Biofilm Charles Aznavour is vooral een gewiekst product

Er is een mantra in de filmwereld dat je nooit met dieren of kinderen moet werken, omdat hun schattigheid altijd de aandacht trekt, hoe goed de (andere) acteurs ook zijn. Daar zou je makkelijk een nieuw mantra aan toe kunnen voegen: gebruik nooit historisch archiefmateriaal, het zal altijd de rest van je film overvleugelen. Zo zitten vrijwel aan het begin van Monsieur Aznavour , de biografische film over acteur en chansonnier Charles Aznavour (1924-2018), historische beelden van de exodus van Armeniërs na de Armeense genocide in Turkije.

Authentieke beelden die erg botsen op de nepneus die acteur Tahar Rahim het eerste uur van de film heeft – op advies van Edith Piaf doet Aznavour later een neuscorrectie. De hartverscheurende zwart-witbeelden van mensen die wanhopig op de vlucht zijn, maken bovendien meer indruk dan het hele verdere verhaal, een keurig lineair vertelde biopic over de Franse zanger met de Armeense wortels. Op de soundtrack horen we dan ook af en toe de duduk, het klaaglijk klinkende Armeense instrument.



Aznavour werd honderd jaar geleden geboren, de reden voor het uitkomen van deze film. Zijn wieg staat in Parijs, waar zijn Armeense ouders wachten op een visum voor Amerika. De komst van hun kind, Chahnour Aznavourian, gooit echter roet in het eten.

De vroedvrouw besluit hem bij de burgerlijke stand aan te melden als Charles, later vereenvoudigt hij ook zijn achternaam. Het eerste half uur laat zien dat het gezin, met ook nog dochter Aida, het niet breed heeft. Dit is de reden dat Charles als negenjarig jochie voor het eerst – als acteur – op het podium staat: het zijn extra inkomsten voor de familie.

Het levert een mooi shot op waarin de camera achter het jongetje staat, de rode velours gordijnen open gaan en het licht op hem valt. Het begin van een levenslange verslaving aan het podium. Deze biografische film is een gewiekst commercieel product.

Hij is met toestemming en medewerking van de erven Aznavour gemaakt, als bijdrage aan de herdenking van zijn honderdste geboortejaar – naast onder meer een doos met zijn complete oeuvre op honderd cd’s. Al voor zijn dood in 2018 keurde Aznavour beoogd regisseur Mehdi Idir goed, die de film maakte met zijn creatieve partner, rapper Grand Corps Malade (Fabien Marsaud) – in de film is zijn variatie op Aznavours hit ‘La bohème’ te horen, ‘À chacun sa bohème’. De fans zullen ervan smullen, maar voor de overige kijkers is Monsieur Aznavour een lange zit.

Eentje die komt met ergernissen. Zo zit de dood van zijn zoon Patrick op 25-jarige leeftijd wel in de film, maar wordt verzuimd te vermelden dat hij stierf aan een overdosis. Wel tonen de makers dat Aznavour op de dag van zijn begrafenis ’s avonds gewoon weer ging optreden.

Keer op keer wordt benadrukt dat hij een workaholic is, verder heeft de film weinig visie op de rusteloze zanger, behalve dat hij zich altijd gekrenkt en gediscrimineerd voelt. Zijn harde werken gaat stelselmatig ten koste van zijn privéleven, maar zijn eerste vrouw (van drie), die thuiszit met hun baby, wordt heel clichématig als vervelende zeurpiet weggezet. Monsieur Aznavour presenteert Aznavours bestaan als één lang optreden dat ‘For Me Formidable’ is, om met een van zijn bekende chansons te spreken.

.