Brugman

Terwijl Sneeuwwitje niet meer sneeuwwit is zijn mensen deze week boos op muzikant Roel van Velzen omdat hij heel keurig heeft uitgelegd waarom hij niet met het koningspaar meeging naar hun schnabbeltje in Kenia. Dat deed hij omdat er aan de handen van de Keniaanse president nogal wat kinderbloed kleeft. Dat is toch een plausibele reden? Je hoeft als artiest toch niet voor elke engerd een liedje te kwelen? Willy en Max waren zelf liever ook niet gegaan, maar die moeten.

Zij werden daar trouwens ook nog eens flink geschoffeerd. Geheel tegen het protocol moesten zij tijdens het banket opeens luisteren naar een abominabele speech van de Nederlander Patrick Verkooijen. Deze nitwit stond daar in een soort mavo-Engels een flinke bos veren in de reet van de president te steken.



Voor dit onsmakelijke klusje was hij door de gastheer zelf uitgenodigd. Onze Patrick schijnt iets hoogs aan de Universiteit van Nairobi te zijn. Willy en Max zaten totaal verbijsterd naar deze kontkruipende hielenlikker te luisteren.

Volgens hem moeten we bruggen bouwen. Geen muren. Ontroerend.

Achteraf is het zo jammer dat onze koning na dat praatje niet is opgestaan. Het was toch geweldig geweest als hij tegen zijn vrouw had gezegd: „Max we gaan. In dit kinderlijke bruggengelul en muurtjesgewauwel heb ik echt geen trek.

Bedankt voor de ontvangst allemaal en nog een fijne avond!” Dan hadden we een lekkere diplomatieke rel gehad. Natuurlijk was dat zielig geweest voor de meegereisde Nederlandse middenstand, maar er zijn gewoon grenzen. Je hoeft je als vorst niet alles te laten aanleunen.

Onze koning is te netjes opgevoed om een dikke middelvinger op te steken, maar ik vrees dat hij woensdagavond in het hotel nog wel even flink tekeer is gegaan tegen zijn suffe hofhouding. Dat hij aan dat zootje dubbele voor- en achternamen de terechte vraag heeft gesteld hoe het in godsnaam kan dat een of andere derderangs boterletter zomaar achter een spreekgestoelte kan gaan staan om dit soort onzin uit te kramen. Wie kent deze idioot? We hebben toch een draaiboek? Daarna zijn Max en hij waarschijnlijk boos naar hun hotelkamer gegaan.

Daar hebben ze met zijn tweeën de zaak nog even stevig geanalyseerd. Allereerst: hoe kan het dat ze bij zo’n engerd op bezoek moesten? En wie verzint het dat deze maffe president als een volleerde Trump of Poetin volkomen zijn eigen gang kon gaan zonder dat iemand hier een stokje voor stak? En waarom hadden ze die enge minister Klever mee in hun kielzog? Die PVV-mevrouw die de armste landen hun ontwikkelingshulp schaamteloos heeft afgepakt. Zoiets doms kun je toch ook gewoon thuislaten? Dit is toch iemand om je als vorst van een van de gelukkigste landen ter wereld voor dood te schamen? Daarmee wil je toch niet in een ruimte gezien worden? Ik denk dat onze koning woensdagavond buiten zinnen was.

En volgens mij meer dan terecht. Op dat moment belde waarschijnlijk hun jongste dochter Ariane met de oprechte pubervraag of ze op de komende Koningsdag echt mee moet naar dat suffe Doetinchem. Ze zuchtte waarschijnlijk: „Moet ik dan handjes schudden met al die superboeren daar en op een of ander tochtig pleintje naar een liedje van de bejaarde Bennie Jolink luisteren? Alsjeblieft mama: ik ben dan net achttien en wil gewoon dansen en drinken.

Ik wil met een clubje van school de stad in en een beetje lachen. Zeg maar dat ik druk ben met mijn eindexamen.” Omdat ze op de speaker stond, luisterde Willy mee.

Hij was door de ware woorden van zijn dochter in één klap terug in zijn eigen jeugd. Hij herkende dit gevoel zo verschrikkelijk. Wat had zijn dochter gelijk.

Hij knikte naar Max dat het goed was. Blij hing de opgeluchte Ariane op. Waarop de koning tegen Máxima zei: „Ik ga jou een geheim verklappen: we gaan zelf ook niet naar Doetinchem.

Dit jaar niet, volgend jaar niet, gewoon nooit meer.”.