Gefluister met klauwen

Beeld je in dat je een beklaagde bent in een rechtszaal. De rechter kiest de jury. De aanklager presenteert zijn zaak tegen jou voor een gruwelijke, maar ongedefinieerde misdaad en roept getuigen op, die geen van allen onbetwist blijven.

Wanneer het tijd is om jouw zaak te presenteren, staat je advocaat op en zegt: “De verdediging berust, edelachtbare.” Klinkt verschrikkelijk, toch? Als een aflevering uit dat oude televisieprogramma “The Twilight Zone”. Toch vinden processen zoals deze ontelbare keren per dag plaats in heel Amerika en over de hele wereld, niet in een rechtszaal maar in een keuken, een bar, op het werk of in honderd andere omgevingen.



Het wordt ‘beproeving door roddels’ genoemd en deelnemers fungeren vaak als rechter, aanklager en jury in één. Niet alle roddels zijn slecht bedoeld. In herinnert Nandini Maharaj ons eraan dat roddelen een breed begrip is, dat het simpelweg betekent dat er over iemand gepraat wordt die niet aanwezig is bij het gesprek.

Zoals ze terecht opmerkt, zijn er ook positieve roddels, zoals het prijzen van een vriend die net een grote zakelijke deal heeft binnengehaald of het geven van complimenten over een nichtje dat de ererol van haar school heeft gehaald. Er zijn ook neutrale roddels, die vooral informatief zijn. Je zus wil afvallen en je vertelt haar over de dieetmethodes van een vriendin.

Een collega wil meer boeken lezen en je vertelt hem over je echtgenoot die voor dag en dauw opstaat om wat in een boek te lezen voordat de kinderen wakker zijn. Daarnaast zijn er ook nog de negatieve roddels. In de eerste akte van Shakespeares “Hamlet” onthult de geest van Hamlets vader dat zijn broer Claudius hem in zijn slaap heeft vermoord door een dodelijk gif in zijn oor te gieten.

Negatief geroddel is vergif dat in het oor van de luisteraar wordt gegoten met de bedoeling om de reputatie van een ander te schaden of met de grond gelijk te maken. Er zijn uitzonderingen. Bij sommige gelegenheden, bijvoorbeeld, kan een kennis iemand zwart maken om ons te waarschuwen voor een slechte zakelijke deal of om ons weg te houden van een onbetrouwbare mentor.

Hier is het niet de bedoeling om kwaad te spreken, maar om ons te beschermen. Soms is de verteller echter zo wreed dat hij kwaad bloed wil zetten en er zelfs stiekem genoegen in schept om lelijke dingen te zeggen. Dit is niet ongewoon.

De meeste mensen hebben waarschijnlijk wel eens plezier gevonden in anderen te shockeren met het nieuws over de aanstaande scheiding van een gemeenschappelijke vriend of over de moeder die altijd opschept over hoe haar kind geschorst werd op school. En sommige roddelaars geven openlijk toe dat ze een kick krijgen van het horen en herhalen van verhalen over ongepastheid en immoraliteit. De dochter van Theodore Roosevelt, Alice, was berucht in Washington D.

C. vanwege haar scherpe tong en liefde voor schandalen. Op een kussen in haar zitkamer waren geborduurd: “Als je niet iets goeds over iemand kunt zeggen, kom dan hier naast me zitten.

” We moeten misschien glimlachen om die wrange uitnodiging, maar het roept wel een vraag op: Welke schade wordt toegebracht, niet aan het slachtoffer van laster en geruchten, maar aan degenen die deelnemen aan het geroddel? Laten we eerlijk zijn, een flink schandaal – het faillissement van deze man, de ontrouw van die vrouw, de scheiding van dit koppel – kan net zo sappig en aanlokkelijk zijn als spareribs. We krijgen de primeur over een of andere pijnhoop, zijn geschokt of doen alsof we geschokt zijn, stellen vragen en lopen op z’n minst weg met de gedachte: “Dat heb ik tenminste nog nooit gedaan.” Onze betrokkenheid lijkt onschuldig genoeg, maar als we online zoeken naar , vinden we heel wat artikels over de schadelijke gevolgen van roddelen op school en op het werk.

