De prooi, de bullebak en de ophitser

Ze zaten keurig op rij: de prooi, de bullebak en de ophitser. De klassieke rolverdeling van het schoolplein. En toen het treiteren en geërgerde terechtwijzen plotseling overging in het roffelen van vuisten, had de bezoekende ‘schooljongen’ geen schijn van kans.

In commentaren wordt nu druk bespiegeld of de beschamende vertoning die Trump en zijn aangever Vance in het Witte Huis opvoerden een ongeluk of een opzetje was, een publieke vernedering van Zelensky bedoeld voor Russische consumptie. Zou kunnen, opmerkelijk genoeg was Associated Press niet aanwezig bij de geseling in het Ovale Kantoor – het persbureau is getroffen door een presidentiële banvloek – maar wel het Russische persbureau Tass. Wie Trumps intuïtieve stijl, improvisaties en fabelachtige verzinsels kent, kan ook iets anders vermoeden.



Dit echec was een trumpiaanse stoofpot van diverse ingrediënten: voor een deel opzet, voor een deel spontane ergernis omdat Zelensky de grond onder Trumps voeten weigerde te kussen, en voor een deel sadistische reflex. Zoals dat van de schorpioen die beloofde de kikker niet te steken als hij hem de rivier over hielp, maar hem halverwege toch doodstak, en terwijl ze samen verdronken zei: „Ik kan het niet helpen, het is mijn aard.” Ook de amicaal troostende klopjes die het serviele serpent Vance zijn rood aangelopen baas na afloop op de arm gaf, wezen op iets anders dan louter berekening of opzet.

Hun ergernis had twee bronnen: behalve Zelensky’s gebrek aan nederigheid was dat zijn terechte, maar voor Trump gênante afkeer van de oorlogsmisdadiger Poetin. Een hartgrondige reactie op de Amerikaanse pose van onpartijdige dealmaker , een rol die Trump speelt voor zijn kiezers, het Kremlin en, alvast, het Nobelprijs-comité. In de aanloop naar de ontmoeting in het Witte Huis liet Trump niet na Oekraïne af te schilderen als een rokende puinhoop met „miljoenen” doden, een verwoest land waar alles is ingestort, zelfs die „prachtige koepels”.

Dat is niet alleen zijn gebruikelijk overdrijving. Het is een catastrofisme dat maar één doel dient: het idee vestigen dat Oekraïne al verloren heeft en niet meer is dan een lap real estate waar de groten der aarde over mogen beslissen. Zelensky diende deemoedig te tekenen bij het kruisje.

Was het onverstandig dat hij dat niet deed, had hij op tijd moeten spelen? Wie weet. Mij lijkt het een wonder dat Zelensky zich drie oorlogsjaren lang heeft weten in te houden tegen zijn weifelende bondgenoten. Mensen gaan naar hun werk, sprak hij Trump tegen, onze kinderen gaan naar school.

Kortom: er is nog iets over om voor te vechten. Precies wat zijn ‘redders’ niet wilden horen. Dan treedt de logica van het schoolplein in werking: een slachtoffer dat zich blijft verzetten, roept alleen maar meer agressie op en krijgt een paar trappen na.

De woest-rechtse media die Trumps Witte Huis nu bevolken als Vandalen in Rome leenden zich er met gepaste bloeddorst voor. Ook buiten zijn directe kring van dwepers en meelopers krijgt Trump soms punten als een beeldenstormer die alles overhoop gooit en zo nieuwe energie vrijmaakt. Creatieve ‘disruptie’ en zo.

En inderdaad: Arabische landen, die hen jarenlang louter gebruikten als propagandamateriaal tegen Israël, proberen eindelijk iets te doen voor de Palestijnen, en het verdeelde Europa toont zowaar nieuwe eenheid (nu nog de daadkracht). Dank u, grote disruptor! Het is te welwillend. Zo heeft elke ramp zijn voordeel.

Een onbesuisde herinnering: op school was ik – bril, verkeerde schooltas – ook ooit de prooi van een baasje en een aangever. Na een week was de keus: lijdzaam ondergaan of terugslaan. Toen het tweetal nietsvermoedend de trap afdaalde naar de kantine waar ik mijn boterhammen zat te eten, deed ik mijn trommetje dicht, liep naar de deur en haalde uit toen het baasje erdoor kwam.

Nooit meer last van gehad..