Cem Kekik, de advocaat die niet op een advocaat wil lijken

PORTRET Cem Kekik, de advocaat die niet op een advocaat wil lijken Ingrid Smits Vandaag, 10:09 • 7 minuten leestijd Cem Kekik. © Perry Robert - De Sign Monsters Wie is de strafpleiter die de verdachte in het Schammenkamp-proces verdedigt? En waarom draagt 'ie eigenlijk van die felgekleurde gympen onder zijn toga? Portret van de Rotterdamse advocaat Cem Kekik. Knaloranje, rode of paarsblauwe sneakers.

Een stoppelbaardje. En haar dat is opgebonden in een hipsterknotje. Als je advocaat Cem Kekik (42) zonder toga tegenkomt, denk je eerder aan de gitarist van een rockband dan aan een strafpleiter.



In een pak zul je hem niet vaak zien. Vroeger, als stagiair, werd 'ie ertoe verplicht. Maar nu hij eigen baas is, haalt hij liever een spijkerbroek uit de kast.

"Voor veel mannen is een pak een schild, waardoor ze zich anders gaan gedragen", zegt hij. "Ik krijg daar jeuk van." Lang haar? Hij mocht het nooit hebben van z'n vader.

En ook toen hij stageliep waren lokken van een zekere lengte not done . "Ja, mijn uiterlijk is best wel een statement", erkent de strafpleiter in zijn kantoor aan de chique Heemraadssingel in Rotterdam. "Het heeft iets van: krijg de kolere, ik doe wat ík wil.

Behoefte om op een prototype advocaat te lijken heb ik in elk geval niet." 'Schammenkamp wordt vrijspraak' In de media kom je zijn naam de laatste tijd tegen als raadsman van de schutter die rapper Bigidagoe zou hebben gedood in Amsterdam. En van Jalal O, verdacht van het drama aan de Rotterdamse Schammenkamp, waarbij door een ontploft drugslab drie doden vielen.

Inzoomend op de laatste zaak zegt hij zelfverzekerd: "Wordt vrijspraak. Jalal O. had – geloof me - niks met dat lab te maken.

" Trots: "Als je op de website Rechtspraak.nl kijkt naar de zaken die ik heb gedaan dan zul je zien dat mijn cliënten bijna nooit conform de eis veroordeeld zijn. Het is voor hen heel vaak minder straf geworden.

En soms ook vrijspraak." Hoe hij z'n successen boekt? "Ik ben een bèta-jongen. Een beetje atypische jurist.

Ik ontleed een dossier echt als een wiskundige. Klopt de puzzel die politie en justitie hebben gelegd? Waar schuiven de stukjes bewijs niet goed in elkaar? Het is mijn taak om dat zo overtuigend bloot te leggen dat de rechter daar gevoelig voor is.” Advocaat Cem Kekik © Rijnmond Taal van de straat Kekik – alweer dertien jaar in het vak, de laatste jaren samen optrekkend met collega Pepijn van der Made - doet alleen maar strafzaken.

Hij is gespecialiseerd in zaken rond drugs, witwassen en geweld. Tachtig procent van zijn werk valt onder de zogeheten sociale advocatuur, waarbij de overheid de facturen betaalt omdat zijn cliënten daar niet genoeg geld voor hebben. Idealisme? Dat vindt hij een te groot woord.

"Maar ik sta wel graag de zwakkere broeders bij. Het zijn vaak jongens die niet vooraan stonden toen het talent werd uitgedeeld. Ze zijn ook niet opgegroeid in de beste wijken, zaten niet op de beste scholen en hebben ook niet altijd de meeste liefde en aandacht gekregen.

'Jij snapt de taal van de straat', krijg ik regelmatig van ze te horen. En ik denk dat dat zo is." Geen servetjes "Ik had eens een cliënt die voor de zoveelste keer een pak melk had gestolen.

'Waarom doe je dat nou?', vroeg ik. 'Bro, het is buiten 35 graden', antwoordde hij. 'En wij hebben geen geld voor een koelkast'.

Zo iemand begrijp ik. Ook al keur ik dat stelen niet goed." Een enkele keer schrikt hij van de harde taal van de straat.

Zoals op die zaterdagmiddag toen hij nog wat zat te werken in zijn kantoor. Stonden er opeens wat kwaaie mannen binnen om verhaal te halen over een schietpartij. Met op hun lijf tasjes, waarvan Kekik dacht: 'Nou, daar zitten geen servetjes in.

' Het lukte hem om de boel te sussen. Maar toen hij aan het einde van de middag thuiskwam, bonkte z'n hart nog steeds in z'n keel. Cem Kekik als kind in Twente, met de 'oma' die veel voor hem betekende © Privé Hertenvlees Zelf is 'ie geen stadse jongen.

Cem (spreek uit: Djem) Kekik groeit op in Twente. Te horen is dat niet meer, maar als hij het wil rolt het knauwerige accent van Tukkers als Herman Finkers nog altijd moeiteloos uit zijn keel. Hij is de oudste zoon uit een Turks gastarbeidersgezin.

Pa was slager. "Hij doodde zelf geen dieren, maar kon het vlees wel heel mooi bewerken. Een echte vakman.

