Farid is ziek, sliep vaak op straat en heeft geen papieren: ‘ik heb veel pijn'

PERSOONLIJK Farid is ziek, sliep vaak op straat en heeft geen papieren: ‘ik heb veel pijn' Nikki Veerbeek Vandaag, 19:02 • 4 minuten leestijd Farid leeft zonder papieren in Rotterdam © Ai-animatie Ideogram Farid (53) leeft al jaren een uitzichtloos leven in Rotterdam. Hij heeft geen papieren, geen werk en is ook nog eens ziek. "Ik ben hopeloos.

" Pauluskerk, een aantal jaar terug. Farid ontmoet straatarts Michelle van Tongerloo. “Ze had gehoord dat ik al langer op straat slaap en vecht met suikerziekte”, vertelt hij.



“Ze zei: ‘Als je wil, ga ik je helpen.’ Er is bijna niemand zo’n goed mens als zij.” Uit de derde wereld Op het eerste gezicht is Farid zo goedlachs en vrolijk, dat je niet kan vermoeden hoe zwaar zijn leven is.

Sinds het begin van de jaren negentig woont hij in Rotterdam. Oorspronkelijk komt hij uit Algerije, maar het was nooit een optie om daar te blijven. “Het is de derde wereld, vol met corruptie, fraude en terrorisme.

De meeste mensen gingen in die tijd weg.” Na zijn studie voegt hij de daad bij het woord. Zijn eerste stop is Marseille, waar hij een paar maanden sigaretten op straat verkoopt.

Maar de criminaliteit wordt hem te gortig, en hij reist via België door naar Nederland. “Ik volgde het licht”, lacht hij, verwijzend naar zijn observatie dat er in Nederland meer verlichting op straat is. Lekker Geven is een stichting die mensen in nood helpt, begonnen vanuit de misstanden die straatarts Michelle van Tongerloo dagelijks in haar praktijk voorbij zag komen.

In deze serie tekent Rijnmond een aantal van deze schrijnende verhalen op. Omdat Farid uit een zogenoemd ‘veilig land’ komt, maakt hij geen kans op een verblijfsvergunning, en moet hij beginnen aan een heftig, onzeker leven zonder papieren. Soms werk, soms op straat In de eerste maanden overleeft hij door te werken in een coffeeshop en bar, dat mag in die tijd nog samen.

Daar kan hij, samen met een aantal andere mensen, ’s nachts slapen. Het waren betere, economische tijden, stelt Farid. “Nu eten mensen uit de prullenbak.

” Door de jaren heen wordt het in Nederland steeds lastiger om zwart te werken. En dus komt Farid niet altijd aan een baantje, en belandt hij af en toe op straat. Als hij werkt, doet hij dat bijvoorbeeld bij restaurants en shoarmazaken, soms dagelijks tot 06.

00 uur ’s ochtends, en in fabrieken. Veel vrienden Ik wilde altijd terug naar Rotterdam Farid Werk vindt hij door zijn contacten op straat. Het is een van de redenen dat hij nooit terug wil naar Algerije, omdat hij hier in Rotterdam zoveel mensen kent.

“Ik heb veel vrienden hier, uit alle culturen. Marokkanen, Surinamers, Javanen, Nederlanders. In Algerije ken ik niemand meer.

Mijn vader en moeder zijn overleden. Je zou kunnen zeggen dat ik in Algerije (in zekere zin, red.) ook illegaal zou zijn, nog meer dan hier, omdat ik daar echt niets meer heb.

” Farid heeft tussendoor kort in Frankrijk en Spanje gewoond. “Maar ik wilde altijd terug naar Rotterdam. Nederlanders zijn beter dan mensen uit die andere landen.

” In Spanje ontmoet hij een vrouw, die hij weet te overtuigen samen met haar dochtertje mee te gaan naar Nederland. Maar daar slaat het noodlot toe. “We hebben hier een paar jaar samen gewoond.

Toen is ze overleden. Ze had ook suikerziekte.” Geen goed leven Al vanaf kinds af aan heeft Farid astma.

Later komen daar suikerziekte en ontstekingen aan zijn lever bij. Dankzij de Pauluskerk kan hij, ondanks zijn illegale status, behandeld worden in het ziekenhuis. Het leven is al heftig voor hem, maar met een ziekte nog meer.

Het allerzwaarst vindt hij de suikerziekte. “Het is geen goed leven. Ik heb veel pijn en moet elke dag vier keer afmeten en prikken, en dan ook nog twee keer tabletten innemen.

” Hij vindt het bovendien vervelend dat mensen naar hem kijken als hij moet prikken. Kamer door hulp Michelle Sinds de hulp van Michelle heeft het leven iets meer glans. Ze geeft hem elke maand een vast bedrag, al is het klein, zodat hij een kamertje kan huren en de mogelijkheid heeft om voor zichzelf gezond te koken.

Zijn huisgenoot is verstandelijk gehandicapt. Farid ondersteunt hem waar nodig en zo helpen ze elkaar. “Het is nu zoveel beter dan op straat.

Met een ziekte is dat heel moeilijk. Het is zo koud, ik heb weleens op straat geslapen met zeven onder nul. En je hebt veel gekke mensen op straat.

” Suikerziektedokter worden Michelle is nu, samen met een advocaat, aan het kijken of Farid alsnog aan papieren kan komen. Soms heeft hij het gevoel dat het te laat is. “In mijn jeugd was ik nog sterk, nu voel ik me te oud.

” Toch klinkt er een sprankje hoop door de zinnen die hij uitspreekt. “Ik zou graag weer werken om een leven op te bouwen. Misschien zelfs studeren.

Medicijnen, zodat ik suikerziektedokter kan worden.”.