1 month Ago
Kinderen vieren en koesteren hun leeftijd. Verjaardagen zijn de cadans van een uitgesponnen kindertijd en opgroeien lijkt eindeloos. Fotograaf Julian Slagman (°1993) was al een tiener toen hij twee broers kreeg: Mats (°2004) en Jonah (°2008).
Hij zag ze opgroeien, soms van dichtbij en soms van op de zijlijn – maar steeds liefdevol. Slagman fotografeerde zijn broers tien jaar lang. Naar hen kijken was een manier om ze in zijn armen te sluiten.
Hij zag de tijd verstrijken en merkte hoe de sporen daarvan zich op hun lichamen aftekenden: een ongehavend lichaam dat de toekomst tegemoet groeit, en een breekbaar lichaam waarvan de littekens herinneren aan de vele operaties om de kromming in zijn wervelkolom te corrigeren. Toen Mats als puber geconfronteerd werd met scoliose, maakten hij en Julian er een punt van om zijn lichaam zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Ze zochten naar een tegenbeeld voor de schoonheidsidealen die golden onder pubers.
“Gefotografeerd worden is betekenisvol. Zo voel ik me gezien en gewaardeerd”, zei Mats destijds. Het hielp hem om de zware last van scoliose achter te laten, alles te verwerken en er moed uit te halen.
Kantelmomenten in het leven vatten en verwerken, ook dat is fotografie. Helend voor wie voor én voor wie achter de lens staat. “Op het moment dat ik afdruk”, zegt Slagman, “wordt de zoeker zwart.
Het fotografische beeld snijdt door de tijd heen. Zoals een chirurg een wond dichtnaait met voorzichtige hechtingen, plak ik licht op een film.” Het boek Looking at my brother is uitgegeven door Diskobay.
.
