De negen jaar dat ze model was hebben geen sporen nagelaten, dacht Bo Fasseur altijd. Tot ze het opschreef

Een omgeving waar alles maar door iedereen normaal wordt gevonden is gevaarlijk. Dat is de grootste les die ik heb geleerd in de negen jaar dat ik modellenwerk deed. Tot voor kort heb ik altijd gezegd dat dat werk geen sporen heeft nagelaten.

Ik ben altijd lekker mezelf gebleven, zei ik als iemand me ernaar vroeg. Bovendien kan ik nu heel goed tegen afwijzingen, zei ik er dan lachend bij. Door de jaren heen heb ik zo vaak dezelfde vragen gekregen dat ik mijn antwoorden heb kunnen perfectioneren.



Ik had een paar grappige anekdotes paraat waar de glamour ver te zoeken is: over mijn voeten die na een fashion week meer uit blaren leken te bestaan dan voet door alle schoenen met hoge hakken die ik had moeten dragen, over het urenlange wachten bij een fitting. Ik was van nature zo dun, zei ik altijd. En nee, het is nooit een grote droom van me geweest om model te zijn, het werk heeft me nooit echt beïnvloed.

Naast anderen wist ik uiteindelijk ook mezelf te overtuigen. Op 2 oktober 2014 stuurde ik via een contactformulier drie foto’s naar een modellenbureau dat me had benaderd via Instagram. Een close-up van mijn gezicht, mijn profiel en een totaalfoto.

Mijn ouders had ik er nog niks over verteld. Het topje dat ik op de foto’s droeg, had de allerkleinste maat van de ‘volwassen’ H&M en zat net iets te los, mijn broek kwam van de kinderafdeling. Eigenlijk was ik op mijn veertiende nog net te kort voor het werk, maar drie dagen later mocht ik op het kantoor in Hoofddorp langskomen voor een kennismakingsgesprek.

Een week later kreeg ik bericht: ik was model. Op 4 en 5 juni 2015 mag ik voor het eerst echt ‘werken’. De maanden daarvoor had ik af en toe een testshoot gedaan met de eigenaar, tevens fotograaf, van het modellenbureau.

De desbetreffende ochtend had ik dezelfde zenuwen als wanneer ik een presentatie op school moest geven. Dan meldde ik me weleens ziek. Nu voelde ik dat dat echt niet kon.

Huilend zat ik in de auto naar het provinciehuis in Arnhem, dat als showlocatie diende. Daar aangekomen zakten de zenuwen enigszins, net zoals dat bij schoolpresentaties ook gebeurde wanneer je eenmaal begon. De modestudenten voor wie ik de show liep waren erg lief voor me, maar ik durfde ze nauwelijks aan te kijken.

In een kamertje paste ik een grote witte jurk, die te makkelijk van mijn schouders gleed. Ik durfde niet te bewegen toen hij op maat werd gemaakt, doodsbang dat er een naald in mijn huid schoot. Een paar jaar later knipperde ik niet eens meer als naalden mijn huid raakten – er waren dagen dat ik mij een levend dartbord voelde.

Na het doorpassen nam ik plaats in de haar- en make-upstoel. In een enorme make-uptas werd druk gezocht naar de juiste kleur foundation. Ik kreeg de opdracht om strak vooruit te kijken en niet te knipperen wanneer mijn wimpers werden gekruld.

Met zwarte eyeliner trok de visagist tussen mijn wenkbrauwen en oogleden een strakke boog. Van mijn moeder had ik zelf net mijn eerste mascara mogen kopen. Mijn haar werd door een stijltang gehaald.

Buiten in het zonnetje kletste ik een beetje met de andere modellen. Of nou ja, ik luisterde vooral. Zij zaten al in hun eindexamenjaar en twijfelden tussen studeren en „fulltime gaan”.

