De perceelgrens is twijfelachtig, maar de verkopers willen geen slapende honden wakker maken

Niets is wat het lijkt. Ik zit bij een potentiële opdrachtgever aan tafel voor een verkoopgesprek. Het stel woont nu zo’n vijf jaar in hun half vrijstaande woning, maar wil verhuizen.

Het huis ziet er netjes uit, niet overdreven luxueus, maar alles verkeert over het algemeen in prima staat. Grote pluspunt van de woning is de grote weelderige tuin vol groen. Terwijl ik een rondleiding krijg in het huis en in de tuin valt me iets op .



Even twijfel ik of ik me niet vergis, maar ik meen in de papieren te hebben gezien dat de vorm van de tuin anders is dan op de kadastertekening. Makelaars maken van alles mee. In de rubriek De Makelaar tekent onze redactie Wonen waargebeurde verhalen uit de makelaarswereld op.

Voor de zekerheid check ik tijdens de rondleiding mijn documenten. En warempel. Volgens het kadaster loopt de tuin toch echt in een punt.

Die punt is in de huidige tuin nergens te bekennen. Sterker nog. De tuin loopt niet in een punt, maar waaiert zelfs nog breder uit.

Ik vraag me af of de bewoners hiervan op de hoogte zijn. Voorzichtig breng ik mijn constatering ter sprake. Het koppel reageert verbaasd.

‘We hebben het vijf jaar geleden zo gekocht’, krijg ik te horen. ‘De tuin is altijd zo geweest.’ Hoe nu verder is de vraag.

Nu er een – naar mijn mening – foutieve erfgrens aan het licht is gekomen, heeft dat wel consequenties voor de verkoop. Iets om nader te onderzoeken; het is per slot van rekening onwenselijk om iets te verkopen dat niet van jou is. Het is dus ook in hun belang om bij de verkopers van vijf jaar geleden te rade te gaan of dit destijds al bekend was bij hen en hoe dit is ontstaan.

Is de extra grond al lange tijd door bewoners in gebruik (in bezit), dan geldt een verjaringstermijn van tien of twintig jaar. Tien jaar als bewoners te goeder trouw hebben gehandeld, oftewel ze wisten niet dat de grond niet van hen was. Met een moeilijk woord heet dat verkrijgende verjaring .

Dit wordt in beginsel twintig jaar als ze wel op de hoogte waren van de juiste erfgrens, dus als ze de grond in feite hebben ingepikt. Dat heet bevrijdende verjaring , oftewel je hebt te kwader trouw gehandeld. Het koppel gaat uiteindelijk met een andere verkoopmakelaar in zee.

Over de erfgrens willen ze ook liever geen onnodige woorden meer vuilmaken. De bewoners zijn van mening dat ze beter geen slapende honden wakker kunnen maken. Persoonlijk ben ik het daar niet mee eens, maar het is hun keuze.

Het toeval wil dat hetzelfde pand enkele maanden later weer op mijn pad komt. Het koppel heeft een koper gevonden en die benadert mij om het pand te taxeren. Die opdracht kan ik uiteraard niet aannemen.

Tweemaal voor eenzelfde pand werkzaamheden verrichten binnen zo’n korte tijd is niet toegestaan. Uit nieuwsgierigheid pols ik wel nog even of de kopers op de hoogte zijn van de foutieve perceelsgrens. Ze zijn uiterst verbaasd als ze dat te horen krijgen.

Naar mijn mening een zeer kwalijke zaak..