Breekbare liedjes gebracht als een mis

Breekbare liedjes gebracht als een mis Pop Asphodels The Veils ★★★ Het is twintig jaar geleden dat Finn Andrews (hij is The Veils) debuteerde met The Runaway Found . Zijn gepassioneerde voordracht, met dramatische snik, de intensiteit van de liveshows en de meeslepende gitaarlijnen in epische liedjes; dat de Nieuw-Zeelander een bijzondere nieuwe stem in de pop was, was evident. De belofte van een nieuwe ster werd echter nooit helemaal ingelost.

Nu is hij de veertig gepasseerd en zijn terugblik op dat debuut leidde tot een existentiële crisis en de afspraak niet meer naar getallen te kijken. Geïnspireerd door het werk van dichters als Federico García Lorca, Ted Hughes en Louis MacNeice en met behulp van de fraaie strijkarrangementen van Victoria Kelly zoekt Andrews diepere emotionele lagen. Asphodels (affodil in het Nederlands) verwijst naar de bloem die in de Griekse mythologie groeit op de plek in de onderwereld waar na de dood de zielen van gewone mensen verblijven.



Passend bij de thema’s waar Andrews altijd al over schreef en die ook nu weer terugkeren; liefde en de dood. De gevolgen voor dit zevende album zijn helder; de sfeer van de negen liedjes is bedrukt en in mineur. De breekbare liedjes worden gedragen gebracht, bijna als een mis.

De piano en stem van Andrews dragen de negen composities, die verder spaarzaam worden ingevuld en waarvan vooral de eerste helft erg mooi is..