Bij The Haunted Youth gebeurt er altijd iets op het juiste moment, en meestal is het briljant ★★★★★

Het concert van The Haunted Youth in de Marquee was er één dat ik niet zo snel uit mijn systeem zal krijgen, en daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Liveblog: Volg Pukkelpop vanop de eerste rij via de liveblog Uit goede bron (Joachim Liebens) had ik vernomen dat zijn mama er zou zijn, waardoor het voor Limburger Liebens en zijn Haunted Youth een dubbele thuismatch was. ‘Zenuwachtig,’ gaf hij toe, maar daar viel helemaal niks van te merken.

‘Don’t Look Back in Anger’ van Oasis als intromuziekje (hij knalt het ook weleens live in zijn set) en iedereen al aan het meezingen (en kippenvel op mijn rug) nog voor het begonnen was. Volstrekt niks tegen Tomas De Soete, maar wat jammer dat hij nog tussenbeide moest komen en The Haunted Youth niet naadloos in ‘Gone’ kon vallen – naar de overstromende Marquee te oordelen wist iedereen namelijk wel wat ons te wachten stond. Maar: wisten wij veel.



The Haunted Youth had zelf een intro gebrouwen en knalde aansluitend ‘Gone’ uit de speakers alsof het hun laatste nummer was. Een krop in de keel na amper drie minuten: in mijn geheugen vond ik niet zo meteen wanneer dát voor het laatst was gebeurd. Je moet maar durven om meteen daarna het tekst- doch niet zangloze nieuwe ‘Castlevania’ te brengen, maar in handen van The Haunted Youth klonk het nu al als een klassieker.

Liebens is het soort songschrijver dat een song geen seconde de kans geeft om in te zakken – altijd gebeurt er iets op het juiste moment, en meestal is het briljant. De frontman ging topless voor een vurige versie van ‘Into You’, waarna een tweede nieuwe song volgde (‘In My Head’) die zowaar nog beter was dan ‘Castlevania’. Liebens brulde het refrein (‘In my head’, of waar had u gedacht?) zodanig intens dat er geen twijfel bestond dat datgene wat in zijn hoofd zat toen hij het schreef er nog nog steeds zit.

En dan moest de song nog écht opstijgen in het tweede deel. En kijk: weer kippenvel. Om ‘Teen Rebel’ – nu al een belpopklassieker om u tegen te zeggen – recht naar onze harten te zingen, hoefde hij weinig te doen, maar hij deed het toch.

Als mindere goden een song laten stilvallen – ik heb het dus niet over ‘Whole Lotta Love’ – denk ik al snel van ‘niet doen’, maar als The Haunted Youth het doet in het midden van ‘Teen Rebel’ sta ik al breed te grijnzen nog voor het terug is ingevallen. En terecht, zo bleek. Gek om ‘I Feel Like Shit and I Wanna Die’ te horen meegezongen worden door duizenden kelen, en ook al gek maar tegelijk behoorlijk geniaal dat het het lied is met de vrolijkste riedel in het oeuvre van The Haunted Youth.

“Die was voor Fleur”, liet Liebens weten. Die het niet meer kan meezingen. Hoef ik te zeggen dat ‘Gone’ al ‘game, set and match’ was van bij dat poepsimpele synth-introotje? En dat weinig dingen dit weekend op Pukkelpop zo naar de keel zullen hebben gegrepen als de woorden ‘Don’t Kill Yourself, I Love You’ (weer voor Fleur, die zelfmoord pleegde net voor The Haunted Youth vorig jaar op Werchter speelde – toen stond de tekst op Liebens’ T-shirt) bij de briljante instrumental ‘Falling to Pieces’ (dat mij overigens aan het al niet minder briljante ‘Eligia’ van New Order doet denken).

“Thanks guys, what the fuck”, zei Liebens, alsof hij samen met ons niet kon geloven hoe goed dit was. “Ik hou van jullie allemaal, en de band ook.” Even dacht ik zelfs dat de gitarist van pure euforie tijdens het concert linkshandig was geworden, maar hij bleek zich in het tegenlicht naar de drummer te hebben gekeerd.

Eindigen deed The Haunted Youth met een langgerekt ‘Coming Home’. Iets anders had niet gekund. Liebens woord van afscheid werd volkomen terecht overstemd door een daverend applaus.

Om het met zijn woorden te zeggen: what the fuck ..