Een meisje met doodgeblondeerd haar, dat minstens vijf jaar ouder was, bood me een sigaret aan, die ik afsloeg. Het roken hielp haar om in sample-maten te blijven passen, vertelde ze. Ze maakte grapjes over dat ze nauwelijks iets at, dat ze het koud had en dat haar agent echt een bitch was.

We lachten erom. Af en toe werden we onderbroken door iemand die met een bus haarlak onze haren weer terug in model bracht, of iemand die onze neuzen bijpoederde. Een paar minuten voor showtime moesten we allemaal achter elkaar in een rij gaan staan.

Iemand trok mijn jurk een beetje naar rechts, een andere hand trok hem een paar minuten later weer een beetje naar links. Van achter voelde ik nog een kam door mijn haar gaan, ik kreeg wat glans op mijn lippen. De lichten gingen uit, de muziek vulde de ruimte en de rij modellen voor me werd korter.

Voor ik het wist was het mijn beurt. Ik ging de hoek om, mijn ogen moesten zich aanpassen aan de felle lampen die op me waren gericht. Heel even verstijfde ik, de pompende muziek ging door me heen.

Langzaam doemden de gezichten in de zaal op. Ik begon te lopen, mijn stappen paste ik gemakkelijk aan op de muziek – weken later had ik het nummer nog steeds in mijn hoofd. Terug achter de schermen was iedereen in extase.

In de auto onderweg naar huis voelde ik me trots. Daar op die catwalk was ik iemand anders. Een mooiere, leukere, coolere versie van mezelf.

Ik wist: dit is wie ik wil zijn. Vanaf het moment dat ik stond ingeschreven als model werd mijn mailbox gevuld met aanbiedingen voor trainingen en voedseladviezen. Eind 2015, mijn bureau was inmiddels overgenomen door een groter bureau, werden die adviezen steeds concreter.

Trots stuurde ik een foto van mijn lunch naar mijn agent: „Bedankt voor het doorsturen van de heerlijke receptjes.” Een paar uur later kreeg ik een reactie: „Hey wat goed!!! Leuk dat je eventjes laat zien dat je ermee aan de slag gegaan bent! TOP 🙂 X.” Vier plakjes kipfilet zijn samen goed voor 112 calorieën, twee rijstwafels voor 54 calorieën, een tomaat 7 calorieën, een plakje komkommer 2 calorieën.

Een speciale personal trainer voor modellen, wier dochter ook werd vertegenwoordigd door het bureau, raadde mij aan om te stoppen met voetballen. Er was een grote kans dat mijn bovenbenen te gespierd zouden worden. Daar heb ik niet naar geluisterd, en gespierd zijn mijn benen nooit geworden, maar ik ben nog altijd bewust van de omvang van mijn bovenbenen.

Op mijn veertiende werd ik voor het eerst ongesteld, vlak voor mijn zestiende verjaardag stopte mijn menstruatie weer. Naar de workshop ‘Happy makes you pretty’ (35 euro incl. btw) ben ik niet gegaan, maar ik heb wel een paar voedingsworkshops bij xxxxxxxx xxx xxxxxxxxxxx gevolgd, waarvoor je niet hoefde te betalen.

In het keukentje van het modellenbureau maakten we snackjes met hummus, komkommers en wortels. xxx xxxxxxxxx, een voormalig model, is nog altijd actief als voedingsadviseur. Lange tijd kon ze niet genieten van eten, schrijft ze op haar site.

Een „lange zoektocht naar een gezonde levensstijl” leidde haar naar de opleiding voedingsleer van NHA, een onderwijsinstituut dat thuisstudies aanbiedt. Het modellenbureau noemde haar voedingsdeskundige, op haar eigen website omschrijft ze zich als voedingsconsulent. Ik bel de klantenservice van NHA om te vragen of je na deze opleiding mensen mag adviseren over voeding.

Dat mag niet. Ik moet de opleiding zien als manier om wat basiskennis op te doen, zegt ze, en er is ook geen opleidingsniveau aan gekoppeld. Toen ik de mail kreeg over de ‘Happy makes you pretty’-workshop was ik zestien jaar, 1 meter 80 lang en woog ik 50 kilo.

