De nieuwe zedenprekers, moraalridders en fatsoensrakkers:

[SOEP VAN DE WEEK in Het StamCafé] Peter Klashorst stopte met schilderen en Mosterd schreef een waardige over de man die net als Casanova, Julio Iglesias, Ron Jeremy, Russell Brand, Jack Nicholson, Mick Jagger, Gene Simmons, Charlie Sheen, Georges Simenon en Jeroen Pauw met duizenden vrouwen neukte. Simenon, de schrijver van onder andere de geweldige avonturen van inspecteur Maigret, zei eens dat hij het met 15.000 vrouwen had gedaan, waarvan er 8000 de hoer speelden.

Tellen die temeiers wel mee in de statistieken, zo vraag ik mij af, want op die manier kan zelfs Egbert uit Zoetermeer in het Nederlandse Guinness Book of Records komen. Alhoewel, reken maar eens uit hoe tijdrovend 8000 kommersjele pompertjes keer 15 minuten is. En dan moet Egbert bovendien wekelijks 40 uur bij de baas vegeteren en zit de goede man 15 uur per week in de auto naar de zaak (of nog erger: met zijn trommeltje met bammies in de trein).



Daarnaast moet hij ook nog iedere avond met Samantha en de koters voor de buis wortel schieten als een bedorven bintje. ‘Samantha’ is een vondst van Mosterd, en volgens mij heeft hij het ook wel eens over ‘Chantal’. De Nederlandse variant van Karen.

Daarmee verwijst Mosterd naar de koene toetsenbordridders, die onder hun dakkapel in de vinex met het speeksel op de lippen en de kin iedere kerel afzeiken die er lekker op los leeft, die geen baas heeft, die snuift en zuipt en die thuis geen Samantha heeft die hem elke keer vervloekt als hij zijn sokken of boxershorts laat slingeren of de ijskastdeur open heeft laten staan. Kijk maar eens naar de reacties van de nieuwe en vooral anonieme zedenprekers onder de necrologie van Mosterd. : .

: Nog zo iets: pochen met je onwetendheid en onnozelheid. : : Ook zo iets: trots zijn dat je een cultuurbarbaar bent maar je wel naar een museum laten meeslepen door Samantha. : Prima reactie op dominee Jan, van : En godzijdank is daar : En deze van mag er ook wezen.

Hear hear! . De meest walgelijke reactie kwam van een mislukte kunstenaar, vermoedelijk een stinkend jaloerse tijdgenoot van Klashorst. Ik zie nu dat de beste man het stuk heeft weggehaald van het blog maar het internet vergeet niets.

Dit is niet pissen op een graf, maar op een lijk dat nog warm is. Ik schreef naar aanleiding van dat walgelijke stukje: Tom Kellerhuis, mijn geliefde hoofdredacteur van HP/De Tijd, schreef over Klashorst, op basis van een oud interview dat hij met de kunstenaar maakte. “Napoleon zei ooit dat elke soldaat een maarschalkstaf in zijn ransel heeft zitten.

Zo is het met die meisjes ook. Elk van die meisjes, of het nou een hoer is of een universiteitsstudente, geeft mij de mogelijkheid een meesterwerk te creëren. Dat is wat ik wil.

Ik wil uiteindelijk net zo goed worden als Rembrandt. Of als Titiaan. Ik ben op zoek naar hun geheim, naar het absolute schilderij, waarin alles samenkomt.

Ik denk dat een van die meisjes mij dat vandaag of morgen cadeau gaat geven.” “Dat durf ik niet te zeggen. Jezus man, dat gaat om gigantische bedragen.

Echt hele jaarsalarissen geef ik weg.” “Ik maak me weleens zorgen, maar als ik me zorgen maak, kan ik niet meer schilderen. Dus wil ik er gewoon helemaal niets mee te maken hebben.

Het zal vandaag of morgen wel een keer fout lopen. Maar mijn vader voorspelt dat al twintig jaar. Ik leef nog steeds, ik ben gezond en sterk, ik kan nog steeds mijn verf en mijn doeken betalen.

” “Maar ik voel me schatrijk. Ik heb me van mijn leven nog nooit arm gevoeld. Het geld lijkt momenteel gewoon aan de bomen te groeien, maar er zijn periodes dat ik de telefoon en de elektriciteit niet kan betalen.

En dat komt dan louter doordat ik zoveel uitgeef omdat ik denk dat ik stinkend rijk ben. Als ik net een mooi schilderij heb gemaakt, denk ik: waarom zou ik mijn video en mijn tv niet weggeven? Of zo’n meid heeft een nieuwe jurk nodig en een paar schoenen, het liefst met een bijpassende tas. Dat kost me dan twee ruggen, en dat vind ik de normaalste zaak van de wereld.

Terwijl ik het voor mezelf nooit zou uitgeven. Ik koop hooguit eens in de vijf jaar een paar nieuwe schoenen.” “Dat zal iedereen wel vinden.

Ik heb een van die meiden ook al de auto beloofd die we gisteren gekocht hebben. Dat maakt me helemaal niet uit. Ik krijg er toch in esthetisch opzicht veel voor terug!” Wat mij vooral irriteert aan de woedende en schuimbekkende commentaren die de dood van Peter Klashorst losmaakten, is het van een aantal jonge reaguurders van GeenStijl.

Welnu, dappere Prinzipienreiter der : luister maar eens van Paul Tornado. Hier de tekst: Het is een ware plaag, de gastjes die het cool vinden om drank, drugs, veelwijverij en bonvivantisme smalend af te keuren en die het cool vinden om nog nooit een boek te hebben gelezen. Gastjes die onder een stukje op GS van 700 woorden reaguren met: Too Long Didn’t Read.

De domheid en onwetendheid als deugd. Bah. Gastjes die ervan dromen om Samantha na dertig jaar huwelijk eindelijk eens in haar poepertje te mogen naaien.

De zedenprekers van de nieuwe preutsheid. Vooruit, nog maar een keer voor jullie The Dead Kennedys. Ik keek van de week voor de vierde keer naar , die waanzinnige cultfilm van Joel Schumacher (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn).

Zulke mensen worden niet meer gemaakt. Lees dit maar eens! Ik ben net als Klashorst een typisch product van de jaren tachtig in Amsterdam. In mijn HP-tirade van afgelopen donderdag vatte ik het zo samen: Peter is voor mij het einde van een tijdperk.

Iedere lezer die de jaren tachtig in Amsterdam heeft meegemaakt, weet precies wat ik bedoel: . . .

. . .

. . Nachtcafé De Koophandel alias de Cokehandel.

Snackbar Ma Baker. . .

. . & .

. En dan was ik Flora, de Schakel, Odeon, Weltschmerz, Korsakov, de Richter & de Fizz, DOK, C'66, Oxhoofd, Bar San Francisco, de Snelbinder, de Koer nog vergeten. Vroeger was inderdaad alles beter.

Mijn Amsterdam bestaat alleen nog maar tussen mijn oren en in bijvoorbeeld . Check van Ed van der Elsken maar eens. Wat een tijden, mooie meiden! Met de dood van Peter eindigt voor mij een tijdperk: het gore en vieze, maar o zo creatieve Mokum van de jaren tachtig.

Ach, Enfin, Peter is dood. !.