De echte reden waarom bijna geen enkele auto sneller kan dan 250 km/u

Bijna alle snelle sedans, SUV’s en sportwagens hebben een topsnelheid van maximaal 250 km/u. Dat is geen toeval. Maar waarom is er voor deze snelheid gekozen en welke autofabrikanten houden zich er niet aan? De beperking van de topsnelheid tot dit vrij nauwkeurige getal van 250 km/u begon tientallen jaren geleden in Duitsland.

Dat land heeft een enorm snelwegnetwerk waarop deels geen wettelijke maximumsnelheid geldt en dat leidde ertoe dat veel automobilisten hier wel eens legaal de topsnelheid van hun auto wilden bereiken. Helaas leidde dat ook tot ongevallen, doordat auto’s niet optimaal waren aangepast aan deze snelheden. Lees ook In de jaren 1980 en 1990, toen vooral sportieve sedans steeds vaker echt snelle motoren kregen, kwamen , en tot een overeenkomst om hun populairste modellen te beperken tot een topsnelheid van 250 km/u.



Dit ‘herenakkoord’ is begrijpelijk, maar waarom volgden andere autofabrikanten dit voorbeeld en waarom is die snelheid niet verhoogd nu auto’s gemiddeld nog veel sneller en sterker zijn geworden? Banden als doorslaggevende factor De echte reden voor deze maximumsnelheid zit ’m in de banden. Simpel gezegd zijn standaard straatbanden niet ontworpen om de immense druk aan te kunnen die ontstaat bij snelheden boven de 250 km/u. Banden met een hogere snelheidstolerantie zijn daardoor aanzienlijk duurder dan banden met een lagere classificatie, omdat de processen bij de ontwikkeling van zo’n product veel arbeidsintensiever zijn.

Autofabrikanten wilden echter niet dat de prijzen van hun sportmodellen te hoog opliepen en daarom spraken ze met hun concurrenten af dat ze hun auto’s allemaal elektrisch zouden begrenzen op 250 km/u. Daarmee voorkwamen ze dat ze dure banden met een hoge snelheidsclassificatie moesten monteren. Bovendien zouden ze daarmee veel potentiële klanten wegjagen die ook niet zaten te wachten op peperdure banden.

Vooral omdat slechts weinig klanten de behoefte voelen om daadwerkelijk 250 km/u te rijden, laat staan nog harder. Dreigende maximumsnelheid Autobahn Door de topsnelheid te beperken, konden deze fabrikanten op andere manieren de strijd aangaan, zoals door hun acceleratietijden te promoten, of de rondetijd op de te vergelijken. Wat de Duitse autofabrikanten echter nog meer zorgen baarde, was dat een steeds groter wordende groep activisten zich hard maakte voor snelheidslimieten op de Autobahn.

Steeds snellere productieauto’s van Duitslands ‘grote drie’ zouden het vuur ongetwijfeld alleen maar aanwakkeren. Het beperken van de topsnelheid van hun modellen zou helpen de angst dat de snelweg gevaarlijker werd, de kop in te drukken, zo hoopten ze. Dat betekent niet dat er geen modellen zijn met een hogere topsnelheid.

Sommige meer gespecialiseerde auto’s die meer nadruk leggen op prestaties, zoals sport- en supercars, hebben onbeperkte topsnelheden en in dat geval moeten de juiste (dure) banden worden gemonteerd. Hypercars van merken als , , en kosten tonnen en voor de kopers van dit soort auto’s is een setje nieuwe banden van tussen de 5000 en (!) euro vaak geen onoverkomelijk probleem. Deze auto’s kunnen wel sneller dan 250 km/u Ook de grote Duitse Drie brengen mondjesmaat modellen uit die toch sneller gaan dan 250 km/u.

BMW rust zijn M-modellen uit met een optioneel M-pakket waarbij de begrenzer wordt verwijderd, Audi heeft onder meer speciale RS+-modellen zonder begrenzer en hetzelfde geldt voor een aantal uitvoeringen van Mercedes-AMG. Vaak zijn deze voorzien van enkele aerodynamische aanpassingen, zoals een kleine achterspoiler, om een goede wegligging bij hogere snelheden te garanderen. Ook ‘modalere’ merken als , en hebben modellen die sneller kunnen.

In de regel gaat het hierbij om modellen die meer dan 100.000 euro kosten. Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!.