Een gezond BMI ligt tussen de 18,5 en 25. Met een BMI van 15,4 zat ik in het rode gedeelte, ‘veel te laag’. Op mijn achttiende woog ik nog maar 45 kilo.

Als ik mijn leeftijd, lengte en gewicht van toen invul op de website van het Voedingscentrum, popt er een BMI van 13,9 op met daaronder de waarschuwing: „Je lichaam werkt er hard aan om volwassen te worden en heeft voldoende voeding nodig om dat te kunnen doen.” Ik maak een wandeling met een vriendin, ooit collega. We hebben elkaar ontmoet in februari 2018, in de metro van Parijs, onderweg naar dezelfde casting.

Daarna deelden we vaak appartementen tijdens fashion week. Ik zag hoe haar broodjes voor de lunch in salades veranderden, wanneer ze naar buiten ging om een rondje te hardlopen en hoe ze in de avonden sportoefeningen deed op een yogamatje. Zij zag dat ik mijn ontbijt vaak oversloeg en al mijn blikjes cola zero in de koelkast.

We liepen overal naartoe, van castings naar fittings en daarna weer naar huis. Ook midden in de nacht of door ‘slechte’ buurten. Alles om die heupomvang naar 90 centimeter te krijgen.

Zij werd ook niet meer ongesteld. We vonden het de normaalste zaak van de wereld. Ik vertel haar dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik nooit heb ingegrepen.

Zij voelt zich ook schuldig. Maar we snappen allebei: dat had betekend dat we ons gedrag hadden moeten veranderen. Tijdens onze wandeling voel ik voor het eerst boosheid .

De vriendin studeert nu, maar staat nog steeds ingeschreven bij een modellenbureau in Nederland. Af en toe doet ze een klus. Laatst kreeg ze van haar agent het advies om haar toetjes te laten staan.

Nog voor deze mail had ik de app al gedownload. Sinds 3 juni 2016 vulde ik braaf in wat ik at. Hoeveel, wat waar in zit, slecht, goed, noem maar op.

Voeding veranderde in cijfers. De zomervakantie van 2017, het jaar voor mijn eindexamen, was ik met mijn ouders op een camping in Frankrijk. De hele week ving ik in het dorp de blik op van een vrouw.

Op de een na laatste dag van onze vakantie stapte ze op mijn moeder af en vertelde ze dat ze scout was voor een groot modellenbureau in Parijs. Toen ik het googelde zag ik dat het Doutzen Kroes vertegenwoordigde. Op de laatste dag van de vakantie dronken mijn moeder en ik een kop koffie met haar.

Ze was warm en een tikje chaotisch, in dat uurtje met haar voelde ik me voor het eerst echt op mijn gemak met iemand uit de modellenwereld. Tot slot nam ze een aantal foto’s. De dag erop kreeg ik al bericht: of ik in november langs wilde komen op het kantoor in Parijs.

Kort na die afspraak nam ik afscheid van mijn Nederlandse bureau. Daarmee stopten de mails aan mij. Tot mijn achttiende verjaardag liep alles voortaan via mijn moeder, die opeens dingen zei als: „Ehm Bo, ze vragen of je naar Parijs kan komen om bij een casting director langs te gaan.

” Of: „De designers van Louis Vuitton en Prada willen je graag ontmoeten.” Ik kon mijn oren niet geloven: willen ze mij ontmoeten? Tot dan toe had mijn werk vooral bestaan uit shows op Amsterdam Fashion Week, af en toe poseerde ik voor een lookbook of vrij werk van een fotograaf. Elke dag als ik thuiskwam van school vroeg ik direct aan mijn moeder of het modellenbureau al meer had laten horen.

Om met mijn zenuwen om te gaan ging ik vaak na het avondeten uren wandelen. Mijn lunch sloeg ik over. Wat er ook gebeurde, ik moest er topfit uitzien voor het geval dat ik de ontwerpers mocht ontmoeten.

