentator een Kambo-ceremonie, waarbij mensen ziek worden van het rugslijm van de reuzenmakikikker uit de Amazone.

Van Dorst beschrijft de ceremonie treffend als „kikker likken” en „het kotsorgel”. Zelf doet die niet mee: „Ik moet nog rijden”. Het probleem van dit Amerikaanse seizoen van Nachtdieren : Van Dorst betreedt hier het nogal platgetreden terrein van ‘Rare jongens die Amerikanen’.

Zeer veel tv-makers zijn al door de VS getrokken om de gekke hobby’s van excentrieke Amerikanen vast te leggen. Gelukkig bevat Nachtdieren ook nog een item over de vele daklozen van San Francisco, wat meteen relevanter en dus boeiender is. Ook geeft Van Dorst hier meer context bij.

Een goed deel van de daklozen is verslaafd aan pijnstiller Fentanyl. Van Dorst gaat mee met een nachtdominee van de Night Ministry – een soort vrijzinnige, inclusieve versie van het Leger des Heils. De geestelijk verzorger deelt verse sokken uit aan de daklozen.

Belangrijk, zegt hij, schone voeten..