De iconische pizzeria van Angelo Betti is niet meer: 'De hele stad rouwt'

HORECA De iconische pizzeria van Angelo Betti is niet meer: 'De hele stad rouwt' Laurie Haanschoten Vandaag, 20:50 • 6 minuten leestijd Angelo Betti © Lennaert Ruinen Na honderd jaar gaat de iconische pizzeria Angelo Betti aan de Schiekade in Rotterdam-Noord voorgoed dicht. Een plek waar generaties Rotterdammers kwamen voor pizza, ijs en gezelligheid verdwijnt. Wat ging er mis? En wat maakte deze zaak zo bijzonder? “Het was niet zomaar een restaurant.

Het was een stukje Rotterdam.” Een volle zaak met een gezellige afhaalrij, een Maxi-Cosi op de tafel en drinkbakjes voor de honden. Het omschrijft de sfeer van een gemiddelde avond bij Angelo Betti.



Soms moest je een halfuur wachten op je tafel, maar dat maakte niets uit. Met een drankje en een kletspraatje vloog die tijd om. Iedereen was welkom en niemand kreeg een voorkeursbehandeling.

Een plek vol warmte en gekkigheid “Die plek had iets magisch”, vertelt culinair journalist Dijlan van Vlimmeren. Ze schreef een boek over Angelo Betti, en was een graag geziene gast. “Je kon er lang wachten, maar dat maakte niets uit.

Je kreeg een drankje, maakte een praatje met andere gasten. Het was een schouwspel. En altijd dat warme, theatrale sfeertje: een tikje hysterisch, maar juist daardoor voelde het speciaal.

” Foodtrendwatcher Gijsbregt Brouwer, die jarenlang in de buurt woonde, beaamt dat. “Het wachten was een ervaring op zich. Je werd soms in de maling genomen door het personeel, maar dat was juist leuk.

Het was die klassieke Italiaanse gastvrijheid die je tegenwoordig bijna niet meer ziet. Iedereen voelde zich welkom, jong en oud.” Gijsbregt Brouwer © Privé Actrice Loes Luca is een vaste gast van het restaurant en haalt herinneringen op.

“Ik ben geboren en getogen in Rotterdam. In die jaren is één ding nooit veranderd: mijn bezoekjes aan Angelo. Vroeger ging ik samen met mijn man, zijn kinderen en mijn dochter.

Angelo heeft onze kinderen letterlijk zien opgroeien. Nog steeds ga ik er regelmatig heen. Angelo Betti voelt voor mij als thuiskomen, en niet zomaar thuiskomen – Italiaans thuiskomen.

Mijn naam is tenslotte Luca. Ik ken inmiddels zijn hele familie.” Na de Eerste Wereldoorlog De geschiedenis van Angelo Betti gaat terug naar de jaren twintig.

Angelo Betti sr., waar Angelo naar is vernoemd, vertrok na de Eerste Wereldoorlog vanuit Italië naar Amerika. Daar vond hij zijn plek niet en dus voer hij met de Holland-Amerika lijn terug naar Europa.

Hij belandde in Rotterdam en werkte er onverminderd verder aan een carrière. Via via leerde hij het welbekende schepijs maken, dat hij in eerste instantie op straat verkocht. Een ijssalon aan de Delftsevaart volgde en zo geschiedde.

Gevierd modeontwerper De zaak overnemen was voor Angelo jr. in eerste instantie niet het plan. Hij was een gevierd modeontwerper in Amsterdam en docent op de kunstacademie.

“Het is echt een talentvolle man, hij heeft een foto van mij beschilderd en die heb ik bij mij thuis hangen”, vertelt Loes Luca trots. Angelo's moeder kon niet landen in Rotterdam, en daarom probeerde hij zijn werk nog een tijd voort te zetten vanuit Italië. Hier was zij veel meer op haar plek.

“Maar toen gaf hij zijn carrière als modeontwerper op om de traditie voort te zetten”, vertelt Van Vlimmeren. Ze deelt een stukje uit het interview met Angelo Betti uit haar boek: “Waarom ik mijn eigen carrière als modeontwerper opgaf voor de zaak? Plichtsbesef? Ik voelde dat ik het moest doen. Ik pakte mijn verantwoordelijkheid en nam in 1987 het aandeel van mijn vader over.

