Drama ‘Hokwerda’s Kind’ is een geloofwaardige, maar light-versie van het boek

Lin (Sanne Samina Hanssen) treffen we als duurzwemmer, ze wil het Kanaal over. Dan zien we haar als klein meisje dat in een Friese vaart wordt gesmeten. Een straaljager krijst in het blauw terwijl ze naar een steiger zwemt waar haar vader haar wijdbeens opwacht.

Is ze al moe? Nee? Nog een keer de sloot in dan. Er wordt veel in troebel water gezwommen in Hokwerda’s Kind . Je vermoedt direct een therapiefilm waarin je als een psychotherapeut ontdekt hoe Lin zo vastgedraaid raakte en of dat trauma haar verslindt of ze het overwint.



Lin is een stugge vrouw die een vreugdeloos leven van werken en afzien leidt. Tot ze industrieel duiker Henri (Kevin Janssens) ontmoet: een dreigende, onvoorspelbare en gesloten vent. Ze krijgen een harde, soms hardhandige relatie.

Hokwerda’s Kind is gebaseerd op Oek de Jongs gelijknamige roman uit 2002. Helder is dat Lin vanwege vaderissues valt voor zo’n nare hulk. Henri’s knoestige gebroei windt haar op.

Zelf heeft Henri ook vaderissues. De helden van Kooles speelfilms opereren wel vaker in een lege, moederloze wereld met hardvochtige vaders. Ze slaapwandelen door het leven, zwemmen zich suf, zwoegen dof over de toendra ( Beyond Sleep ) of zoeken liefde bij een vogel ( Kauwboy ).

Maar eigenlijk willen ze doordringen tot de gesloten vader die ze pijn doet. Lins ontzagwekkende pa blijkt uiteindelijk tot iets pathetisch gereduceerd, een kort, maar fraai gemonteerd optreden van Yorick van Wageningen. En Henri is zijn eigen vader geworden.

Het koppel van Hokwerda’s Kind is geloofwaardig en vrij aantrekkelijk verknipt: Hanssen is weerbarstig broeiend, Janssens, een gevaarlijke loebas. Maar het is wel Hokwerda’s Kind light . In de roman laat heldin Lin zich koeioneren, misbruiken en mishandelen en kwispelt ze telkens terug naar baasje.

Zover laat deze Lin het niet komen: ze is een moderne vrouw die haar grenzen duidelijk aangeeft. Halfmystiek vrouwelijk masochisme laat zich anno 2024 lastig door een man verfilmen: de tijd van Hanekes La Pianiste (2001) en Von Triers Breaking the Waves (1996) ligt achter ons. Voor je het weet lijk je dergelijk gedrag te bevestigen.

Die pudeur maakt Lins zelfoverwinning wat gelikt en ongeloofwaardig; Henri is slechts een masculien obstakel onderweg naar innerlijke groei en zelfoverwinning..