Mijn nieuwe agent, die ik tijdens mijn bezoek in november toegewezen had gekregen, legde uit hoe belangrijk de eerste opdracht, in mijn geval waarschijnlijk een show tijdens een grote fashion week, is. Werk je voor een grote opdrachtgever dan zijn meteen alle ogen vanuit de modewereld op jou gericht. Andere klanten willen vervolgens ook met je werken, of juist helemaal niet, want tussen sommige merken heerst rivaliteit.

Het is zaak voor je agenten om een strategie uit te werken. Het imago van een merk zal ook jouw imago beïnvloeden. Op 19 februari 2018 vloog ik in de avond samen met mijn moeder naar Milaan – ik was nog geen achttien, dus moest van het agentschap een chaperonne hebben.

Om 12.00 uur in de middag meldde ik me bij het hoofdkantoor van Prada. Mijn agent stond buiten op me te wachten.

Ze vertelde me dat Prada vaak op het allerlaatste moment nog meisjes uit hun shows haalde als hun gezicht niet bij de visie van het seizoen paste. Ik moest dus niet te veel hoop hebben. Prada had mij voor vier dagen gereserveerd en elke avond was het weer spannend of ik de dag erna terug mocht komen.

Van vroeg in de ochtend tot laat in de avond zat ik in een badjasje in een kleedkamer, terwijl mijn moeder in een andere kamer zat te breien. Soms werd ik uit het hok gehaald om iets te passen om vervolgens voor een aantal onbekende gezichten op en neer te lopen. Ik kon bij niemand peilen of het goed ging.

De dag na de show vloog ik naar Parijs waar de fashion week werd voortgezet, als een rondreizend modecircus dat verder trok. Na twee hectische weken – Dior, Valentino, Dries Van Noten, Sacai, oneindig veel castings – ging ik terug naar school. Toen mijn mentor me een paar maanden later belde om me te vertellen dat ik was geslaagd, stond ik op Schiphol, onderweg naar Barcelona voor een shoot voor Mango.

Mijn klasgenoten gingen naar Albufeira, Lloret de Mar of Chersonissos, ik nam de trein naar Parijs. Zij schreven zich in voor een studie, ik niet. Ik wilde fulltime model worden.

Op 4 juli 2018 liep ik mijn eerste haute-coutureshow voor Valentino. Haute-couture is de meest exclusieve vorm van mode – elk kledingstuk is uniek en wordt voor een klant op maat gemaakt. Een paar dagen voor de show was ik in het Parijse kantoor van Valentino voor een fitting.

Het hele Italiaanse team, dat voornamelijk bestond uit kleine vrouwen op leeftijd, was overgevlogen naar Parijs. Het viel me op hoe lief designer Pierpaolo Piccioli voor ze was. Tijdens de show droeg ik een zijden zwarte jurk met daarover een lange zwarte mantel.

Daarop rode, witte, turquoise en blauwe strepen. Wolken van gouden pailletten rondom mijn schouders en borst. Mijn haar strak naar achteren, felblauwe oogschaduw.

Onder de plafondschilderingen in Hôtel Salomon de Rothschild liep ik op Italiaanse opera. Ik zweefde over de catwalk. Na afloop kwam een vrouw naar me toe.

We konden nauwelijks communiceren door onze taalbarrière maar een assistent-stylist vertelde dat zij honderden uren borduurwerk had gestoken in de mantel. We gingen samen op de foto. De vrouw straalde, ik ook, zo trots was ik dat ik zo’n bijzonder ontwerp had mogen dragen.

In totaal mocht ik vier keer een show voor Valentino lopen, waarvan een in Beijing. Vaak was ik in de weken daarvoor al aanwezig op het kantoor. Ik was dan eigenlijk gewoon een levende paspop waar de laatste aanpassingen op worden gedaan met naalden.

