Christine en Nihat in tranen door verhaal alleenstaande moeder Elisabeth in Steenrijk, Straatarm

De Poolse Elisabeth woont samen met haar twee puberkinderen Luna en Oliwier in een appartementje in Gouda. Negentien jaar geleden kwam het gezin naar Nederland toe in de hoop op een beter leven, maar dat verliep allesbehalve zoals ze hadden gedacht. Elisabeth kreeg een heupafwijking, waardoor zij niet kon werken en in de schulden belandde.

Haar man kon er niet mee omgaan en greep naar de fles. "Mijn man was best agressief. Hij dronk en sloeg mij", vertelt Elisabeth.



Op een avond loopt het zo uit de hand dat Elisabeth het ziekenhuis in wordt geslagen en haar kinderen noodgedwongen in een pleeggezin worden geplaatst. "Een week zaten ze in een pleeggezin door het geweld in huis. Ik was buiten westen geslagen.

(...

) Dat was wel pijnlijk voor mij en de kinderen", vertelt ze in tranen. Uiteindelijk krijgt de vader een contactverbod en mag hij zijn kinderen niet meer zien. Nadat de scheiding uiteindelijk een tijd later rond is, berooft haar ex-man zich van het leven.

"Toen we wist dat hij dood was, moest ik huilen." Want ondanks al het geweld, heeft Elisabeth ook een goede tijd met hem gekend. De heftige gebeurtenissen uit hun jeugd, hebben ook littekens achtergelaten bij de kinderen en dat vindt Elisabeth erg lastig.

"Het zijn goede kinderen. Ze verdienen heel veel liefde en veiligheid en dat hebben ze zeker niet van hun vader gekregen." Wanneer Christine en Nihat de brief lezen dat het andere gezin voor hen geschreven heeft, raakt dat ze.

"Ik kan me het niet voorstellen om er alleen voor te moeten staan", zegt Christine in tranen. Nihat is als kind vanuit Koerdistan gevlucht naar het westen en groeide op in een tehuis. Hij weet als geen ander hoe het is om 'alleen' op te groeien.

"Omdat ik altijd alleen geleefd heb, raakt me dit gewoon. Dat ligt gewoon gevoelig." Christine en Nihat zijn dolblij dat ze Elisabeth en haar kinderen kunnen helpen door ze een week in hun villa te laten verblijven.

Voor Luna en Oliwier was de reis al helemaal speciaal. "Ik ben nog nooit naar het buitenland gegaan, dus ik ben heel blij", vertelt Oliwier. Wanneer beide gezinnen elkaar een week na de ruil ontmoeten, kunnen ze niks anders dan elkaar bedanken.

Niet alleen voor de reis, maar ook voor de inzichten die ze beide hebben gekregen. Elisabeth is vastbesloten om haar opleiding tot intercedent af te ronden en haar kinderen een goede toekomst te kunnen bieden..