Farja Farvardin openhartig over ouders in Expeditie Robinson: ‘Onwetendheid over vluchtelingen doet pijn’

Farja Farvardin, ook wel bekend als Fawrynotsawry, liet gisteravond in een stukje kwetsbaarheid zien. In gesprek met radio-dj Ouassima Tajmoet was hij openhartig over zijn ouders die moesten vluchten uit Iran. „Er werden bommen afgeschoten terwijl mijn moeder aan het bevallen was.

” Eerder was Farja Farvardin , maar een plottwist zorgde ervoor dat acteur Hamza Othman naar moest, wat later werd omgedoopt tot het ‘wraakeiland’. Zelf gaf Farvardin ruiterlijk toe dat hij niet de beste speler is. „Qua toegevoegde waarde is het nul bij mij.



Ik heb gewoon geen zin om dingen te ondernemen. Maar ik breng wel de gezelligheid.” Nieuwe inzichten bij Expeditie Robinson De rivaliteit wordt steeds intenser bij .

Nadat Kamp Zuid vorige week de zandloper bemachtigde („het krachtigste wapen uit de geschiedenis van Expeditie Robinson”, aldus Art Rooijakkers), is Kamp Noord gebrand op revanche. Bij Kamp Zuid hebben ze ondertussen een relaxte middag. „Ben je tot nieuwe inzichten gekomen?”, vraagt Tajmoet aan Farvardin.

Daar antwoordt hij bevestigend op. „Je waardeert het leven in Nederland heel erg, wat je eigenlijk altijd voor lief neemt. Ik ga elke zaterdagmiddag naar mijn ouders toe.

Misschien moet ik dat vaker doen. Misschien moet ik ze vaker lekker mee uit eten nemen en gezellige dingen doen.” Gevlucht uit Iran Tajmoet merkt op dat zo’n inzicht een cadeautje is.

„Onze ouders komen ook van ver”, zegt Farvardin. Zijn ouders komen uit Iran, die van Tajmoet uit Marokko. „Ik denk dat ik mijn ouders nooit kan teruggeven wat ze mij en mijn zusjes hebben gegeven”, vertelt de radio-dj.

„Moet je voorstellen dat ze hun eigen land en waar ze vandaan komen achterlaten. Voor een betere toekomst hebben ze alles achtergelaten. Voor ons.

” Farvardin vertelt dat zijn ouders moesten vluchten „Ze zijn eerst naar Zweden gegaan. Daar ben ik geboren. Ik ben letterlijk onderweg geboren, mijn broer is geboren in de oorlog.

Er werden bommen afgeschoten terwijl mijn moeder aan het bevallen was. In Zweden kregen ze geen verblijfsvergunning, toen zijn ze naar Nederland gekomen en hebben we in verschillende asielzoekerscentra gezeten. Mijn ouders hebben het echt moeilijk gehad.

” ‘Je heb geen idee waar mensen doorheen moeten’ Hij vindt het lastig om hierover te praten. „Omdat ik het blijkbaar niet aankan om geconfronteerd te worden met hun pijn. Er is nu best veel onwetendheid over vluchtelingen.

Er wordt makkelijk over gesproken, dat ze gelukszoekers zijn. Misschien doet dat ook pijn. Ik denk dan: je hebt geen idee waar die mensen allemaal doorheen moeten.

Ze willen hier eigenlijk helemaal niet zijn, want ze hadden hun eigen leven. Mijn vader had een goedlopende eigen zaak in Iran. Ze zaten er heel goed bij.

Waarom zou je dat wegdoen? Om hier voor iemand anders te werken. Dat snappen mensen niet en daar word ik verdrietig van.” Ook met broer praat hij er niet graag over.

„Hetzelfde als dat ik mijn ouders niet bij me kan laten komen. Dat ik het moeilijk vind om een serieus, diepgaand gesprek met ze te voeren over hoe het mij gaat. Ik zou het nooit vertellen als het slecht met me gaat.

Al zou ik geen cent op mijn rekening hebben, zij zouden dat nooit weten.” Op het eiland besefte hij dat het misschien toch goed is om dat gesprek aan te gaan. „Laat jezelf die pijn maar een keer voelen.

Onze ouders hebben zo hard voor ons gezorgd en gewerkt. Het is tijd om wat terug te doen.” Tajmoet: „De hoogste tijd, want ze zijn er niet voor altijd.

” Het beste van Metro in je inbox 🌐 Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen. Reacties.