Globalisme en vrijheid gaan niet samen

Toen ik met een vriendin sprak over de migrantencrisis in de Verenigde Staten, maakte ze een interessante opmerking. Veel van de meest welvarende westerse landen in de wereld hebben vandaag de dag te maken met hetzelfde probleem. Ze worden overspoeld met migranten die het systeem overweldigen, de burgers irriteren, de belastingdruk verhogen, de openbare orde verstoren en tot mogelijke politieke instabiliteit leiden.

Interessante vraag: Waarom hebben na vele decennia van alleen maar lokale migrantenproblemen, die meestal te maken hadden met grensoorlogen of andere verstoringen, zoveel landen tegelijk te maken gehad met een vloedgolf van mensen die misbruik maakten van defecte migratiesystemen? Met andere woorden, hoe is een lokaal probleem zo snel een wereldwijd probleem geworden? Hoe zijn alle grenssystemen tegelijk defect geraakt? En denk eens aan het probleem vóór dit probleem. We hadden een geglobaliseerde aanpak van de COVID-crisis. In de meeste landen van de wereld was het beleid griezelig vergelijkbaar.



Er was maskering, distantiëring, sluitingen, reisbeperkingen en capaciteitsbeperkingen, terwijl grote bedrijven open mochten blijven. Dezelfde methoden, die geen hedendaags precedent hebben, werden in alle landen van de wereld geprobeerd, op enkele na. De landen die niet meededen – onder andere Zweden, Tanzania en Nicaragua – werden geconfronteerd met onophoudelijke aanvallen van de internationale media.

Het migratieprobleem en de pandemieplanning zijn slechts twee voorbeelden, maar ze wijzen allebei op een onheilspellende realiteit. De natiestaten die het politieke landschap sinds de Renaissance hebben gedomineerd, en in sommige gevallen zelfs teruggaan tot de oudheid, maken plaats voor een nieuwe bestuursvorm die we globalisme kunnen noemen. Het verwijst niet naar handel over de grenzen heen, wat in de hele geschiedenis van de mensheid de norm is geweest.

Het gaat over politieke controle, weg van burgers in landen naar iets anders dat burgers niet kunnen controleren of beïnvloeden. Vanaf het Verdrag van Westfalen, ondertekend in 1648, overheerste het idee van staatssoevereiniteit in de politiek. De naties hoefden niet allemaal hetzelfde beleid te voeren.

Ze zouden verschillen respecteren met het oog op vrede. Dit hield in dat religieuze diversiteit tussen natiestaten werd toegestaan, een concessie die leidde tot een ontplooiing van vrijheid op andere manieren. Het systeem werkte, maar niet iedereen was er gelukkig mee.

Sommige van de meest briljante intellectuelen hebben eeuwenlang gedroomd van een wereldregering als oplossing voor de diversiteit in het beleid van natiestaten. Het is het idee bij uitstek voor wetenschappers en ethici die zo overtuigd zijn van de juistheid van hun ideeën dat ze dromen over het wereldwijd opleggen van hun favoriete oplossing. De mensheid is over het algemeen zo wijs geweest om zoiets niet te proberen, afgezien van militaire allianties en mechanismen om de handelsstromen te verbeteren.

Maar in de 21e eeuw hebben we de macht van globalistische instellingen zien toenemen. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft in feite de aanpak van de pandemie voor de wereld uitgestippeld. Globalistische stichtingen en NGO’s lijken sterk betrokken te zijn bij de migrantencrisis.

Het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank, opgericht als nieuwe instellingen voor een mondiaal geld- en financieringssysteem, oefenen een buitensporige invloed uit op het monetaire en financiële beleid. De Wereldhandelsorganisatie probeert de macht van de natiestaat over het handelsbeleid te verminderen. Toevallig was ik een paar weken geleden in New York toen de Verenigde Naties bijeenkwamen.

Het was ongetwijfeld de grootste show op aarde. Grote delen van de stad waren afgesloten voor auto’s en bussen. Diplomaten en invloedrijke financiers arriveerden per helikopter op de daken van luxe hotels, die allemaal vol zaten voor de vergaderweek.

Als reactie daarop werden alle prijzen flink verhoogd, want niemand gaf zijn eigen geld uit. Er waren niet alleen staatslieden van over de hele wereld aanwezig, maar ook de grootste financiële bedrijven en media, samen met vertegenwoordigers van de grootste universiteiten en non-profitorganisaties. Al deze krachten lijken tegelijk bijeen te komen, alsof ze allemaal deel willen uitmaken van de toekomst.

Die toekomst is er een van mondiaal bestuur waarin de natiestaat uiteindelijk wordt gereduceerd tot schone schijn zonder operationele macht. De indruk die ik daar had, was dat alle mensen die die dag in de stad waren en die allemaal rond de grote vergadering van de Verenigde Naties zwermden, een diepe kloof ervaarden tussen hun eigen wereld en die van alle anderen. Zij zijn “bubbelmensen”.

Hun vrienden, financieringsbronnen, sociale groeperingen, carrièreaspiraties en grote invloed staan niet alleen los van normale mensen, maar ook van de natiestaat zelf. De heersende houding onder hen allen is om de natiestaat en zijn betekenisvolle geschiedenis te beschouwen als passé, fictief en eerder beschamend. Het verankerde globalisme van de 21e eeuw staat voor een ommekeer en een afwijzing van de manier waarop bestuur in de praktijk een half millennium heeft gewerkt.

