Dankzij de aangezette dramatiek van Krabbé komt Matisse tot leven

In de eerste minuten van Krabbé zoekt Matisse (NPO2) gaat de presentator door een scala van grote gevoelens heen. Staande bij het graf van de Franse schilder – wat zeg ik – van de „gróótmeester”, spreekt Jeroen Krabbé zijn bewondering uit voor diens werk, „práchtig, adembenémend práchtig”, om vervolgens in diepe droevenis te verzinken omdat zijn vader in 1954 zo’n verdriet had van Matisse’ overlijden, waarna Krabbé opveert van woede omdat de fauvist in zijn begintijd miskend werd – wat zeg ik – hij werd „totáál afgemaakt”. Krabbé heeft dus een missie: in deze achtdelige documentaire gaat hij het ware verhaal van Henri Matisse vertellen.

In zijn framboosrode Volvo tuft Krabbé door grauw Noord-Frankrijk. Hij draagt een jas die kleurt bij zijn auto. Hoewel, de jas is rood met een scheut oranje.



Terracotta? Vloekt die jas nu bij zijn auto of heet dat ton sur ton ? Ik zeg trouwens wel dat Noord-Frankrijk grauw is, maar Krabbé vindt de „dramatiek van de streek” ongelóóflijk. Het werkt trouwens wel, de methode-Krabbé. Henri Matisse (1869-1954) had een oninteressante jeugd in een fabrieksstadje, hij was voor zijn twintigste totaal niet geïnteresseerd in kunst.

Er valt ook niet veel te zien in deze eerste aflevering. Maar dankzij de aangezette dramatiek die Krabbé in het verhaal legt, gaat het toch leven. Zo presenteert hij al negen jaar met succes beroemde schilders aan een breed publiek.

De Onzichtbare Vrouw, die hem in eerdere reeksen begeleidde, is ook weer aanwezig. Krabbé vertelt zijn verhaal aan een vrouw die niet in beeld komt en ook geen naam krijgt – als een echtgenote die op vakantie lijdzaam het geratel over de hobby van haar man ondergaat. Heel soms laat ze doorschemeren dat ze hem ook goedmoedig uitlacht.

Als hij bijvoorbeeld enthousiast een circustruc doet met een mini-vulkaan, zegt de Onzichtbare Vrouw droog: „Ik vind het een groot succes.” Berusting is een belangrijk stadium in het huwelijk. Een stadium dat het echtpaar in Tropenjaren (NPO3) nog niet heeft bereikt.

Jelka van Houten en Henry van Loon spelen in deze sitcom een jong stel met een kind, dat doorlopend ruziet over zorgtaken en aandacht. Het tweede seizoen begon zondag met ruzie over de date-avond. Om de relatie vers te houden, hebben ze en vaste date-avond afgesproken, die de man echter liever met vrienden voor de tv doorbrengt.

Voetbal. Tropenjaren is een genrestuk – de acteurs zijn wel goed, maar het script is slap. Geen verrassende wendingen, geen escalaties.

Het is een traditionele sitcom over een traditioneel stel. De man is een groot kind. De vrouw werkt, maar draagt ook alle verantwoordelijk voor huishouden en zorg.

Tradities zijn altijd minder oud en vaststaand dan je denkt, zo laat Tegenlicht (NPO2) zien. In de aflevering ‘De mythe van het moederschap’ hekelt regisseur Maren Merckx het loodzware ideaal waarmee moeders worden opgescheept. Ze moeten zich volledig overleveren aan hun kind, zelf ophouden te bestaan.

Wegens hechting moeten ze er zelf bij voorkeur 24 uur per dag voor zorgen. Merckx laat experts aan het woord die dit onderuit halen. Ja, de man moet meer doen, maar dat is niet genoeg.

Het is volgens hen beter om de zorgtaken over een groep vrienden en familie te verdelen. Belangrijke boodschap, maar hij wordt nogal vaak herhaald en niet verder uitgebouwd. Wel krijgen we mooie beelden te zien van moeders en baby’s in bed tijdens doorwaakte nachten, van bovenaf gefilmd.

In mysterieus licht zien we verder een opvallend schone en vlotte bevalling in een opblaasbad. Ook de Onzichtbare Vrouw doet weer mee. Dit keer is het de heilige maagd Maria zelve die de voice-over verzorgt.

Aardige gimmick, beetje verwarrend, en het voegt niet veel toe. De traditie van de dominante voice-over houdt nog even aan bij VPRO. Zal wel weer overgaan.

.