Twee keer per jaar ging ik met mijn Franse agent ‘eigen’ kleding shoppen, bedoeld om te dragen bij castings en fittings, of voor onderweg naar een show die ik moest lopen. Er werd ook weleens nadrukkelijk naar gevraagd: „Here is your appointment for Monday! You can wear your NAS t-shirt and little black short (the shiny one or denim one!) with boots !!!!” Dat Nas een rapper was wist ik niet. Voor elke modestad had ik een andere look.

Vrouwelijk voor Milaan, edgy en cool voor Londen, iets daartussenin voor Parijs. Na shoots of shows kreeg ik vaak gratis kleding. Als ik zelf op pad ging om kleding te kopen betrapte ik mij erop dat ik met de ogen van mijn agenten en van designers keek.

Iets kopen wat ik zelf mooi vond had ook niet zoveel zin, ik zou het nauwelijks kunnen dragen. Contractueel mocht ik niet zonder toestemming mijn haar knippen, verven of bleken, ik mocht niet bruin worden, geen tatoeages of piercings. Maar tijdens mijn eerste fashion week in Parijs werden er bij de Valentino-show wel ‘bakkebaarden’ geknipt: „See it as a little souvenir” werd er bijgezegd.

Een half jaar later waren ze nog steeds niet bijgegroeid. Door de hitte van alle föhns en stijltangen fikte mijn haar langzaam weg. Haarlak of gel die bij de ene show mijn haar strak naar achter liet staan, werd er bij een volgende show hardhandig uitgekamd.

Extensions werden op mijn hoofdhuid gelijmd om ze er na afloop weer langzaam uit te trekken. Staarten werden zo strak op mijn hoofd gemaakt, dat er twee mensen voor nodig waren om de klus te klaren. Doordat ik zo slecht at, werd mijn haar nog eens extra broos.

Mijn agent stuurde me naar chique kappers voor een keratinebehandeling of naar apotheken voor vitaminepillen. Als model moet je niet alleen het juiste uiterlijk hebben, je moet ook leuk zijn om mee te werken! Ja knikken en glimlachen! Natúúrlijk kleedde ik mij om op een drukke brug tijdens een shoot voor Vogue Ukraine . In fotostudio’s stond ik in het bijzijn van de fotograaf, de make-up artist, de hairstylist, lichtmensen, assistenten in een huidkleurige string te wachten op de volgende outfit.

Backstage bij shows hetzelfde verhaal. Ik wilde niet moeilijk of lastig zijn. Door dit op te schrijven ben ik lastig.

Dat maakt het eng. Ik wil nog steeds niet lastig zijn. In de weekenden dat ik niet in het buitenland was ging ik uit.

In de nacht was ik – heel even – geen model. Als iemand ernaar vroeg in de club loog ik altijd dat ik psychologie studeerde in Amsterdam. Het was het leven waarnaar ik stiekem begon te verlangen.

Niet meer elke dag een ander team mensen om je heen, niet meer wakker worden in onbekende steden. Ik loog ook omdat ik bang was dat iemand dacht: model? Jij? Of dat alle intelligentie mijn lichaam verliet in de ogen van de ander. Ik ben nog nooit zo onzeker geweest in m’n leven als de periode waarin ik modellenwerk deed.

Ik bleef me een indringer voelen, niet goed genoeg, niet mooi genoeg. Maar ik was ook bang dat een man enkel met mij bleef praten omdat ik model was. Dat het een goed verhaal voor zijn vrienden zou zijn.

Psychologie studeren was makkelijker. Dan kreeg ik ook niet de vraag: hoeveel verdien je dan? Een vraag die ik nog nooit van een vrouw heb gekregen. Ik had te weinig ballen om te antwoorden met: ik weet zeker dat het meer is dan jij nu vangt.

Ik dronk niet. Alcohol is een dikmaker. Ik wist precies hoeveel calorieën er in een biertje zitten.

