François Ozon is in topvorm met thriller ‘Quand vient l’automne’, over een leven vol geheimen

De Franse poster voor de nieuwe film van François Ozon staat vol met (giftige) paddenstoelen. Zo’n beetje als in het boek dat de gepensioneerde Michelle op de keukentafel heeft liggen als ze haar die ochtend vers in het bos geplukte zwammenoogst bereidt voor de lunch. Ze wil zeker weten dat er geen verkeerde exemplaren in het eten voor haar dochter en kleinzoon belanden.

Of zit het toch anders? Dat is een vraag die je je vaak kunt stellen bij de gebeurtenissen in Quand vient l’automne (‘Als de herfst komt’). Ozon heeft een van de meest eclectische oeuvres opgebouwd in de hedendaagse Franse film, van musicals tot stijloefeningen, van kostuumdrama’s tot taboe doorbrekende satires. Er is ook een terugkerend element: hij houdt van de ellips, van de verhaalvorm waarin hij gebeurtenissen weglaat om spanning op te bouwen en van alles te kunnen suggereren.



Daarom is een aantal van zijn beste films stiekem detectiveverhalen of thrillers, hoe langzaam ze ook van plotpunt naar plotpunt slenteren. Als een herstwandeling. Ook Quand vient l’automne is zo’n ‘slow burning thriller’; zelfs eentje die helemaal niet op een thriller lijkt, ook niet als er doden beginnen te vallen.

Dat komt misschien doordat Michelle zo op Miss Marple lijkt, de bejaarde speurneus van Agatha Christie. Heeft schuld een gezicht? Dan toch niet dat van hoofdrolspeler Hélène Vincent. Michelle en haar beste vriendin Marie-Claude leiden een heerlijk leven in de Bourgogne.

Je zou kunnen denken dat ze het paradijs hebben gevonden. Maar ook dat ze daar veilig zijn, omdat bijna niemand ze kent. En dan haalt het verleden ze in, eerst door de komst van hun kinderen, en dan door allerlei onverwerkte oude schulden en boetes.

Terwijl hij gaten prikt in hun vermomming, laat Ozon het niet na om hier en daar wat bourgeoisiekritiek uit te delen. Het worden al snel spoilers, dus hier moet je het maar mee doen. Met de lunch die oma opdient, en hoe we daarna de menselijke natuur leren kennen als een braakliggend bospad waar de schimmels en de aasvliegen het hebben overgenomen.

Geen wonder dat Ozon in San Sebastian, waar de film deze nazomer zijn wereldpremière beleefde, een scenarioprijs kreeg. Misschien nog wel meer voor wat er niet, dan voor wat er wel verteld wordt..