Geen twijfel volgens parket: man duwde zijn vrouw van rots, maar hij blijft ontkennen

Geen tijd om een expo te bezoeken, maar toch nood aan inspiratie? Deze beeldboeken zijn tentoonstellingen op papier. Josse Pommé bracht heel wat tijd door in een tattoostudio in Roeselare. Hij kwam terug met een indrukwekkende portrettengalerij.

Zijn geblutste, gebeeldhouwde torso’s doen met hun koperglans denken aan gravures van Albrecht Dürer en hij roept een sfeer op die aan het werk van Francis Bacon herinnert. De jonge stripmaker kijkt zonder een oordeel te vellen. Hij legt taferelen vast en maakt er tableaus van.



En dat doet hij met een grote liefde voor film en fotografie en vooral voor mensen. Lees hier de bespreking . Niet alleen Miranda July wist van haar midlifecrisis een sterk boek te maken ( All fours ), ook fotograaf Alec Soth doet het.

De ouder wordende fotograaf ging op bezoek in kunstscholen omdat hij zich wilde herinneren hoe het voelde toen hij de fotografie ontdekte. Hij maakte knappe portretten van jonge kunststudenten en fotografeerde klaslokalen. Hij toont beelden van aandoenlijke, onvoldragen of clichématige kunstprojecten en reflecteert zo over het maken van kunst in verschillende levensfases.

Lees hier de recensie . Tenderloin in San Francisco en Skid Row in Los Angeles zijn twee gevreesde wijken in Californië. Fotograaf Pieter Hugo portretteerde in 2014 de daklozen in Tenderloin, in 2015 deed hij hetzelfde in Skid Row.

Op straat in Californië zag hij pathos en speelsheid, een zekere wetteloosheid ook, maar Hugo’s werk is meer dan een oefening in empathie en mededogen. Het ongemak dat je als kijker ervaart, creëert ruimte voor inzicht. Lees hier de bespreking .

The Bloomsbury photograph s is een unieke selectie van 161 foto’s uit de archieven van de Bloomsbury Group, een groep schrijvers, beeldend kunstenaars en intellectuelen die samenwoonden en de benepen sociale en seksuele conventies van hun victoriaanse achtergrond van zich afschudden. Tot de prominentste leden behoorden Virginia Woolf en haar zus, schilder Vanessa Bell. Dit is geen plaatjesboek, maar een boek over plaatjes, over de rol van de fotografie in een groep bohemiens, die experimenteren met techniek en sociale conventies.

Toch koop je dit boek natuurlijk voor de foto’s en gelukkig biedt het meer dan documentaire fotografie: de snapshots verrassen en vertederen. Lees hier de bespreking . Vijf sterren kreeg in deze krant de tentoonstelling van Dirk Braeckman en Léon Spilliaert , die nog tot half januari in het Kunstmuseum Den Haag loopt.

De bijbehorende publicatie verdient er evenveel. We zien ramen en gordijnen, het occasionele zelfportret, er zijn vrouwenfiguren. Wat een ziel en wat een karakter, wat een enigmatische, talmende tijdloosheid ook.

Lees hier de recensie uit de cadeauspecial. In het buitenmaatse boek De Boerentoren. Verhaal van een icoon wordt de realisatie van dit ambitieuze bouwproject in woord en beeld nageplozen.

Geschiedenis wordt afgewisseld met verhalen over het dagelijks leven in de toren. De behapbare tekstblokjes wisselen af met royaal fotomateriaal. De beelden van arbeiders op het stalen gebinte doorstaan makkelijk de vergelijking met de iconische foto ‘Lunch atop a skyscraper’.

Lees hier de bespreking uit de cadeauspecial. De Atlas of mid-century modern masterpieces verzamelt maar liefst 450 foto’s en beschrijvingen van gebouwen op alle continenten. Op die manier beleef je een architecturale wereldreis.

Al bladerend zie je hoe invloeden zich verspreidden. Ja, deze atlas neemt een flinke hap uit uw budget, maar is even verrassend als een wereldreis en zoveel goedkoper. Lees hier de recensie uit de cadeauspecial.

Sinds 2019 maakt Rinus Van de Velde behalve tekeningen, installaties en keramiek ook films. Hij heeft er al drie op zijn naam en dit boek geeft een inkijk in de manier waarop die tot stand kwamen. Films is een van de strafste boeken van de kunstenaar Van de Velde tot dusver.

Lees hier de bespreking uit de cadeauspecial. In A woman I once knew maakt de 94-jarige Rosalind Fox Solomon de balans op van haar leven. Ze doet dat zonder gêne.

Haar zelfportretten zijn vaak ronduit rauw: Fox Solomon toont haar wonden, kromme voeten, gehavende nagels, hangende borsten en buik, gerimpelde en getekende huid. De foto’s zijn brutaal en dapper, kwetsbaar en ontroerend, af en toe pijnlijk, soms speels en grappig. Ontnuchterend, opzienbarend en nu en dan ontregelend.

Lees hier de recensie . De eerste foto die ze als tiener maakte, was er een van de maan. Sindsdien is Bieke Depoorter gefascineerd door hemellichaam.

Ze trok op een tijdlang op met astronomen en maakte een boek over sterren, maar ook over herinneren en persoonlijk trauma. Blinked myself awake is een subtiele een ingenieuze verzameling persoonlijke herinneringen, ontmoetingen en ervaringen, doorweven met historische wetenswaardigheden over de ontwikkeling van de sterrenkunde, en de katalyserende rol van de fotografie daarbij. Lees hier de bespreking en hier het interview met de fotograaf.

.