‘Fremont’ is een origineel experiment om ontheemding van Afghanen in de VS te verbeelden

Het enige wat de Afghaanse vluchtelinge Donya (Anaita Wali Zada) wil zijn slaappillen. Verder denkt ze niet zo veel na, verzekert ze haar knullige psychiater (Gregg Turkington). Op zijn vragen over haar in Afghanistan achtergebleven familie, of haar schuldgevoelens, heeft ze geen antwoorden.

Maar slapen, dat lukt niet en daar wil ze hulp voor. In het uitgebeende, tragikomische Fremont zien we Donya, die ooit in Kabul als tolk voor de Amerikanen werkte, aan de slag in een gelukskoekjesbakkerij in San Francisco. Ze woont zelf in het nabijgelegen stadje Fremont tussen andere Afghaanse immigranten.



Allen worstelen ze op hun eigen manier met hun vlucht en eenzaamheid. Het gestileerde Fremont is de vijfde speelfilm van de Iraniër Babak Jalali, die in 2016 in Rotterdam de Tiger Award kreeg voor zijn Radio Dreams , en bestaat bijna volledig uit extreem emotieloze en daardoor absurdistisch aandoende gesprekken. We zien Donya met de enthousiaste eigenaar van de gelukskoekjesfabriek, met haar naar liefde snakkende collega, met een sentimentele kok bij wie ze dagelijks Afghaanse maaltijden eet.

Jalali liet zich onder meer inspireren door makers als Aki Kaurismäki en de vroege films van Jim Jarmusch. Door de droge humor en het zeer minimalistische acteerwerk, bevreemdt de film. Misschien zoals het leven in de VS bevreemdt als je uit oorlogsgebied komt? Maar naarmate het verhaal vordert, zie je hierdoor steeds duidelijker hoe absurd het is wat iedereen op deze jonge vrouw en haar trauma’s projecteert.

Van de fabrieksbaas die meent dat haar ervaringen haar tot een perfecte gelukskoekjesspreukenschrijver maken, tot haar psychiater die zijn favoriete romanfiguur, wolfshond Wittand, in haar ziet. Uiteindelijk begin je iets te voelen voor dit stuurse, geïsoleerde hoofdpersonage dat opnieuw moet leren gevoelens toe te staan. Haar onbeholpen poging hiertoe leidt tot een ontmoeting met een eenzame monteur, een cameo van The Bear -acteur Jeremy Allen White die in de promotie van de film sterk wordt aangezet.

Fremont voelt soms als een iets te bedacht, maar toch interessant experiment om trauma en een gevoel van ontheemding op een originele manier in beeld te brengen. En het is bewonderenswaardig hoe Jalali erin slaagt zware, actuele onderwerpen aan te kaarten, zonder te verzanden in zwaar sociaal realisme. Hij toont zowel het gedeelde verdriet als de diversiteit van de duizenden Afghanen die hun geboorteland zijn ontvlucht en nu een nieuw leven moeten opbouwen in de Verenigde Staten.

.