Brigitte van Gennip (1959-2024), die omkwam bij een wandeling op Samos, stond altijd klaar voor haar cliënten

De Amsterdamse Brigitte van Gennip, werkzaam in de maatschappelijke dienstverlening, was meester in het begeleiden van mensen die vastliepen in het leven. Een optimistische doorzetter met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Op 22 augustus kwam ze tijdens een bergwandeling op het Griekse eiland Samos om het leven.

Wandelen in de natuur, liefst in warme landen, was de laatste jaren een nieuwe passie van de 65-jarige Brigitte van Gennip. Ze was graag in de bossen of de bergen en zocht haar wandelingen altijd van tevoren zorgvuldig uit. Ze ging niet over één nacht ijs.



“Ze kende een sterke verantwoordelijkheid en als er een probleem was, kwam zij altijd met oplossingen,” zegt haar zus Yvonne. Brigitte van Gennip is als middelste kind geboren in een katholiek gezin in het Limburgse Geleen. Na haar middelbare school wilde ze studeren in Amsterdam.

Ze had twee liefdes: literatuur en muziek. Ze hield van de Tachtigers, boeken van A.F.

Th. van der Heijden en Isabel Allende en speelde onder andere piano, gitaar en viool. De literatuur won het van de muziek.

Ze koos in 1987 voor de studie Nederlandse taal en letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. De liefde voor de muziek bleef. Dochter Malou Miedema (26): “Ze was hartstochtelijk fan van David Bowie en Talking Heads.

” Tijdens haar studentenbaan bij het City Theater, waar ze haar latere man leerde kennen, zag ze de concertfilm Stop making sense over Talking Heads ‘wel honderd keer’, zegt Miedema: “Maar ze interesseerde zich ook voor nieuwe muzikale stromingen. We gingen regelmatig samen naar concerten van alternatieve bands en acts als Underworld en Arooj Aftab.” Na haar afstuderen wilde Van Gennip graag bij een uitgever aan de slag, wat niet gemakkelijk lukte.

Ze besloot een opleiding informatica te volgen en raakte bevriend met studiegenoot Miebeth van der Pas: “We trokken veel met elkaar op, al liepen we de deur bij elkaar niet plat. Het kwam ook voor dat we elkaar soms een lange periode niet zagen.” “Op belangrijke momenten was Brigitte er altijd voor me.

Nadat mijn broer Willem bij een vliegtuigongeluk in 1992 in Vietnam was omgekomen, stond ze ineens voor me. Ik had haar een aantal jaren niet gezien. Ze had zijn rouwadvertentie in de krant gelezen en kwam spontaan naar de dienst om me een knuffel te geven.

Zij was het type ‘geen woorden maar daden’.” Van Gennip verhuisde begin jaren negentig met haar man naar Friesland. Het grote herenhuis in Sneek werd gevuld met boekenkasten tot aan de hoge plafonds.

Ze kreeg er in de jaren negentig drie kinderen: een zoon en twee dochters, van wie het middelste kind twee maanden na haar geboorte overleed. Dochter Malou: “Ze vond het belangrijk haar niet te verzwijgen. Hannah bleef altijd onderdeel van ons gezin.

We spraken nog veel over haar.” Een kleine tien jaar later besloot Van Gennip een onderneming op te zetten in de maatschappelijke dienstverlening. Met twee compagnons hielp ze het leven van gezinnen met multiproblematiek weer op de rit te krijgen.

Dat werk was haar op het lijf geschreven. Ze was een meester in het ondersteunen van deze vastgelopen gezinnen, beschikte over een flinke portie empathie en veroordeelde mensen niet snel. “Zij ging naast het gezin staan en liet hen niet meer los.

Ze ging onvoorwaardelijk voor haar cliënten door het vuur. Dichte deuren bestonden niet voor haar. Zij zette voor hen een venster open en bood perspectief,” zegt haar compagnon Mariëtte Bosscher.

Miedema kreeg na de berichtgeving in de media over het overlijden van haar moeder berichten van (oud-)cliënten van Van Gennip. ‘Ze was heel erg gericht op het verbeteren van mijn situatie (..

.) en op het samen praten met instanties. Ik had eindelijk het gevoel dat er met mij gepraat werd in plaats van over mij,’ schreef een van hen.

Kantoortijden bestonden niet voor Van Gennip. Ook tijdens vakanties mochten cliënten in nood haar bellen. Die vakanties bracht ze vaak met haar gezin door in het Italiaanse Umbrië, waar zij een huis op een berg hadden gekocht met een groot stuk land eromheen.

“Ze hield van de zon op haar huid. Het gaf een extra sprankje in haar ogen,” zegt Miedema. “Het huis was wel een beetje een bouwval, maar op het grote land stonden mooie abrikozenbomen.

Zij maakte van de abrikozen gigantische hoeveelheden jam. Als de vakantie voorbij was, stond de auto vol met jampotten.” Een kleine acht jaar geleden besloot Van Gennip van haar man te scheiden en verhuisde ze terug naar Amsterdam, de stad die bleef lonken.

Om haar cliënten te blijven zien, reed ze bijna dagelijks vanuit Amsterdam naar Friesland. “Mijn moeder werd steeds ondernemender en ging vaak op reis. Wij zouden deze maand samen een meerdaagse wandeling maken op Corsica,” zegt Miedema.

Deze zomer werd Van Gennip door een vriendin meegevraagd voor een vakantietrip naar Samos. Ze stopte haar bergschoenen in de tas. Ze had een mooie tocht van zo’n zes, zeven kilometer uitgezocht die begon en eindigde bij haar appartement in Pythagorion en langs de Tunnel van Eupalinos liep.

De route downloadde ze op haar telefoon. Omdat haar vriendin niet van wandelen hield, ging ze in haar eentje op pad. Toen ze aan het einde van de dag niet terug was gekomen, sloeg haar vriendin alarm.

Miedema: “Mijn moeder was heel voorzichtig en zorgvuldig. Ze verdwijnt niet zomaar.” Er werd een crowdfundingsactie opgezet om vanuit Nederland reddingsteams in te zetten.

Een kleine week later, tijdens een van de zoektochten, werd Van Gennip gevonden , vlak bij een steile helling waar ze is uitgegleden. Haar lichaam is inmiddels gerepatrieerd. De herdenkingsdienst is maandag, de crematie een dag later.

Haar urn wordt begraven in het graf van haar dochtertje Hannah. Over de auteur: Hanneloes Pen is ruim dertig jaar nieuwsverslaggever bij Het Parool. Ze schrijft reportages en persoonlijke verhalen over Amsterdammers die in de verdrukking zijn geraakt of slachtoffer zijn geworden van geweldsincidenten.

Ook schrijft ze artikelen over de Tweede Wereldoorlog. Geselecteerd door de redactie.