Black Myth: Wukong Review – Van mythe naar meesterwerk

De hype rond Black Myth: Wukong was al lang nauwelijks te negeren. Vanaf het moment dat de eerste beelden van deze actie-RPG iets meer dan drie jaar geleden werden onthuld, trok de game de aandacht van gamers wereldwijd met zijn verbluffende graphics en ambitieuze beloftes. Het was duidelijk dat Black Myth: Wukong bijzonder kon worden.

Nu de game eindelijk beschikbaar is, kunnen we ontdekken of het de verwachtingen waarmaakt en hoe diep de beloftes van visuele pracht en meeslepende gameplay werkelijk zijn. Black Myth: Wukong is een Triple A actie-RPG ontwikkeld door het Chinese Game Science, geïnspireerd door de klassieke Chinese roman Journey to the West. De game plaatst je in de huid van de legendarische aap, Sun Wukong (of is het wel echt Wukong?) en biedt een uitgebreide wereld vol mythologische wezens en epische gevechten.



Met een mix van snelle actie en een rijke visuele stijl, belooft Black Myth: Wukong een unieke en meeslepende ervaring die fans van het genre wel moet aanspreken. Souls-like? Laten we beginnen met het hart van elke goede action-game, en dat is de combat. In Black Myth: Wukong draait het vrijwel uitsluitend om vechten; je slaat grote monsters neer, en soms kleinere, maar het draait altijd om combat.

Aangezien dit het belangrijkste onderdeel van de game is, moet het goed aanvoelen — en gelukkig stelt de game hierin niet teleur. Op het eerste gezicht lijkt de combat eenvoudig. Je hebt een quarterstaff waarmee je snelle en zware aanvallen kunt uitvoeren.

Daarnaast heb je nog een dodge, spring en heal-knopje, en kun je focus opbouwen voor speciale aanvallen of krachtige combo's. Het is genoeg om je in de game te trekken en je te laten wennen aan de "soort van souls-like gameplay". Maar zodra je verder komt, wordt het systeem tal van keren uitgebreid met spreuken, transformaties en unieke aanvallen die de gameplay verfrissend en spannend houden.

Ik noem het een "soort van souls-like" omdat de game duidelijk elementen leent van het genre. Perfect dodgen is cruciaal, de savepoints doen sterk denken aan bonfires, en de boss fights — zowel qua presentatie als in de manier waarop je ze moet benaderen — roepen direct associaties op met een titel als Elden Ring. Toch is Black Myth: Wukong op veel vlakken geen traditionele souls-like.

Zo is de game een stuk meer vergevingsgezind: je verliest niets als je sterft, en later in de game beschik je over een uitgebreid arsenaal aan wapens om vijanden mee te overwinnen. Bovendien is het opbouwen van je personage een stuk eenvoudiger, zonder al die verwarrende stats waarvan je soms geen idee hebt wat ze doen. De moeilijkheidsgraad in Black Myth: Wukong is opnieuw een aspect dat "soort van souls-like" aanvoelt.

Over het algemeen is de game niet bijzonder uitdagend. Ik kon met gemak door de reguliere vijanden en de meeste bazen heen razen. Je kunt vaak flink wat klappen incasseren en gewoon doorhealen, zonder dat je perfect hoeft te spelen.

Maar let op, ik zei "meestal", want er waren een paar onverwachte eindbazen die me oprecht meer moeite kostten dan de grootste monsters in Shadow of the Erdtree. Een goed voorbeeld is de laatste baas van Act 4. Deze boss was zo uitdagend dat ik, toen ik hem eindelijk versloeg, uit pure opluchting en vreugde op de top van mijn longen het uitschreeuwde.

De volledige cutscene die daarop volgde, kon me op dat moment geen bal schelen. Ik had soms echt momenten waarop bepaalde bazen je hart letterlijk sneller laten kloppen naarmate je heel dichtbij de overwinning komt. Aan de ene kant is dat natuurlijk geweldig, want net zoals in Elden Ring geeft het je een fantastisch gevoel wanneer je zo’n vijand uiteindelijk verslaat.

Maar tegelijkertijd voelt het ook een beetje misplaatst. Een groot deel van de game is zoveel makkelijker dat het bijna lijkt alsof Game Science de moeilijkheidsgraad van sommige bazen op het laatste moment heeft aangepast, waarbij ze de balans bewust hebben omgegooid om het uitdagender te maken dan oorspronkelijk bedoeld. Of misschien is het juist andersom: misschien wilden ze de game toegankelijker maken en zijn ze een paar bazen simpelweg vergeten aan te passen.

Ontelbare vijanden De moeilijkheidsgraad van de bazen kan soms wisselvallig zijn, maar de presentatie van deze gevechten slaat nooit de plank mis. Elke baas is een visueel meesterwerk, met unieke en majestueuze aanvallen in vaak adembenemende omgevingen. Eén gevecht dat me echt is bijgebleven vond bijvoorbeeld plaats in een Ying-Yang-achtige setting, waarbij je op een gigantisch waterig Ying-Yang-symbool stond, omringd door een witte lucht, pikzwarte torens en prachtige kalligrafie.

Nu was het gevecht niet heel moeilijk, het lukte me zelfs in één keer, maar puur vanwege dit visuele aspect was het voor mij een absoluut hoogtepunt. Het aantal bazen is ook indrukwekkend groot; om de tien minuten sta je weer tegenover een nieuwe tegenstander. Daarbij worden bazen zelden hergebruikt, en als dat wel gebeurt, hebben ze vaak een nieuwe vaardigheid of een andere twist, waardoor geen enkel gevecht precies hetzelfde aanvoelt.

