De zesentwintig vormen van liefde

Vormgever Sanny Winters (1975) is streng voor zichzelf als het om letters gaat. Ze heeft een ‘liefdesalfabet’ gemaakt, waarin ze vanuit de vorm van elke letter een woord verbeeldt, een scene neerzet die iets met liefde te maken heeft. Een letter, ook als onderdeel van een sier-alfabet, moet leesbaar zijn.

In eerste instantie, zegt Winters, moet je een letter zien, herkennen als letter. En dan, als het oog blijft hangen, onthult het beeld zich. De letter F, bijvoorbeeld, beeldt een zachte omhelzing van een eerste liefde uit ( first love ).



Twee contrasterende figuren haken in elkaar in de O van ‘ opposites ’. Twee figuren bevliegen elkaar in de H van ‘ horny ’. Ook in kleurgebruik is Winters streng, of: maakt ze duidelijke afspraken met zichzelf.

Ze begint in zwart-wit en maakt dan de vorm, want de letters moeten ook zonder kleur werken, hun verhaal prijsgeven. En dan kiest ze de kleuren. Niet te veel.

In het geval van haar ‘liefdesalfabet’: rood, zwart en wit. De beperkingen die ze zichzelf oplegt in haar vormgeving maken het voor haar interessant, vertelt ze. Ze doet het vaker, de letter als basis voor een beeld.

Bijvoorbeeld in haar publicatie Belgium Xtra Bold (2014), een cultuurschets van België en de Belgen in typografische beelden. Ze heeft wel favoriete letters in het alfabet. De A spreekt altijd tot de verbeelding, zegt ze, en ze houdt van de symmetrie van de S.

Misschien maakt ze van de letters nog een boek. Het is best wel belangrijk, vindt Winters, om het in deze tijd, waar alles negatief is, er veel onenigheid is, het nog eens te hebben over hetgeen ons eigenlijk bindt. Liefde, dus.

Want uiteindelijk, als alles wegvalt, dan is dat wat er overblijft, zegt ze. En dat is overal gelijk. Dat is de reden, zegt Winters, voor dit alfabet.

.