Familiedrama ‘Asura’ imponeert op subtiele wijze

Zonder veel ruchtbaarheid en marketing staat er opeens een nieuwe serie van de befaamde Japanse cineast en Gouden Palm-winnaar Hirokazu Kore-eda ( Shoplifters ) op Netflix. Al het pr-geweld ging begin januari blijkbaar naar het nieuwe seizoen van Squid Game . Asura is de tweede Netflix-serie van Kore-eda, na het fijnzinnige The Makanai: Cooking for the Maiko House .

Het even fijnzinnige Asura is de remake van een Japanse serie uit 1979, tevens het jaar waarin Kore-eda, specialist in het maken van films over (alternatieve) families, zijn hervertelling situeert. De zevendelige serie gaat over vier zussen, van binnenvetter tot extravert, die erachter komen dat hun vader een buitenechtelijke verhouding heeft. Ze reageren er elk op hun eigen manier op, maar komen ook veel samen om erover te praten.

Want weet hun moeder er van? En heeft hun vader nou wel of niet een kind bij zijn minnares verwekt? De scènes waarin de zussen samen zijn behoren tot de beste van de serie. Zelden heeft een filmmaker zo subtiel de onderlinge verhoudingen van vier zussen geschetst. Ze hebben veel lol, plagen elkaar, hebben zelf ook zo hun geheimen maar altijd is hun diepe onderlinge band voelbaar.

Naast hun vreemdgaande vader spelen andere mannen een bescheiden rol, waarbij de echtgenoot van Makiko de belangrijkste is. Hij vertegenwoordigt de gemiddelde Japanse man anno 1979, het tijdperk waarin het heel normaal is dat mannen vreemdgaan. Hij verdedigt steevast zijn schoonvader en wil hem zelfs in huis nemen, mocht dat nodig zijn.

Asura is een kalme serie waarin het drama heel klein, soms bijna onzichtbaar is gehouden. De dood van een personage wordt bijvoorbeeld zelfs helemaal niet getoond. Een behoedzame benadering die de hele serie typeert.

Een goed voorbeeld is Makiko, de zus aan wie Kore-eda de meeste aandacht schenkt. Als zij erachter komt dat haar echtgenoot ook vreemdgaat, reageert ze nauwelijks. Er volgt geen confrontatie, ze blijft doorgaan met de voorbereiding van het diner voor haar man en hun twee tieners.

En dan eindigt de aflevering. In de volgende aflevering zien we haar in een buurtsupermarkt. De camera volgt haar terwijl ze door de halve winkel loopt, qua handeling gebeurt er ogenschijnlijk niets.

Ze blijft staan bij een rek met ingeblikt fruit dat ze aandachtig bestudeert. In het volgende shot loopt een winkelbediende achter haar aan die vraagt of hij in haar tas mag kijken. De kijker moet zelf concluderen dat Makiko blijkbaar iets gestolen heeft, de diefstal zelf wordt niet getoond.

Wél het vervolg: als ze in het kantoor van de winkel, met twee blikken fruit zichtbaar op tafel, wacht op de komst van de politie breekt ze en begint ze steeds emotioneler te vertellen over haar overspelige echtgenoot. Grote emoties waar de mannen die haar ondervragen geen raad mee weten. De aardige winkeleigenaar laat haar zelfs gaan, hij is even empathisch als Kore-eda voor alle zussen.

De scène laat zien dat Makiko wel degelijk onthutst is over haar overspelige man, de diefstal was uit woede/verdriet/frustratie – de kijker mag zelf bepalen hoe haar stelen te interpreteren. Het is een schitterende scène die illustratief is voor de ingehouden aanpak van Kore-eda. Het gaat hem niet om de (grote) gebeurtenissen in de levens van de vrouwen, maar om de (mogelijke) nasleep ervan.

Emoties lijken afwezig maar details verraden de gevoelens van de zussen, die soms van binnen koken maar dat niet tonen. Dat niet tonen of uitspreken van gevoelens levert wel weer fraaie momenten op, zoals de scène waarin Takiko haar aanbidder niet binnen laat. Ze voelt zich lelijk en begrijpt niet wat hij eigenlijk in haar ziet.

Toch pakt ze door de deuropening zachtjes zijn hand vast. Een prachtige, hartverscheurende scène waar de serie vol mee zit..