Einde nadert voor het oudste hospice van Rotterdam: 'Ik heb echt gehuild'

ZORG Einde nadert voor het oudste hospice van Rotterdam: 'Ik heb echt gehuild' Cris Rolandus Vandaag, 12:43 • 4 minuten leestijd Medewerkers van Hospice de Vier Vogels © Rijnmond Het oudste hospice van Rotterdam, De Vier Vogels, sluit binnenkort haar deuren. Na 25 jaar van zorg en toewijding is het hospice genoodzaakt te stoppen door bezuinigingen. Het besluit komt hard aan bij de medewerkers.

Als we De Vier Vogels bezoeken, heerst er een lichte, bijna vrolijke sfeer. “We zijn nog aan het lunchen. Wil je een pannenkoek?”, vraagt medewerkster Pia van Dalen in de ruime woonkamer die voelt als een gezellig thuis.



“Marjo komt er zo aan, ze is nog even in overleg.” Marjo de Bot, voorzitter van het bestuur, sluit zich aan. Ze stuurde afgelopen week een persbericht uit waarin ze bekendmaakte dat het hospice de deur per 1 juni 2025 sluit.

“Ons hospice draait op 24-uurs verpleegkundige zorg”, legt Marjo uit. “Met vier bedden en de niet-kostendekkende dagtarieven van zorgverzekeraars is het financieel niet meer haalbaar.” Marjo, Brenda, Pia en Astrid van De Vier Vogels © Rijnmond Schip voor anker De Vier Vogels heeft geprobeerd een samenwerking aan te gaan met een verpleeghuis in de wijk, maar ook die mogelijkheid bleek financieel niet haalbaar.

“We hebben het schip net voor de haven voor anker moeten leggen”, zegt Marjo met een glimlach, maar het is duidelijk dat het haar zwaar valt. Astrid Overbeeke, administratief medewerkster, en Brenda van den Berg, vrijwilligster, zitten ook aan tafel. Astrid werkt al bijna tien jaar bij het hospice.

De medewerkers zetten zich met hart en ziel in om bewoners in de laatste fase van hun leven te ondersteunen. “Toen het bestuur de beslissing nam, heb ik echt gehuild”, zegt ze. “Dit is zo’n prachtig instituut.

Wat we met z’n allen doen voor de mensen die ons kiezen voor hun laatste levensfase, is zo bijzonder. Maar nu wil ik gewoon genieten van wat we nog samen hebben”, vervolgt ze. “Met een mooi afscheid voor de bewoners, hun families en voor elkaar.

Als straks het huis leeg is en de laatste bewoner vertrekt, komt dat hard binnen, ja.” Hospice de Vier Vogels © Rijnmond Afronden Brenda, zichtbaar geraakt, staat op en loopt naar de keuken. “Dat raakt me”, zegt ze.

“Mag ik ook iets zeggen? Als we dit niet kunnen afronden, wat hebben we dan de afgelopen 25 jaar gedaan? Dit is altijd ons werk geweest: mensen helpen met afronden.” “De bewoners weten dat het hier ophoudt, maar ze maken er het beste van met hun familie en met ons. En dat is wat wij doen.

Dat is onze kracht: er voor mensen zijn in dat laatste stukje. Soms kun je niet veel meer doen dan een kopje thee aanbieden, een sponsje geven en even de hand vasthouden.” Marjo voegt toe: “Het gaat erom dat je er gewoon bent voor de bewoners en hun families.

Niet in je eigen belang, maar in dat van hen. We richten ons de komende maanden nadrukkelijk op de bewoners, niet op het naderende einde van De Vier Vogels.” Hospice de Vier Vogels aan de Mathenesserlaan © Rijnmond Met een been buiten En dat is soms een moeilijke balans, erkent ze.

“Je staat met één been bijna buiten, maar je moet met twee benen blijven staan om de zorg te blijven bieden die je wilt bieden. Dat doen we met z’n allen, samen met een groep geweldige vrijwilligers en verpleegkundigen, die zich ook moeten voorbereiden op een nieuwe baan.” Sinds het hospice de sluiting aankondigde, ontvangen ze veel hartverwarmende reacties, zelfs van mensen die ze niet kennen.

“Het is indrukwekkend”, zegt Pia. “Veel mensen vinden het heel verdrietig. Hier gebeurt iets wat niet in geld is uit te drukken.

” Pia vertelt verder: “Laatst kwam er een nieuwe vrijwilliger, iemand die vroeger in de zorg werkte. Ze wilde weer iets doen in de zorg en is hier helemaal aangestoken. Ze gaat een opleiding volgen, zo enthousiast is ze.

Dat is toch wat we willen? We hebben dringend goede mensen in de zorg nodig!” De woonkamer van Hospice de Vier Vogels © Rijnmond Brandend kaarsje Astrid wijst naar een brandend kaarsje op de eettafel. “We vergeten onze bewoners nooit. Dit kaarsje brandt voor een meneer die hier was.

Vandaag is zijn uitvaart. We branden altijd een kaarsje voor een bewoner die afscheid neemt.” Marjo knikt.

“Je wordt echt onderdeel van een familie in korte tijd. Je bent zo intens met elkaar bezig, je maakt deel uit van het familiesysteem. Dat is iets heel bijzonders.

” Pia beaamt dat: “Het is een intieme laatste fase van een gezin.” Pia’s stem breekt even. “Wil je ook een kopje thee?” vraagt Brenda zacht.

“Ja, het gaat ons echt aan het hart”, zegt Astrid. “Maar we blijven doorgaan, voor de bewoners en voor elkaar.” LEES OOK Noëlle is vrijwilliger in een hospice: 'Je ontmoet mensen hier op hun kwetsbaarst'.