‘Getuigen van Gaza’ is belangrijke televisie

‘We moeten aan de wereld bewijzen dat we mensen zijn”, zegt vluchteling Hossam Almadhoun in Getuigen van Gaza (NPO2). In de documentaireserie spreekt presentatrice Nadia Moussaid met gevluchte Palestijnen in Caïro en Nederland over hun ervaringen. Israël en zijn westerse bondgenoten hebben de Palestijnen zo effectief ontmenselijkt dat ze geen aanspraak mogen maken op de rechten van de mens.

Moussaids doel is om de slachtoffers van de genocide in Gaza hun menselijke gezicht terug te geven. Moussaid spreekt met een kinderarts die vertelt van het leed in de Gazaanse ziekenhuizen. Het ergste vond de arts dat zij kinderen geen pijnloze, waardige dood kon geven.



De presentatrice spreekt verder met een gevluchte journalist wiens man nog in Gaza werkt, ook als journalist. VN-rapporteur Francesca Albanese komt ook aan het woord. Omdat zij de onaangename waarheid spreekt over Gaza, weigert de Tweede Kamer haar deze week te ontvangen.

Het meeste indruk maakt het gesprek met het jonge echtpaar Noor Shareen en Nasham Musallam. De man moest zijn familie onder het puin van een gebombardeerde flat vandaan halen. Hij herkende zijn broer aan diens handen en tanden.

Gek genoeg komt een verhaal over hun vooroorlogs huwelijksgeluk het hardste binnen, een van de vele dagelijkse dingen die zijn weggevaagd: „We dronken thee op het balkon – ik lust het eigenlijk niet maar ik dronk het voor hem”. Getuigen van Gaza is het belangrijkste tv-programma van het jaar. Ook de Nederlandse televisie is in gebreke gebleven in de verslaggeving over Gaza.

Om de Israëlische daders buiten schot te houden werd het bloedbad bij voorkeur voorgesteld als een onontkoombare tragedie, als een natuurramp. Deze documentaireserie zet dat een beetje recht. De fijne geschiedenisserie Het verhaal van Nederland heeft in het eerste seizoen al de gehele vaderlandse historie behandeld, dus is er in de andere seizoenen ruimte om gedetailleerder in te zoemen op een deelonderwerp.

In het derde seizoen is dat Amsterdam. Presentator Daan Schuurmans wandelt wederom al vertellend door zwijgende, vaak passieve kostuumscènes. Soms zijn die scènes ineens heel specifiek.

Zo begint de reeks met een Spaanse soldaat die in Brussel staat te wildplassen als hij wordt neergeslagen met een sok met stenen. Even later zien we een sekswerker met blote borsten die bijklust als bedrijfsspion en zeekaarten steelt van een Portugese zeeman. De makers hebben zich blijkbaar de kritiek aangetrokken dat het eerste seizoen te weinig over vrouwen ging.

In de eerste aflevering stipte Schuurmans aan dat middeleeuwse vrouwen in ‘Amestelledamme’ een redelijk zelfstandige positie als „koopwijf” konden verwerven. In de zeventiende eeuw nam de stad veel alleenstaande vrouwen op die hier min of meer zelfstandig en vrij konden leven. Elegant nemen een paar van die vrouwen je mee van het ene deelonderwerp naar het andere.

Chirurgijn Trijn Jacobs voert ons mee van de eerste Oost-Indiëvaarder naar het eerste dolhuis. De Deense dienstbode Elsje Christiaans, die haar hospita in een huurruzie doodsloeg met een bijl, laat ons een pretpark en een markt zien, om te eindigen op het galgenveld Volewijk, waar ze werd vereeuwigd door Rembrandt. Amsterdam wordt neergezet als een vrije, open stad van migranten.

Vorige week zagen we hoe het dorp ontstond toen West-Friese overlevenden van de Allerheiligenvloed van 1170 zich vestigden aan de drassige oevers van de Amstel. „De stad ontstond uit een storm’’. In de tweede aflevering stuwen protestantse en Joodse asielzoekers vanaf de 16de eeuw de stad in rap tempo op tot wereldmacht.

Zo schetst de serie de zegeningen van een ruimhartig migratiebeleid. Correctie 13 februari: In een eerdere versie stond dat dit het tweede seizoen van ‘Het verhaal van Amsterdam’ is. Dat moet het derde seizoen zijn.

.