David Lynch zag in Trump een grandioos personage

En toen stierf David Lynch. Dat zat erin, hij leed aan longemfyseem en kon nog maar weinig stappen verzetten zonder buiten adem te raken. En toch, dat ik plotseling in een wereld zonder Lynch erin leefde, verstarde me, net zoals toen ik de Notre Dame zag branden – daar wil ik niets van weten.

En toch moet het. De Notre Dame hebben we terug, die is gerestaureerd. En Lynch blijft hier in zijn films.



Doodeng, spectaculair, wreed. Vol lukraak eten en gegeten worden. Maar Lynch is geen sombere denker.

Opgewekt verspreidde hij zijn gedachten over de wereld, zo „ wild at heart and weird on top of it ”. Een wereld waarin deze week in de VS een president aantrad die op en top weggelopen lijkt uit een film van Lynch. Trumps spreekstijl, zijn agressieve schaamteloosheid, zelfs zijn als dans bedoelde stompen in de lucht, het is allemaal Lynch in praktijk.

Geen wonder dat Lynch in 2018, geïnterviewd door The Guardian , Trump identificeerde als mogelijk „een van de grootste presidenten uit de geschiedenis”. Hij bespeurde gewoon een grandioos personage. Bekijk het meesterwerk Mulholland Drive en je ziet Trumpachtigen in overvloed.

Alleen, hij was hier niet de regisseur en dit personage hield zich niet aan zijn tekst. Integendeel, dat zette het op een twitteren. Trump citeerde triomfantelijk Lynch’ aanprijzing – nu horen jullie het ook eens van een ander.

Dat Lynch in hetzelfde interview had vastgesteld dat hij Trumps politiek niet onderschreef en Trump een kind vond, bleef achterwege. Van Jean-Luc Godard leert iedere cineast dat film de waarheid is, „24 beeldjes per seconde”. Maar wat als die waarheid wordt afgedekt door de werkelijkheid? David Lynch reageerde op de enige manier die hij kent.

Kalm en vriendelijk voorzag hij „Dear Mr. President” in een open brief van regieaanwijzingen, zoals: „..

. je ziel zal zingen. Onder groot liefderijk leiderschap verliest niemand – iedereen wint.

” Maar „...

als je doorgaat zoals je doet, verspeel je de kans om de geschiedenis in te gaan als een groot president. Dat zou erg triest zijn voor jou [..

.] en voor het land.” Trump luisterde niet.

Hij bedient zich op eigen gezag van chaos en duisterheid. Zonder de brille van David Lynch. Zonder oog voor diens vertrouwen op eenvoud.

Ook in 2018 wenste Lynch in een video iedereen „ happiness that makes you want to whistle and hop up and down like a bird ”. Dat is wijze raad: laat de logica los, klamp je niet vast aan het recht op opluchting. Fluit liever een deuntje (voor de schrik).

In stijl schiet ik in de lach bij een cartoon in The New Yorker . David Lynch meldt zich bij de hemelpoort. Daar staat Petrus, en die zegt: „ O.

K., but who really killed Laura Palmer? ”. Wie dit grapje niet snapt, staat maar één ding te doen: zet koffie, neem de tijd en gun jezelf de tv-serie Twin Peaks .

.