Alle bestuur werd georganiseerd rond geografisch beperkte controlezones. De juridische grenzen beperkten de macht. De koning van Frankrijk kon Frankrijk besturen maar had een oorlog nodig om Engeland te beïnvloeden, net als Rusland, Spanje, Zweden, enzovoort.

De uitbreiding van de juridische grenzen vereiste verovering of een vorm van kolonialisme, maar dergelijke regelingen zijn tijdelijk omdat ze uiteindelijk afhankelijk zijn van de instemming van de onderdanen. Het idee van instemming ging geleidelijk politieke zaken domineren van de 18e tot de 19e eeuw, tot na de Grote Oorlog, die de laatste multinationale rijken ontmantelde. Er bleef één model over: de natiestaat waarin burgers de uiteindelijke soevereiniteit uitoefenden over de regimes waaronder ze leefden.

De Verenigde Staten werden aanvankelijk opgericht als een land van lokale democratieën die alleen samenkwamen onder een losse confederatie. De Articles of Confederation creëerden geen centrale regering, maar lieten het aan de voormalige koloniën over om hun eigen bestuursstructuren op te zetten (of voort te zetten). Toen de Grondwet er kwam, creëerde deze een zorgvuldig evenwicht van controlemechanismen om de nationale staat te beteugelen en tegelijkertijd de rechten van de staten te behouden.

Het idee was niet om de controle van de burgers over de natiestaat teniet te doen, maar om deze te institutionaliseren. Zoveel jaren later vinden de meeste mensen in de meeste landen, vooral in de Verenigde Staten, dat zij het laatste woord moeten hebben over de structuur van het regime. Dit is de essentie van het democratische ideaal, niet als doel op zich maar als waarborg voor vrijheid, het principe dat de rest drijft.

Vrijheid is onlosmakelijk verbonden met de controle van burgers over de overheid. Wanneer die link en die relatie verbroken worden, wordt de vrijheid zelf ernstig geschaad. De wereld van vandaag zit vol met rijke instellingen en individuen die in opstand komen tegen de ideeën van vrijheid en democratie.

Ze houden niet van het idee van geografisch beperkte staten met zones van juridische macht. Ze geloven dat ze een globale missie hebben en willen internationale instellingen macht geven ten koste van de soevereiniteit van mensen die in natiestaten wonen. Ze zeggen dat er existentiële problemen zijn die de omverwerping van het bestuursmodel van natiestaten vereisen.

Ze hebben een lijst: besmettelijke ziekten, pandemische bedreigingen, klimaatverandering, vredeshandhaving, cybercriminaliteit, en ik weet zeker dat er nog andere zaken op de lijst staan die we nog niet hebben gezien. Het idee is dat deze per definitie wereldwijd zijn en ze het vermogen van de natiestaat om ermee om te gaan te boven gaan. We worden allemaal wijsgemaakt dat de natiestaat niets anders is dan een anachronisme dat vervangen moet worden.

Houd in gedachten dat dit noodzakelijkerwijs betekent dat democratie en vrijheid ook als anachronismen worden behandeld. In de praktijk is de enige manier waarop gewone mensen tirannie en despotisme kunnen beteugelen het stemmen op nationaal niveau. Niemand van ons heeft enige invloed op het beleid van de WHO, de Wereldbank, het IMF, laat staan op de Gates of Soros Foundations.

De manier waarop de politiek vandaag de dag in de wereld is gestructureerd, betekent dat we allemaal rechteloos zijn in een wereld die geregeerd wordt door internationale instellingen. En dat is precies de bedoeling: universele rechteloosstelling van de doorsnee burger bereiken zodat de elite de vrije hand krijgt om de planeet naar eigen goeddunken te besturen. Daarom wordt het voor iedereen die in vrede en vrijheid wil leven uiterst dringend om de nationale soevereiniteit terug te winnen en nee te zeggen tegen de overdracht van autoriteit aan instellingen waarover burgers geen controle hebben.

Laat ik hiermee afsluiten: Ik heb dit niet altijd begrepen. Toen de Verenigde Staten zich in 2020 terugtrokken uit de WHO, was ik oprecht verbaasd. Het leek nogal onsportief.

Tegenwoordig begrijp ik het. Het decentraliseren van macht vanuit het centrum is de enige manier waarop we de idealen van de grote visionairs uit het verleden, zoals Thomas Jefferson, kunnen herstellen. Uiteindelijk moeten regeringsinstellingen onder controle van de burgers staan en binnen de grenzen van bepaalde staten vallen, anders wordt het na verloop van tijd noodzakelijkerwijs tiranniek.

Epoch Times is een onafhankelijke nieuwsorganisatie die niet beïnvloed wordt door een regering, bedrijf of politieke partij. Vanaf de oprichting is Epoch Times geconfronteerd met pogingen om de waarheid te onderdrukken – vooral door de Chinese Communistische Partij. Maar we zullen niet buigen.

De Nederlandstalige editie van Epoch Times biedt op dit moment geen betalende abonnementen aan en aanvaardt op dit moment geen donaties. U kan echter wel bijdragen aan de verdere groei van onze publicatie door onze artikelen te liken en te her-posten op sociale media en door uw familie, vrienden en collega’s over Epoch Times te vertellen. Deze dingen zijn echt waardevol voor ons.

Waarheid & Traditie.