Angelo Betti moest Angelo Betti blijven. Het betreft wel het erfgoed van mijn familie.” ‘Van hun pizza's kreeg je geen dorst’ De menukaart was eenvoudig, maar altijd goed.

“Voor Italianen is de graadmeter van een goede pizza dat je er geen dorst van krijgt”, zegt Van Vlimmeren. “Bij Angelo Betti was dit het geval. En dan ijs erna, waanzinnig lekker.

Maar het eten was niet eens het belangrijkste – het ging om de sfeer. Die had je nergens anders.” Voor Loes Luca verveelde de kaart nooit.

“De pizza’s waren altijd van kwaliteit. Ooit was het de beste pizza in de stad, maar of dat het nu nog steeds is..

. Daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken.” Loes Luca © Nina Gantz De belangrijkste vrouw in zijn leven De drijvende kracht achter Angelo Betti was Angelo zelf, een bescheiden man die zijn leven volledig wijdde aan de zaak.

“Hij gaf alles - maar echt alles”, vertelt Van Vlimmen. “Hij werkte jarenlang zeven dagen per week, dag en nacht. Hij maakte zelf het ijs, de tiramisu, en runde de zaak met een toewijding die je niet vaak ziet.

” Angelo was meer dan alleen de eigenaar. “Omdat er geen reserveringssysteem was, schreef hij klanten op aan de hand van hun accessoires. ‘Paarse sjaal’ of ‘rode tas’ - zo wist hij wie aan de beurt was”, zegt Van Vlimmeren.

Maar Angelo’s toewijding had een prijs. “Hij heeft zijn sociale leven opgeofferd”, legt Van Vlimmeren uit. Ook bleef hij vrijgezel: “Ik ben twee keer verliefd geweest in mijn leven, onder wie op een goede vriendin in Luxemburg.

Ik durfde niet verder te gaan. Bang dat dat ten koste gaat van de vriendschap. Ik ben best wel verlegen.

Het is mij nooit echt gelukt een vrouw te versieren.” Dat nogal wat vrouwen met hem weglopen, daar heeft hij geen benul van. [Citaat uit het boek ‘Angelo Betti’] Klassiek Italiaans Na honderd jaar valt nu toch het doek.

Volgens Van Vlimmeren zijn er meerdere factoren die tot de sluiting hebben geleid. “Personeelstekort was een groot probleem”, vertelt ze. “Soms moest de zaak dagen dicht blijven.

En er was geen opvolger.” In 2000 kreeg Angelo een tia en in 2010 kreeg hij lymfeklierkanker. Dat staat allemaal los van deze beslissing, zegt ze.

“Angelo heeft mij onlangs verteld dat zijn gezondheid geen rol speelde in zijn besluit, hij houdt het bij verschillende omstandigheden.” Voor Brouwer is het ook een teken van de tijd. “De horeca is een lastige business met kleine marges”, legt hij uit.

“Je moet meegroeien met branding, bezorging, social media. Angelo Betti bleef klassiek en dat kan blijven werken, maar wel samen met een vernieuwde instelling.” Warmte, humor en liefde Loes Luca denkt dat de leegte niet zomaar gevuld kan worden.

“Het was een stukje Rotterdam dat je nergens anders vond. Een plek met warmte, humor en liefde. Dat raak je kwijt, en dat doet pijn.

Ik hoop dat we als Rotterdammers nog iets voor hem kunnen betekenen.” Brouwer hoopt dat de stad lering trekt uit het verlies. “In Amsterdam worden sommige kroegen inmiddels als cultureel erfgoed bestempeld.

Misschien moeten we in Rotterdam ook gaan nadenken over hoe we dit soort iconische plekken kunnen behouden..” Angelo Betti is misschien verdwenen, maar de herinneringen blijven.

“De hele stad rouwt”, zegt Van Vlimmeren. “Maar wat blijft, is het verhaal. Angelo Betti was meer dan een restaurant.

Het was een icoon, een stukje geschiedenis. En dat raak je nooit kwijt.”.