145. In 2015 nam het Franse parlement een wet aan die modellen verplichtte om over een gezondheidsverklaring van hun huisarts te beschikken tegenover een opdrachtgever. De maatregel moest een einde maken aan de trend van ultradunne modellen.

In 2017 werd de wet van kracht: om in Parijs de shows te mogen lopen moest je voortaan in het bezit zijn van een doktersverklaring die bewees dat je BMI minstens 18,5 was, de ondergrens van een gezond gewicht. Opdrachtgevers die dat niet controleerden, riskeerden een gevangenisstraf van zes maanden en een boete van 75.000 euro.

Na felle kritiek van vooral de Franse modellenbureaus – logisch: bijna de hele modellenindustrie zou moeten stoppen als ieder model een BMI van minstens 18,5 zou moeten hebben – werd besloten dat elk model individueel door een arts gekeurd mocht worden. Die zou dan bepalen of ze gezond was, zonder enkel naar het BMI te kijken. In november 2017 werd ik voor het eerst door een arts gekeurd.

In twee jaar tijd heb ik vier dokters gezien – om de paar maanden moest je opnieuw een verklaring halen. Alle keren ging het er ongeveer hetzelfde aan toe. De Franse dokter sprak gebrekkig of nauwelijks Engels.

Er werden een paar vragen over mijn fysiek gesteld. Liegen was vanzelfsprekend. Word je ongesteld? Ja.

Slaap je goed? Ja. Eet je genoeg op een dag? Ja. Twee van de vier doktoren stelden helemaal geen vragen.

Wat ik woog mocht ik zelf vertellen, ik telde standaard tien kilo op bij mijn gewicht. Mijn lichaamsmaten werden losjes over mijn kleding heen gemeten. In de winter was dat voordelig.

De dokter krabbelde wat op een papiertje, ik gaf hem het geld en even later stond ik op de stoep met een gezondheidsverklaring. Op aanraden van mijn Franse bureau liet ik mij vanaf begin 2020 ook weer vertegenwoordigen door een Nederlands bureau. Makkelijker om bij langs te gaan, maar het was ook omdat ik last had gekregen van allergieën en huiduitslag.

Mijn nieuwe Nederlandse agent liet me een afspraak maken met een dermatoloog waar ze vaker modellen naartoe stuurde. Die schreef isotretinoïne voor, een medicijn dat wordt ingezet bij ernstige acne. De hoge dosis vitamine A die het bevat, laat bijna alle talgproductie stoppen waardoor je lippen en huid in een soort schuurpapier veranderen.

In de driekwart jaar dat ik het middel heb moeten slikken, was ik eigenlijk chronisch verbrand omdat mijn huid het zonlicht amper kon verdragen. Het overschot aan vitamine A was zo heftig voor mijn lever dat ik om de twee maanden bloed moest prikken. Mijn immuunsysteem raakte verder van slag.

Maanden liep ik rond met ontstoken ogen, en daarmee kon ik niet werken. Maar steeds opnieuw ging ik te snel weer aan de slag waardoor ik nooit goed genas en er na een paar maanden weer tussenuit moest. Eind 2019 was ik op.

Maar ik dacht niet aan stoppen. Ik dacht dat modellenwerk het enige was wat ik kon. Collega-modellen waren mijn vriendinnen geworden, ik had meer contact met mijn agenten dan met oude vrienden van thuis.

Voor een liefdesleven was ik te onregelmatig thuis. Ik had eigenlijk ook geen energie om te daten. Voor een show tijdens de fashion week varieerde de vergoeding, voor mij was die gemiddeld 1.

000 euro. Ik liep weleens meerdere shows op een dag. Op mijn achttiende verdiende ik met één dag werken gemiddeld evenveel als nu in één maand.

Daarvoor zit ik elke week zo’n 36 uur op een kantoor in Hilversum. Er moeten wel een paar kanttekeningen bij worden geplaatst. Tijdens drukke periodes moest je zelf een appartement huren in het buitenland.