Ook de standaard vijanden die je tussen de bazen door tegenkomt, zijn gevarieerd. Elk hoofdstuk introduceert een unieke lijst aan tegenstanders om te verslaan, wat ervoor zorgt dat de gameplay nooit eentonig wordt. De afwisseling houdt de ervaring fris en boeiend, zelfs na vele uren spelen.

De vijanden die je tussen de bazen door tegenkomt, zorgen voor vermakelijke gevechten, maar er valt nog meer te zeggen over de momenten tussen deze grote confrontaties. In eerste instantie lijkt Wukong een heel lineaire game, met een duidelijk pad dat je moet volgen. Het leek erop dat er weinig ruimte was voor echte ontdekking, vooral omdat ik regelmatig tegen onzichtbare muren aanliep.

Wanneer ik bijvoorbeeld probeerde op een steen te springen of over een boomstronk te lopen, werd mijn pad plotseling geblokkeerd door zo’n muur. Dit gaf het gevoel dat je echt vastzat aan een vooraf bepaald pad. Toch valt dit uiteindelijk mee.

Als je goed oplet, zijn er tal van zijpaadjes te vinden die je naar optionele gebieden, vijanden en bazen leiden. Deze omwegen belonen je vaak met unieke loot, zoals extra stats, krachtige wapens en nieuwe transformaties. Soms gaan deze optionele gebieden verrassend ver in wat je kunt ontdekken en doen.

Naast de reguliere eindbaas van een gebied, kun je vaak ook een optionele tweede eindbaas tegenkomen, die alleen bereikbaar is door de wereld goed te verkennen en de (soms onduidelijke) quests van NPC's te voltooien. Het ontdekken van de wereld loont dus zeker de moeite, maar het grote aantal onzichtbare muren stoorde me toch enigszins. Ze zijn opvallend aanwezig en maken de verkenning soms frustrerender dan nodig is, wat zonde is in een game die verder zoveel te bieden heeft.

Adembenemend mooi De werelden die je ontdekt in Black Myth: Wukong zijn niet minder dan adembenemend. De game biedt een enorme variatie aan omgevingen die elk hun eigen unieke sfeer hebben. Een van de vroege gebieden neemt je mee naar een mistig bos, omringd door traditionele Chinese tempels die een mysterieuze en bijna spirituele sfeer oproepen.

Later bevind je je in een rotsachtige woestijn, bevolkt door ratten en andere vreemde wezens en zo is er nog veel meer. Deze prachtige en diverse werelden worden versterkt door de indrukwekkende graphics. Elk detail, van de personages tot de omgevingen, is met zorg en precisie vormgegeven.

De visuele stijl is daarbij vaak onmiskenbaar Chinees en duikt diep in de rijke cultuur en mythologie van het land. Dit maakt de game niet alleen visueel aantrekkelijk, maar ook cultureel interessant. Het is een game die trots is op zijn afkomst en je dingen laat zien die je bijna nergens anders tegenkomt, en al helemaal niet in een game.

Dat het zo diep in die cultuur zit kan voor sommige spelers misschien overweldigend worden. Het verhaal en de personages zijn sterk verbonden met de klassieke Chinese roman Journey to the West, en het helpt enorm als je bekend bent met dit verhaal. De game neemt namelijk niet de tijd om alles uit te leggen, wat vaak voor verwarring kan zorgen.

Je hebt de keuze om de game met Engelse of Chinese stemmen te spelen, maar ik raad ten zeerste aan om de Chinese stemacteurs te kiezen met Engelse ondertiteling. De Engelse voice-acting is van mindere kwaliteit en schijnt meer bugs te bevatten. Zelf heb ik geen problemen ondervonden, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik de game in het Chinees speelde.

De authentieke stemmen voegen echt iets toe aan de ervaring en zorgen ervoor dat je nog dieper in de rijke Chinese mythologie duikt. Groot, maar niet zonder gedoe De omvang van Black Myth: Wukong is daarbij echt indrukwekkend; na 32 uur spelen voelde ik dat ik een goed overzicht van de game had, maar er is geheid nog veel meer te ontdekken. Ondanks mijn voortgang heb ik echt nog veel optionele content niet gedaan en ik ben zeker van plan om terug te keren en dieper in de game te duiken, al is dat misschien wel met behulp van een gids.

Sommige van de side content is namelijk behoorlijk ingewikkeld om te ontcijferen en vereist extra speurwerk. De prestaties van Black Myth: Wukong zijn niet altijd optimaal. Over het algemeen had ik geen ernstige problemen, maar er zijn momenten waarop de game niet goed draait.

Dit uitte zich in korte freezes en frame drops, ook tijdens intense en belangrijke gevechten, wat behoorlijk frustrerend kan zijn, vooral wanneer je gevaarlijke aanvallen moet ontwijken. Hoewel ik nooit door deze prestatieproblemen ben gestorven en de meeste gevechten zonder problemen verliepen, waren er enkele situaties waarin de prestaties echt wel een negatieve invloed hadden op de ervaring. Ik speelde de game op een PC met een RTX 4070, maar ik vrees dat de prestatieproblemen aanzienlijk kunnen verergeren op minder krachtige systemen en consoles, mogelijk tot het punt waarop de game bijna onspeelbaar wordt.

.