Hij leverde ook hertenvlees aan toprestaurants." Zijn moeder was huisvrouw. "En heel lief.

Ik heb nog nooit iemand ontmoet die vindt dat zij niét lief is." Hij is een mix van beiden, zegt 'ie. Zowel van binnen als van buiten.

Van zijn vader heeft hij z’n volhardendheid geërfd. Aan zijn moeder ontleent hij z'n gevoelige ziel. "Zij kan verlegen en onzeker zijn.

Vraagt zich altijd af of ze het wel goed genoeg doet." Na een korte stilte: "Net als ik." Duidelijke rol "Ja", verzucht hij, "ik kan dus ook enorm twijfelen over iets als een pleidooi.

Of de kwaliteit van mijn betoog wel hoog genoeg is. Of het niet nóg beter moet." Maar verlegen? Hij? "Ja, echt", zegt Kekik.

"Wanneer ik in een spijkerbroekenwinkel ben zonder plan om een broek te passen, sta ik uiteindelijk toch in een pashokje, omdat ik te timide ben om de verkoper af te poeieren. Het is dubbel, ik weet het. Maar ik heb vooral flair als ik een duidelijke rol heb.

In de rechtszaal ben ik dus absoluut geen verlegen jongen." 'Ik was fan van de films met Al Pacino als advocaat' © Privé Chirurg Zijn vader had zijn carrière al vroeg voor hem uitgestippeld. Cem moest chirurg worden.

"Hij wilde dat ik een goeie baan zou krijgen. Een job met zekerheid. Daarom mocht ik niet naar het conservatorium, wat ik heel graag wilde.

Een onzekere toekomst als muzikant? Dat was niks, vond hij." Het wordt uiteindelijk een studie rechten. Met Al Pacino als inspirator.

"Ik keek als tiener naar al die films, waarin Pacino de rol van advocaat had. Goh, dacht ik, ik wil later óók zo heen en weer lopen door een rechtszaal om de jury in een vlammend betoog te overtuigen." Lachend: "In Nederland is er natuurlijk helemaal geen juryrechtspraak.

Maar ach, dat wist ik toen nog niet." Abject en infaam Zijn grote voorbeelden in het vak? Dat zijn welbespraakte advocaten als Gerard Spong en Stijn Franken. "En Bram Moskowicz", voegt hij toe.

"Als ondernemer heeft hij er een rommeltje van gemaakt. Maar hij was wel een heel goede strafpleiter. Mijn stijl is wel anders dan de zijne.

Woorden als abject en infaam zal ik nooit gebruiken. Toen Moskowicz die uitsprak, heb ik er echt een woordenboek bijgepakt om de betekenis op te zoeken. Als ik een pleidooi houd, wil ik dat iedereen in de rechtszaal me begrijpt, ook de mensen zonder toga.

Zelfs de beveiligers in de rechtszaal wil ik meeslepen in het verhaal dat ik te vertellen heb.” Hamburgers Wat doet Cem Kekik eigenlijk als hij niet aan het werk is? "Ik kijk heel graag naar films over de natuur. Dieren vind ik echt fantastisch.

Als advocaat verdedig ik om die reden ook geen dierenmishandelaars. Net als zedendelinquenten trouwens. Ook die zijn bij mij aan het verkeerde adres.

Sinds ik geen relatie meer heb, denk ik na over een hond. Lijkt me leuk om mijn leven met zo'n dier als maatje te delen. 't Liefst wil ik een Dobermann.

Lekker gespierd, lekker sportief." Zelf is Kekik ook veel in de sportschool te vinden. Staat 'ie in vijf kwartier rond de 1500 calorieën weg te stampen op een Stair Climber.

"Moet ook wel", zegt hij. "Want ik kan me nogal te buiten gaan aan hamburgers. Soms haal ik er hier om de hoek (hij wijst richting de Middellandstraat) wel twee per dag.

Dat ik niet vet en vadsig ben, komt door de gym. Anders was ik, denk ik, dichtgeslibd." Sneakerpaar uit de collectie van Kekik.

© Rijnmond Te jolig En dan is er – jawel, toch nog - de muziek. Want de man, die oogt als de gitarist van een rockband, speelt ook daadwerkelijk gitaar. Hij heeft er zelfs mee in het theater gestaan en is van plan dat binnenkort weer te gaan doen.

"Ik heb hits", lacht hij. "Maar die zijn alleen nog niet uitgebracht." Nog één keer draait het gesprek naar zijn sneakers.

Hoeveel heeft hij er eigenlijk? “Een paar of veertien”, is het antwoord. En wat bepaalt de keuze van de dag? "Als ik naar de rechtbank moet, hou ik rekening met het soort zaak. In een proces waarbij doden zijn gevallen, zul je mij niet op rode sneakers zien.

Dat vind ik dan toch te jolig. Maar als het kan, sta ik graag op gympen tussen de pakkendragers. Om te laten merken dat zij niks meer zijn dan mijn zwakkere broeders, die nooit een pak dragen.

" 'Een pak moet geen schild zijn.' © Perry Robert - De Sign Monsters LEES OOK Rijnmond Staat Stil bij Cem Kekik.