Sommige jobs leverden helemaal niets op – na een hele dag foto’s schieten voor een Vogue had ik alleen mooie beelden, je mocht van geluk spreken als de reiskosten werden vergoed. Soms had ik een tijdje helemaal geen werk. Als ik in een verduisterde studio poseerde voor een webshop voelden de minuten aan als uren.

Setje aan. Voorkant, zijkant, achterkant en close-up. Meebewegen op het ritme van de flitsen.

Hup, volgend setje. Maar ik verdiende wel 2.000 tot 5.

000 euro per dag. Campagnes, zoals die voor Massimo Dutti, waren de holy grail. De bedragen hiervoor liggen vaak hoger dan een gemiddelde studieschuld in Nederland.

In verhouding tot andere modellen verdiende ik niet eens zoveel, omdat ik net kwam kijken en nooit echt ben doorgebroken. Zo’n 20 procent van mijn verdiensten gingen naar het modellenbureau dat de klus had geregeld. Daarbovenop was ik mijn Franse moederagentschap, dat alle internationale opdrachten overzag, nog ongeveer 10 procent verschuldigd.

Toen de hele mode-industrie plotseling stilstond door covid besloot ik dat het tijd was om te gaan studeren. Geen psychologie, maar journalistiek. Toen ik alle studies op de site van de Hogeschool Utrecht bekeek, bleek ik precies in het profiel te passen.

Mijn menstruatie kwam weer op gang. Maar pas sinds ik 58 kilo weeg – afgelopen juni – is die weer regelmatig. Nog steeds ben ik weleens bang dat ik mezelf onvruchtbaar heb gemaakt door de structurele ondervoeding in mijn modellentijd.

Op 1 april 2022 beëindigde mijn Franse bureau telefonisch mijn contract. Dat kwam niet als een schok; mijn laatste opdracht die ik via hen had gedaan was nog voor corona. Door de problemen met mijn huid waren de opdrachten schaarser geworden, en werkte ik eigenlijk alleen nog via mijn Nederlandse agent.

Op 8 december 2022 deed ik mijn allerlaatste klus: een e-commerceshoot voor Costes. Toen mijn agent in het najaar van 2023 stopte, was mijn modellencarrière officieel voorbij. Wat overbleef was een archief met foto’s, en herinneringen die me de rest van mijn leven zullen bijblijven.

Aan de modellen die onder tafels sliepen bij fittings die tot diep in de nacht doorgingen, de donsharen op de gezichten van sommige meisjes, die misschien nog minder aten dan ik. Aan honderden fotografen die na afloop van shows foto’s van je namen en het supersterrengevoel dat ik daarvan kreeg. Aan shoots die als vakanties voelden, aan de shoots waar geen einde aan leek te komen.

Aan hoe lief en zorgzaam mijn Parijse agent was, aan de berichtjes die ze stuurde als ik het goed had gedaan. Aan de agenten – ook zij – en fotografen die in mijn bijzijn foto’s van me doornamen: huid niet goed, buik te bol. Aan de shoots waar elk sieraad een eigen bewaker had, de aanranding door een Uber-chauffeur.

Aan het eindeloze wachten – op vliegtuigen, op taxi’s, op je volgende opdracht, tot je haar is gedaan, je make-up, tot diep in de nacht op een jurk die nooit komt. Met tientallen, soms honderden modellen in de rij om tien seconden op en neer te lopen. Aan de zin die elk model haat: ‘You’re good to go’ – synoniem voor: je bent niet geboekt en kunt gaan.

Aan de legging die ik onder mijn broek droeg in de winter om warm te blijven, en die ik niet meer nodig heb. Mijn lichaam kan zich weer warm houden. Warm is het leven leuker, weet ik nu.

Toch betrap ik mezelf weleens op het verlangen om weer zo dun te zijn als vroeger. Mijn plan B is al sinds ik ben gestopt met modellenwerk om mezelf gewoon nog één keer uit te hongeren, een aantal jaar aan de slag te gaan en een huis te kopen..