Chers autobiografie is een dik pak vermakelijke en absurde anekdotes

Een vijftienjarige mag op een avond in 1961 de auto van haar stiefvader lenen en rijdt Los Angeles in, over Sunset Boulevard. Grote avonturen wachten haar, zoveel is zeker; Cherilyn Sarkisian – haar biologische vader heeft Armeense roots – is een filmster zonder film. Haar schooltijd kwam abrupt ten einde omdat ze weigerde haar zonnebril af te zetten in de klas, bij wijze van hommage aan Audrey Hepburn als Holly Golightly, de heldin uit Breakfast At Tiffany’s .

Ze werd de klas uit gestuurd en keerde niet meer terug. Ze gaat acteerlessen volgen, is nu het idee, en een baantje zoeken, en zo snel mogelijk het huis uit. Thuis is het niet veilig of stabiel, nooit geweest ook; op haar vijftiende heeft Cher er al vele levens op zitten, met talloze woningen en vaderfiguren, ruzies en dronkenschap en eeuwige geldnood.



Momenten van geluk waren er ook, meestal gelieerd aan feestjes, cinema of muziek: als Cher op haar tiende met haar moeder Georgia een concert van Elvis Presley bezoekt, zweeft ze nog wekenlang op een „glimmende gouden wolk”. De avond waarop ze in de auto van haar stiefvader rondrijdt, krijgt haar eigen wolk voorzichtig vorm: die avond wordt ze in haar geleende auto scherp afgesneden door een witte Lincoln. Ze schrikt en scheldt de chauffeur verrot, totdat hij zijn zonnebril afzet: het is Warren Beatty, de vijfentwintigjarige rijzende ster-van-het-moment en zo „ dropdead gorgeous ” dat Cher knikkende knieën krijgt.

Ze accepteert zijn uitnodiging, volgt hem naar zijn huis, zwemt in het badpak van zijn minnares Natalie Wood, en komt zo laat thuis dat haar moeder tegen haar schreeuwt dat ze „tot haar eenentwintigste niet meer uit mag”. Als Beatty de volgende dag opbelt en mama Georgia aan de lijn krijgt, is die de straf voor haar dochter op slag vergeten: het is Warren Beatty! „Vertel me álles”, fluistert ze als Cher de deur uitgaat voor hun tweede date. Om dit soort verhalen ging het haar, aldus zangeres, actrice en stijlicoon Cher in het eind vorig jaar verschenen, ruim vierhonderd pagina’s tellende eerste deel van haar autobiografie, Cher: The Memoir .

De feiten over haar leven kan iedereen opzoeken, die vond ze niet interessant. Ze wilde verhalen vertellen: echt gebeurd en behoorlijk krankzinnig. Ze deed er jaren over om de juiste toon te vinden en stond het manuscript pas af toen het geduld van de uitgever begon op te raken; praktische hulp bij het schrijven was onontbeerlijk, want Cher heeft naar eigen zeggen zware dyslexie.

Het resultaat is een dik pak vermakelijke, soms absurde anekdotes. De vele korte huwelijken van haar moeder, Chers eigen escapades op liefdes- en modegebied, de incidenten met fans en ontmoetingen met beroemdheden als de Rolling Stones en een stapelgekke Salvador Dalí: Cher: The Memoir is een avonturenboek, waarin een dappere, brutale eenling haar neus achterna leeft en zo van de ene in de volgende situatie rolt. Het is snel, lomp, kleurrijk en véél.

Op haar zestiende, een jaar na de flirt met Beatty, ontmoet Cher de man die voor haar carrière van onschatbare waarde zou blijken. Sonny Bono is een Italiaans-Amerikaanse lefgozer met talent voor liedjes schrijven, die deel uitmaakt van het team rond producent Phillip Spector – een intense man, aldus Cher in haar boek, wiens wisselende humeuren de sfeer in de studio bepalen. Aanvankelijk hangt ze zomaar wat rond bij de muzikanten, maar als Sonny haar bij toeval thuis een keer hoort zingen, is hij stomverbaasd: wat een stém heeft ze, weet ze dat zelf niet? Niet echt, luidt het antwoord, maar Sonny houdt vol: Chers warme contra-alt blijkt een waardevolle toevoeging aan de stemmen waarmee Spector zijn ‘Wall Of Sound’ opbouwt.

Als Sonny haar vervolgens opgeeft voor een eerste solo-optreden is ze zo nerveus dat ze zijn hand grijpt en tegen hem zingt in plaats van richting publiek; zo worden ze bij toeval een duo. In de zomer van 1965 vliegen ze op de bonnefooi naar Londen om hun single ‘I Got You Babe’ te promoten. Hun extravagante outfits vormen voor het keurige Hilton Hotel reden om ze een kamer te weigeren, en het snel georganiseerde fotomoment op de stoep dat daarop volgt (Cher kan haar ogen nauwelijks openhouden door de jetlag) blijkt precies de vlam in de pan die ze nodig hebben.

De hippe Engelsen zijn wild van het swingend geklede, braaf levende stel, waarna de bedaagder Amerikanen ook overstag gaan. Sonny & Cher zouden hun onderlinge dynamiek nog jarenlang uitmelken, onder Sonny’s steeds strakkere supervisie: eerst als folk-duo, later als een soort variété-act met een eigen tv-programma, The Sonny & Cher Comedy Hour . De sketches op YouTube blijken inmiddels behoorlijk gedateerd, maar de beste liedjes van Sonny & Cher staan nog fier overeind: ‘Baby Don’t Go’, ‘The Beat Goes On’, ‘I Got You Babe’.

Cher houdt van de roem en van haar steeds grotere huizen en kledingbudgetten en zingt en speelt wat haar wordt opgedragen, maar het huwelijk met Sonny verandert steeds meer in een gevangenis, hoezeer ze ook verknocht aan hem is als vader van hun dochtertje en vooral als performer. In 1972 barst de bom en verlaat ze hem abrupt (na weer een spectaculaire actie, lees het vooral zelf), waarna ze erachterkomt dat Sonny haar financieel en artistiek heeft klemgezet; de dagen dat een vrouwelijke artiest de regie had over haar eigen loopbaan waren nog ver weg, en Cher is zakelijk van begin af aan zo afgeschermd dat ze nauwelijks benul heeft van contracten of haar eigen marktwaarde. Ze redt zich eruit, met hulp van een man.

Ze trouwt nog een keer: een vergissing. Ze maakt flops. Ze scoort hits.

Dit eerste deel van haar levensverhaal eindigt begin jaren tachtig, met Cher als alleenstaande moeder van twee kleine kinderen. Ze heeft een lucratieve show in Las Vegas, maar haar acteerwens is nog onvervuld en de serieuze muziekpers heeft haar afgeschreven. Cher gedijt goed in chaos, lijkt het, al benoemt ze ook vaak hoe moe ze was, of hoe somber; ze stort zich telkens in een nieuw hoofdstuk, voortgestuwd door de panische angst om terug te vallen in armoede of anonimiteit.

Gezien haar chaotische jeugd is dat niet zo gek, maar zelf doet ze geen echte poging om haar keuzes of reacties te analyseren. Ze is een verslaggever met oog voor de gekste details, maar pretendeert niet dat ze zichzelf altijd begrijpt: mensen zijn nou eenmaal ingewikkeld. Eigenlijk is dat heel charmant, zo’n weinig zelfbewuste ster.

We wachten op deel twee..