‘De muziek van de klarinet komt direct uit je lichaam’

Lars Wouters van den Oudenweijer (47), die opgroeide in Hapert, speelt in twee van de drie werken die op het programma staan, Prelude, Allegro and Pastorale voor klarinet en altviool van de Engels-Amerikaanse componiste Rebecca Clarke en het Kwartet voor klarinet en strijktrio van Johann Nepomuk Hummel. Allebei zijn het bijzondere stukken, zegt hij. „Clarke was een begaafd altvioliste.

Ze laat de twee instrumenten om elkaar heen draaien. Dat werkt heel goed, omdat ze hetzelfde bereik hebben. In het samenspel speelt ze met de klankkleuren van de klarinet en de altviool.



Een strijker kan een grote intensiteit aanbrengen. Ik moet mijn best doen dat te evenaren. Maar we moeten ook een midden opzoeken om te blenden .

Ruimte geven, en ruimte nemen. Je speelt uiteindelijk voor elkaar. De muziek raakt je door haar weemoed en temperament.

” Hummel markeert de overgang van de klassieke periode naar de romantiek, vervolgt hij. „Hummel was op zoek naar nieuwe expressievormen. Zo gebruikt hij gewaagde harmonieën die eerder niet konden, en gaan in het tweede deel ritmes tegen elkaar in.

Het laatste deel is een pastorale, die een romantisch verlangen naar de natuur uitdrukt. Maar je hoort in de muziek ook de Weense klassieken terug. Voor mij is het de overgang van de rede naar het gevoel.

” Gevoel hoort bij het instrument waar hij in zijn jeugd voor gekozen heeft. „Als 6-jarige ging ik elke zondag met mijn moeder naar het Kempisch Volksorkest waar zij viool in speelde. Ze had het liefste dat ik dat ook ging doen.

Maar ik vond het afstandelijk. Je moest eerst heel wat techniek onder de knie hebben om er een goed geluid uit te krijgen. Ik had meer met blaasinstrumenten.

Wat je doet komt direct uit je lichaam. Toen ik in Hapert lid werd van harmonieorkest Kunst Adelt koos ik voor de klarinet.” „Ik had de smaak snel te pakken, ben mee gaan doen met concoursen.

Dat stimuleerde mij enorm. Het is ongelofelijk dat het toen allemaal kon. Het verenigingsleven is leuk.

Het is ideaal als nest voor het muziekleven. Samen iets creëren is ook heel verbindend. Het is geen wedstrijd, maar het is wel van belang om het goed te doen.

” Na al die jaren is Wouters van den Oudenweijer nog steeds gelukkig met zijn keuze. „De klarinet heeft verschillende gedaantes: van een smartlap, van marcherende harmonieorkesten. Het instrument kan groots klinken, zoals bij Brahms.

En het tweede deel uit het Klarinetconcert van Mozart is een geschenk uit de hemel. Vorig jaar heb ik met Orkest De Ereprijs een werk van Andys Skordis uitgevoerd, waarin ik op de basklarinet van heel klein en etherisch in de hoogte moest omschakelen naar een wanhopig schreeuwen. Ik moest het instrument laten brullen en loeien, moest erin zingen.

Het was als een ritueel waarin je boven het alledaagse uit kon stijgen.” De klarinettist wordt geroemd om zijn uitzonderlijke beheersing, waardoor hij de zachtste tonen kan spelen, om van daaruit ineens los te barsten. Finesse en flexibiliteit gaan bij hem hand in hand.

Hij omschrijft zichzelf als een perfectionist. „Maar ik heb geleerd daar afstand van te nemen door de controle los te laten, door altijd nieuwsgierig te blijven. Je ziet steeds andere dingen in de muziek, al lijken melodieën en harmonieën hetzelfde.

Het is nooit af. Dat is frustrerend, maar ook mooi. Ik ben mezelf nog steeds aan het ontwikkelen.

In een concert kunnen ongeplande dingen gebeuren. Dat opent ruimte voor vrije interpretatie. Dat maakt het ook spannend voor het publiek.

Zo blijft de muziek interessant. Je raakt er nooit op uitgekeken.” Prisma Trio en Lars Wouter van den Oudenweijer.

Zondag 23 maart bij Podium Klassiek Eindhoven in DomusDela. Aanvang: 14.00 uur.