Gouden momenten in wat bravere derde ‘Paddington’-film

Het lag voor de hand dat het beertje Paddington een keer zou moeten terugkeren naar Peru, het land waar de populaire kinderboeken- en inmiddels filmfiguur oorspronkelijk vandaan komt. En dat gebeurt dan ook in de derde film in een reeks; waarin de teaser voor deel vier overigens alweer in de eindcredits zit verstopt. In de eerste twee mixfilms van live action (echte acteurs) en 3D-animatie (een meer dan levensechte knuffelbeer) werd er al veel aandacht besteed aan de ‘origin story’ van de marmeladeverslaafde weesbeer die na omzwervingen op het Londense station Paddington strandt (vandaar zijn naam).

Daar wordt hij liefdevol opgevangen door familie Brown. Met name Paddington 2 (2017 alweer) werd een hit: op recensieaggregaat Rotten Tomatoes stond hij zelfs een tijdje hoger dan de ultieme klassieker Citizen Kane . Dat komt overigens niet alleen door het voel-goedgehalte van de film.



De wereld van Paddington is liefdevol en divers – zelfs de boeven hebben humor, charme en een gouden hartje. Wat de films echter uniek maakt is hun production design en aandacht voor detail. Elk decor is een zoekplaatje.

Net als in de eerdere films worden er ook in Paddington in Peru terloops allerlei animatietechnieken in het verhaal geweven. Van collages van nagemaakte ouderwetse filmpjes, tot speelgoedvliegtuigjes die over landkaarten van het Amazonegebied suizen en de dansende schilderijen van moeder Brown. Waar de mogelijkheden van die stijl in Paddington 2 soms leidden tot hoogstaande avantgardistische slapstick, is Paddington in Peru meer een zoete rechttoe rechtaan avonturenfilm.

De regisseurs-scenario tandem van de eerste twee delen werd vervangen door een nieuw team dat de reis naar Peru om tante Lucy op te zoeken omtoverde in een alle-leeftijden-variant van Werner Herzogs Fitzcarraldo . Een groot deel van de film bestaat uit een boottocht over de Amazone met een verdachte kapitein (een beschaafd schmierende Antonio Banderas) op zoek naar de schatten van Eldorado. Dapper is dat de film in een montagesequentie aandacht heeft voor de wrede geschiedenis van kolonisators, goudzoekers en andere plunderaars.

Wel is het vreemd voor een filmserie die in Londen de rijkdom en diversiteit van een multiculturele samenleving prijst, dat er nauwelijks Peruviaanse personages in de film zitten. Alsof Peru net zo’n fictief land is als het Salzburgerland van The Sound of Music . Waar de film met een glansrol voor Olivia Colman als zingende non namelijk óók naar verwijst.

Gouden momenten zijn er genoeg. Met name de paraplu die Paddington aan het begin van de film als cadeau van zijn buurtgenoten krijgt omdat hij eindelijk zijn paspoort heeft gekregen, speelt een glansrol als parachute, boot en zwaard. Het is alleen allemaal wat braver, wat meer gericht op het familienarratief.

.