2 weeks Ago
DEN HAAG - 'Als ik op een verjaardag kom en de ene is schoenmaker en de andere koekenbakker en ik zeg 'uitvaart', dan heb ik meteen alle aandacht.' Cees van der Toorn werkt in de uitvaartbranche. Een tak die niet voor iedereen is weggelegd.
In de podcastserie Gecondoleerd loopt verslaggeefster Tialda Bottema mee bij een uitvaartbedrijf. Het is voor de podcastmaakster van het Haagse Productiebedrijf een bijzondere ervaring. 'De eerste keer dat ik hier bij de koelcel was, heb ik een nacht slecht geslapen.
Toen lag er een lichaam, opgebaard op één van die platen, met een laken eroverheen. Maar later heb ik bedacht: ik moet het van me afzetten. Dat lukte.
' Voor de serie volgt Tialda uitvaartbedrijf Cuvo. Ze zal haar eerste dag niet snel vergeten. 'De eerste keer dat ik met mijn microfoon bij het pand aankwam, liep er net een stoet naar buiten met een doodskist.
Ik stond daar met mijn microfoon en een hoofdtelefoon op. Toen ben ik maar even de struiken ingedoken.' De eerste aflevering van de podcastserie Gecondoleerd is vanaf aanstaande zaterdag te beluisteren .
Die dag is niet zomaar gekozen, want het is dan Allerzielen. 'Die dag worden overledenen herdacht en past goed bij deze podcast. Je hoort hoe mensen in de uitvaartwereld omgaan met de dood en met het verdriet van anderen', aldus Tialda.
Toen Tialda het pand binnen kon, werd juist aan de andere kant van de gang weer een doodskist naar binnen gebracht. 'Dat gebeurt hier voortdurend. Dit zijn mensen die daar elke dag mee te maken hebben.
' Vanaf het begin is de verslaggeefster onder de indruk. Zo vertelt ze hoe ze voor het eerst in de koelcel komt. 'De intense kou slaat ons tegemoet zodra één van de deuren van de koelcel opengaat.
' 'Achter de deur zijn drie verdiepingen met metalen platen. Op de middelste plaat ligt iemand, of liever gezegd: er ligt een stoffelijk overschot, in een doodskist. Op een klembord staat de naam van de overledene.
' Dat ze zo openhartig praten over hun belevenissen gebeurt niet alleen in de podcast. Tialda merkt tijdens de opnames dat ze dat ook tijdens hun werk doen. 'Dat gebeurt in de kantine van het uitvaartbedrijf.
Iedereen kan er zijn verhalen kwijt. Hier heb ik dan ook alle interviews met medewerkers opgenomen.' Op één muur van de kantine hangen foto's van collega's tijdens een bedrijfsuitje.
Lachende mensen met grappige kleren aan. Het zou de kantine van elk ander bedrijf kunnen zijn, maar toch werken hier mensen die geleerd hebben om dagelijks met het verdriet van nabestaanden om te gaan. 'De eerste dag dat ik hier met mensen sprak, hoorde ik: wanneer deze baan niet voor je is gemaakt, dan ben je ook na een paar weken alweer weg.
Je moet er echt tegen kunnen.' Een van de mannen die er wel tegen kan, is Cees. Hij werkt al meer dan 33 jaar in de branche.
Hij vertelt in de podcastserie zijn manier om ermee om te gaan. 'Ik ga niet meehuilen met de nabestaanden. Ik wil geen band met die mensen, ik ken ze ook niet.
Maar ik doe mijn werk wel met respect.' Al is het zelfs voor hem soms moeilijk. 'Dat was bij een uitvaart van een jongen van twaalf.
Hier rondom de vijver stonden denk ik wel vijfhonderd mensen', vertelt Cees. 'De mensen hadden allemaal een sterretje in hun hand en toen de wagen aan kwam rijden, werden al die sterretjes aangestoken. Dat was zó adembenemend.
Toen voelde ik wel: dit is heftig.' Ook hier is binnen de branche alle begrip voor. Het werk komt bij iedereen soms binnen, ziet ook Tialda.
'Dan staan ze in de aula en kijken omhoog en zijn ze alle schrootjes aan het tellen om maar niet te hoeven huilen.' Het zorgt ervoor dat de mensen een bijzonder beroep hebben. Dat merken ze zelf ook regelmatig.
Terwijl Cees met Tialda naar de ruimte loopt waar de doodskisten worden bewaard, zegt hij: 'Als ik op een verjaardag kom en de ene is schoenmaker en de andere koekenbakker en ik zeg 'uitvaart', dan heb ik meteen alle aandacht.'.
