‘Een wandelwinkel in dít pand, op déze plek, in déze mooie stad

„Toen ik in 2019 een gidsje kocht in De Wandelwinkel in Deventer en de eigenaar mij vertelde dat ze ermee wilde stoppen, wist ik meteen: dat is iets voor mij. Ik heb altijd veel gewandeld, maar ik kreeg een bindweefselaandoening, waardoor lange tochten moeilijker werden. Dus deze kans kwam op het juiste moment.

Ik heb nooit een winkel willen hebben, maar in dít bijzondere pand uit 1575, op déze plek in het prachtige Bergkwartier, in déze mooie stad, met dít uitzicht – dat was één verleiding te veel. „In 2006 heb ik voor het eerst een lange wandeltocht gemaakt, drie weken naar Santiago de Compostela, met mijn toenmalige partner. Dat was een goede test, want de relatie heeft geen stand gehouden.

Twee jaar later ben ik voor het eerst alleen gaan lopen, weer naar Santiago, via een andere route. Dat vond ik best eng, ik had nog nooit alleen gewandeld, ik verdwaal altijd, ook al staan er wegwijzers. Maar alles ging goed.

„Ik werkte destijds als organisatieadviseur bij het automatiseringsbedrijf van Defensie. Daarnaast werkte ik als zelfstandig begeleider van veranderingsprocessen, onder meer bij de politie. Bij elkaar zo’n vier dagen per week.

Toen in 2008 de kredietcrisis uitbrak, liep het aantal opdrachten voor mijn trainingsbureau terug. Toen kon ik kiezen: aan acquisitie doen of tijd overhouden voor andere dingen. Dat laatste vond ik wel een aanlokkelijk idee, en toen ben ik eens gaan rekenen.

Ik heb uiteindelijk mijn huis in Rotterdam verkocht en heb met een lening van mijn ouders een uitgewoond appartement in Den Haag gekocht om mijn vaste lasten drastisch omlaag te brengen. Het had niet eens een badkamer! Door het gebruik van zoveel mogelijk tweedehands materialen en door zelf materialen in te kopen, kon ik de verbouwingskosten beperkt houden. „Intussen deed ik langduriger klussen bij Defensie en had ik tussendoor langere tijd vrij om meer te kunnen wandelen.

In 2011 ben ik van Würzburg naar Rome gelopen, met mijn hond Juta. Mijn huis had ik uitgeleend aan een gescheiden man die in ruil een website voor me maakte. Onderweg maakte ik filmpjes voor Facebook om mijn ouders, die toen net in een verzorgingstehuis waren opgenomen, te kunnen laten meegenieten van mijn reis.

Aan de grens tussen Oostenrijk en Italië ben ik gestopt, want ik moest terug naar Nederland om weer geld te verdienen. In 2012 en 2014 heb ik de reis naar Rome vervolgd.” „Na die tocht had ik de smaak van het wandelen te pakken.

Ik werd er blijer en lichter van, en ook al wist ik niet waar ik aan het einde van de dag zou slapen en wat ik zou eten, ik had minder stress, ik kon dingen veel beter loslaten dan thuis. Ik kwam onderweg veel mensen tegen die zoiets ook wel wilden en toen heb ik besloten retraites te gaan organiseren voor mensen die niet kunnen of willen wandelen, en voor mensen die een pelgrimstocht hebben gemaakt en die ervaring in hun leven willen integreren. Ik werd bestuurslid en later betaald directeur van de Society for Organizational Learning en organiseerde retraites en workshops bij onder meer een werkgemeenschap in Duitsland en de Broeders van Huijbergen.

Dat ging steeds beter lopen. Ik werd er niet rijk van, maar ik had ook niet veel nodig, omdat ik mijn appartement verhuurde. Nadat ik in 2015 vertrokken was bij Defensie, kon ik van de vertrekregeling mijn hypotheek zelfs bijna helemaal aflossen.

In 2016 heb ik nog een tocht gemaakt langs de Donau, maar daarna kreeg ik die aandoening en ook mijn hond raakte geblesseerd.” „Ik had de winkel nog niet zo lang toen corona uitbrak. De winkel moest dicht, ik viel buiten alle steunregelingen en ook de retraites hielden op.

Dat was dus een lastige tijd. Ik heb de lockdowns gebruikt om een website te bouwen, om het assortiment in de winkel uit te breiden met wandelkleding en om een behandeling te ondergaan voor die bindweefselaandoening. Binnenkort begin ik weer met retraites.

„Inmiddels run ik de winkel al ruim vijf jaar. Ik schat dat ik er zo’n dertig uur per week aan besteed. Als ik langere wandelingen maak, dan heb ik een groep mensen die bij toerbeurt op de winkel passen.

Verder heb ik een boek geschreven over mijn wandelreis naar Rome. Mijn jaarlijkse inkoopreis – naar Ierland, Duitsland en volgend jaar naar Schotland – beschouw ik als vakantie. Vorig jaar heb ik een schrijfretraite gedaan in Andalusië.

Ik verwacht dat ik dit jaar een iets meer dan modaal inkomen verdien. „Ik voel me een soort rentmeester van deze prachtige plek. Ik hoop ook dat ik over vijf jaar hier nog steeds zit.

Daarnaast blijf ik retraites organiseren en samenwerking zoeken met anderen op het gebied van bewegen en bezinnen. Over tien tot twintig jaar wil ik de winkel overdoen aan een jonger iemand. Ja, ik prijs mij gelukkig.

”.