Naast het ruïneren van iemands reputatie, schaadt kwaadaardige roddel de groepsbinding in de klas en op kantoor, en creëert het een sfeer van achterdocht en angst – “Ik vraag me af wat ze over mij zeggen?” In het ergste geval kan de pijn het slachtoffer tot zelfmoord drijven. Voorschriften tegen de meest negatieve kant van verhalen vertellen, namelijk laster en leugens, zijn eeuwenoud. Een van de Tien Geboden is immers “Gij zult geen valse getuigenis afleggen tegen uw naaste,” en in veel opzichten leven we meer dan ooit in een tijdperk van valse getuigenis, voor een groot deel vanwege onze technologie.

Vooral via sociale media worden deze kwaadaardige roddels verspreid, niet alleen over politici, beroemdheden en andere publieke figuren, maar ook over gewone mensen. Nieuwsgierig of gewillig luisteren naar slecht nieuws over iemand die we kennen heeft een negatieve invloed op onze ziel, hoe je dat woord ook wilt definiëren. En hoe zit het met de onzichtbare persoon die we neerhalen met woorden? Degenen die ooit de gevoeligheden of moraal van anderen hebben geraakt – waaronder ikzelf – herkennen vaak de signalen van kennissen die de rechtszaal van de roddel hebben bezocht waar jij de beklaagde bent.

Een vriend begint je met een zekere terughoudendheid te behandelen. Een andere belt minder vaak. Een echtpaar geeft hun jaarlijkse kerstfeest, maar deze keer sta jij niet op de gastenlijst.

En jij verandert ook. Zodra je je ervan bewust bent dat anderen over je roddelen, stel je je in stilte vragen over iedereen die je ontmoet: “Weten ze het? En wat denken ze ervan?” Je wordt achterdochtig, soms tot het punt van paranoia. Afhankelijk van het onrecht dat ze eventueel hebben begaan en van hun persoonlijkheid, gaan beklaagden in de rechtszaal van roddel op verschillende manieren met elkaar om.

Een vrouw die ik ken schaamde zich zo voor wat ze had gedaan dat ze zich terugtrok in haar schulp. Ze ging zelden om met vrienden en ging enkel naar de supermarkt op momenten dat de kans klein was dat ze bekenden zou tegenkomen. Anderen gaan er anders mee om en gaan de confrontatie aan met degenen die hen belasteren.

Veel mensen zetten de dapperheid op van Hester Prynne in “The Scarlet Letter”, toen een buitenechtelijke zwangerschap haar een uitgestotene maakte in haar gemeenschap. De moedigsten leven volgens van Rhett Butler in “Gone with the Wind”: “Met genoeg moed kun je zonder reputatie.” Wat je hebt gedaan kun je niet veranderen, maar je kiest wel hoe je omgaat met je schaamte en de kwaadsprekerij van anderen.

Wat onze bedoelingen ook zijn, roddelen – positief, neutraal of negatief – lijkt een onvermijdelijk onderdeel van onze menselijke natuur. De meesten van ons roddelen zonder erbij na te denken en geven lachend commentaar op de onhandigheid van een vriend of op de vriendelijkheid van een familielid. Maar we kunnen bewust vermijden om gemene roddels te delen die anderen schaden.

Als de omstandigheden ons dwingen ze te horen, kunnen we ze vervolgens negeren en ze vergeten terwijl we weggaan, zoals een priester een biechtstoel verlaat. We kunnen ook de vermaning ter harte nemen die zoveel moeders aan hun kinderen geven: “Als je niet iets aardigs over iemand kunt zeggen, zeg dan helemaal niets.” : Epoch Times is een onafhankelijke nieuwsorganisatie die niet beïnvloed wordt door een regering, bedrijf of politieke partij.

Vanaf de oprichting is Epoch Times geconfronteerd met pogingen om de waarheid te onderdrukken – vooral door de Chinese Communistische Partij. Maar we zullen niet buigen. De Nederlandstalige editie van Epoch Times biedt op dit moment geen betalende abonnementen aan en aanvaardt op dit moment geen donaties.

U kan echter wel bijdragen aan de verdere groei van onze publicatie door onze artikelen te liken en te her-posten op sociale media en door uw familie, vrienden en collega’s over Epoch Times te vertellen. Deze dingen zijn echt waardevol voor ons. Waarheid & Traditie.