Bij Casa di Beau had Jim Bakkum maar één grap paraat: ‘Rob Jetten is toch een robot’

‘Toch een robot”, merkt zanger en presentator Jim Bakkum op wanneer hij met D66-partijleider Rob Jetten in bad zit. Even daarvoor hebben hij en gastheer Beau van Erven Dorens door de sneeuw gerold en nu warmen ze op in dat bad. Het is een dol weekend in Casa di Beau Winterspecial (RTL 4) dat zich deze keer in Lech afspeelde.

Naast deze drie mannen is ook journalist Roos Moggré aanwezig, maar die zat niet in bad. Het concept is bekend: ergens in een overdadige plek die idylle moet uitstralen, komen bekende Nederlanders een weekendje babbelen met Beau van Erven Dorens. Er wordt gelachen, geskied, gegeten en door een fotoalbum gebladerd waarbij het de bedoeling is dat je wat over jezelf vertelt.



Met wat mazzel ontstaat er een mooi verhaal of een verrassend gesprek. Dat was deze aflevering niet echt het geval. Roos Moggré was leuk en gevat, dat verraste niet.

Rob Jetten was hartelijk en attent, dat verraste ook niet. Jim Bakkum was Jim Bakkum, en ook dat verraste niet. Bakkum deelde wel een issue dat hem bezighield: lang was hij alleen maar beoordeeld op zijn uiterlijk, maar kreeg hij geen lof voor zijn passie: zingen.

„Je zingt als een geit”, zeiden ze dan, vertelde hij in dat bad. Jetten wilde weten wanneer hij het vertrouwen had gekregen als zanger. Het was de opmaat voor een vriendelijk gesprek, maar toen wilde Beau meer weten over de chip die Jetten bij zijn hart had.

Die was geplaatst nadat hij op zijn 27ste hartfalen had gehad. „Toch een robot”, constateerde Bakkum. Hij vond zijn eigen grap leuk en maakte die ook toen op een ander moment gevraagd werd naar het ontbijt van Jetten.

Deze vertelde dat hij vaak vijf of zes koppen koffie op had voordat hij naar ‘kantoor’ (de Tweede Kamer) ging. Bakkum: „Jij denkt: ze noemen me robot, dus ehhh..

.” Hij wist niet precies hoe hij zijn grap moest afmaken, dus Jetten hielp hem een handje: „Ja, dan doe ik er maar een superbatterij in.” Een tikje genant, maar niet verrassend want Bakkum was merkbaar de enige die zich in de Lechse casa niet had voorbereid op de andere gasten.

Dat Moggré hem ooit had geïnterviewd wist hij niet meer en bij Jetten had hij kennelijk ooit gehoord dat die een robot was, dus de ‘grap’ was Bakkums gehele repertoire inzake Jetten. Hoe zou Jim Bakkum zich in de klas hebben gedragen? Dat was een vraag die opkwam bij de vijfdelige reportageserie De onmisbaren (VPRO) waarin Nadia Moussaid in gesprek gaat met docenten, sociaal advocaten, arbeidsmigranten, huisartsen en journalisten. Allemaal spelen ze een rol om het fundament van een democratische rechtsstaat te behouden, maar door polarisatie en bezuinigingen wordt het werk steeds moeilijker.

Het levert mooie gesprekken op (alles is te zien via NPO Start). De eerste aflevering ging over docenten bij wie de laatste jaren het gevoel van onveiligheid flink is toegenomen (net als bij de arbeidsmigranten die een slechter lot tegemoetgaan dan dertig jaar geleden, en bij de journalisten die in de laatste aflevering aan bod komen). Amin Asad was een van de docenten.

Zijn grootste probleem was dat hij moest „vechten tegen degenen die ons vertegenwoordigen”. Hoe kon hij empathie kweken en gesprekken voeren wanneer in Den Haag de polarisatie alleen maar gevoed werd. Het was niet te doen.

Hij was met zijn ouders naar Nederland gekomen toen zijn vader in Irak de doodstraf boven het hoofd hing. Ze kwamen en de vraag die ze hier kregen was: hoe kunnen we jullie helpen? Zijn ouders zeiden: we zoeken veiligheid. Indertijd was het antwoord: dat kunnen we jullie bieden.

Dat antwoord wordt inmiddels niet langer gegeven nu extreemrechtse politici „de ander en de Nederlander” definiëren, vertelde hij de klas. Sommigen knikten, niet als een mechanische robot, maar met empathie. Misschien kan die hele klas een keer met Jim Bakkum in bad om te leren hoe je normaal (empathisch) reageert.

.