De 10 beste dansvoorstellingen van 2024 volgens NRC

Exacte, koele en strakke bewegingen van androgyne wezens scheppen een naargeestige sfeer in The Living Project , een raadselachtige game op internet. Daar zoekt een vader zijn dochter in een digitale odyssee. Jocic benadert haar hyperactuele thematiek intelligent, multidisciplinair en origineel, in We, Us and Other Games .

Pijn die genot en rust brengt – lastig concept voor de meesten. Robertson biedt meer inzicht in een duet met dubbelgangerpop. Anorexia, BDSM, automutilatie – het schuurt volop in Hunter (Mime & Performanceprijs 2024), dat ook volop intrigerende, gedurfde beelden biedt.



Onweerstaanbaar voor ontvankelijke geesten. De eerste familievoorstelling van de breakdancers trekt ook (klein-)kinderlozen die dol zijn op hun danshumor. In een staalkaart van kakkleuren trekken zingende of kringetjes blazende derrières, blokfluitende b-boys en drollige bonte ballen voorbij.

Heerlijk theater in grand guignol -stijl, clownesk en surrealistisch à la Peeping Tom en Jakop Ahlbom. De mens feest, rouwt, kibbelt en kust terwijl de wereld krakend instort. Het witte paard – een komisch talent – is superieur in z’n majestueuze onverstoorbaarheid.

Mooie kleine voorstelling tijdens Julidans. In Repertoire N.2 laten de Brazilianen Davi Pontes en Wallace Ferreira de kwetsbaarheid van hun naakte, bruine lichamen transformeren tot krachtig protest, en confronteren het hoofdzakelijk witte publiek met de eigen (gekleurde) blik.

Ongemakkelijk, sterk. Zestien dansers bewegen in bedwelmende, fractale patronen over het toneel, los van elkaar, spatsynchroon, soms uiteenwaaierend, dan dicht opeen, maar zonder elkaar te raken en toch (instinctief) verbonden, als herfstige zwermen trekvogels of scholen visjes. Dat Papadopoulos’ NDT-debuut een vervolg moge krijgen.

De Chinese choreograaf Tao Ye toont waarom dans fantastisch is: door zonder woorden veel te zeggen en diep te raken. 13 & 14 zijn te zien als ( 13 ) protest tegen de onderdrukking van bevolkingsgroepen in het China van Xi, met als tegenhanger ( 14 ) een viering van diversiteit in alle kleuren van de regenboog, lhbtqia+ en anderszins. Actueel en relevant, maar genieten van dans omdat die ‘gewoon’ mooi is, heeft net zo goed waarde.

Indringend danstheater over de onderdrukking van de Chileense Mapuche-bevolking. Onvergetelijk: de jonge boom die op het dode lichaam van een vrouw wordt geplant. Leven en dood ineen.

Love to Death is hartstikke politiek maar overstijgt het anekdotische én pamflettistische. Geen vernieuwende dramaturgie, wel veel traditie en folklore in dit balletsprookje. Ratmansky houdt het fris dankzij geniaal gebruik van het héle klassieke idioom (fijne citaten uit beroemde balletten incluis), and then some .

Glansrollen voor Timothy van Poucke en Anna Tsygankova. Lehlouh verzamelde dansers uit het ‘ecosysteem’ rond zijn gezelschap. Vaak autodidacten, maar wat een dansers! Ze demonstreren een waaier aan stijlen waarin ieder zijn eigen specialiteit heeft.

Alle verschillen ten spijt vormen ze een gemeenschap – ook met het publiek..