Bewustzijn gaat niet mee naar het graf – waar gaat het dan heen?

“Toen hij me omhelsde, kon ik mijn zoon voelen,” vertelt de moeder van Jerry. “Hij was er.” Toen Jerry 16 maanden oud was, verdronk hij op tragische wijze.

Zijn hart werd getransplanteerd in Carter, een 7 maanden oude jongen met een aangeboren hartziekte. Jaren later, toen de moeder van Jerry, die zelf arts en een zelfbenoemd “geboren scepticus” is, Carter ontmoette, werd ze getroffen door de gelijkenissen met haar zoon. “Carter is 6 jaar oud,” merkte ze op, “maar hij sprak de babytaal van Jerry en speelde met mijn neus net zoals Jerry deed.



” De moeder van Carter was ook getuige van buitengewoon gedrag bij haar zoon na de harttransplantatie. “Ik zag Carter naar haar toe gaan,” vertelde ze, verwijzend naar de moeder van Jerry. “Dat doet hij nooit.

Hij is heel erg verlegen, maar hij ging naar haar toe, net zoals hij naar mij toe rende toen hij een baby was. Toen hij fluisterde ‘Het is goed, mama,’ brak ik. Hij noemde haar moeder.

” Nog verbazingwekkender was de reactie van Carter op de vader van Jerry. “Toen we samen naar de kerk gingen, had Carter de vader van Jerry nog nooit ontmoet,” legt ze uit. “We kwamen te laat en de vader van Jerry zat daar tussen de mensen.

Carter liet mijn hand los en rende meteen naar die man toe. Hij klom op zijn schoot, omhelsde hem en zei ‘papa’. We stonden perplex.

Hoe kon hij hem gekend hebben? Waarom noemde hij hem papa?” Het geval van Carter roept een opmerkelijke vraag op over de aard van het bewustzijn: Blijft het beperkt tot de hersenen? Een groot corpus aan medisch onderzoek suggereert van niet, en geeft aan dat bewustzijn zich kan uitbreiden naar andere organen, zoals ons hart, en zelfs het lichaam kan overstijgen in speciale liminale (transitionele) staten tussen leven en dood. Paul Pearsall, een klinisch neuropsycholoog aan de Universiteit van Hawaï, en Gary Schwartz en Linda Russek, van de afdelingen psychologie en geneeskunde van de Universiteit van de Amerikaanse staat Arizona, Tucson, voor het eerst de gevallen van Jerry en Carter. Hun onderzoek was gebaseerd op meer dan 74 gevallen van orgaantransplantatie, waaronder 23 harttransplantaties, die over een periode van 10 jaar onder de aandacht van Pearsall werden gebracht.

Hij ontdekte dat mensen die organen ontvingen, soms eigenschappen van de donoren overnamen, waaronder voorkeuren, emoties, persoonlijkheidskenmerken, herinneringen en zelfs aspecten van identiteit. Het onderzoeksopzet van Pearsall was degelijk en omvatte interviews met de ontvangers van transplantaten, hun sociale omgeving en naaste contacten van de donoren. De onderzoekers beschreven de belangrijkste observaties van 10 gevallen waarin patiënten hun ervaringen deelden over persoonlijkheidsveranderingen na orgaantransplantatie, waaronder het geval van “Danielle”.

Danielle, een 18-jarig meisje, kreeg een harttransplantatie van een 18-jarige jongen genaamd Paul. Voor de transplantatie had Danielle geen muzikale aanleg. Maar nadat ze Pauls hart had gekregen, ontwikkelde ze een diepe liefde voor muziek en voelde ze een sterke drang om gitaar te spelen, hetzelfde instrument dat Paul bespeelde.

Toen Danielle de familie van Paul ontmoette, gaf ze aan dat ze zich sterk verbonden voelde en zei: “Ik kende hem [Paul] direct.” Een ander prominent geval is Claire Sylvia, die “A Change of Heart” schreef, memoires over haar ervaringen na een harttransplantatie. Ze rapporteerde dat ze na de transplantatie onverwachte trek kreeg om te eten.

Als een zelfbeschreven “gezondheidsbewuste danseres” had Sylvia plotseling een “oncontroleerbare drang” naar kippennuggets, iets waar ze voorheen een hekel aan had. Deze drang bleek later overeen te komen met de voorkeuren van haar donor. Een uit 1992 meldde dat van de 47 Australische transplantatiepatiënten zes procent duidelijke persoonlijkheidsveranderingen had als gevolg van het ontvangen van een nieuw hart.

Een uit 2024 onderzocht de persoonlijkheidsveranderingen van 23 mensen die harttransplantaties ondergingen in vergelijking met 24 mensen die andere organen ontvingen, waaronder nieren, longen en levers. Het onderzoek meldde dat 89 procent van degenen die organen ontvingen persoonlijkheidsveranderingen ervoeren, hoewel de auteurs deze veranderingen niet in verband brachten met de karaktertrekken van hun donor. De resultaten toonden aan dat 47,8 procent van de mensen die een harttransplantatie ondergingen ten minste vier significante persoonlijkheidsveranderingen ervoeren, in tegenstelling tot 25 procent van de mensen die andere organen ontvingen.

Er werden persoonlijkheidsveranderingen gerapporteerd, waaronder deelname aan of kijken naar sportactiviteiten, veranderingen in temperament en voedselvoorkeuren. Verschillende onderzoeken rapporteren verschillende bevindingen, die mogelijk voortkomen uit verschillen in onderzoeksopzet en methodologie. Er moet op gewezen worden dat sommige onderzoeksrapporten geen persoonlijkheidsveranderingen aantonen na transplantatie.

Dr. Mitchell B. Liester, een assistent klinisch professor bij de afdeling Psychiatrie aan de University of Colorado School of Medicine, dat tijdens harttransplantaties het bewustzijn van de donor of herinneringen die in het orgaan zijn opgeslagen, kunnen worden overgedragen aan de ontvanger.

Hij stelde dat de ontvangers persoonlijkheidskenmerken van hun donoren kunnen overnemen door middel van cellulair geheugen, dat hij in zes soorten categoriseerde: epigenetisch, DNA, RNA, eiwitgeheugen, hartzenuwen en elektromagnetische energie. Anatomisch gezien vertoont het zenuwstelsel van het hart een opvallende gelijkenis met het zenuwstelsel van de hersenen. Beide systemen hebben ingewikkelde structuren, delen vergelijkbare neurotransmitters en vertonen een aanpassingsvermogen na verloop van tijd.

Vanwege deze gelijkenissen wordt het hart vaak het ‘breinhart’ genoemd. De traditionele Chinese geneeskunde, die een geschiedenis heeft van 5000 jaar, heeft een vergelijkbaar gezegde: “Het hart beheerst de geest en de ziel”, wat suggereert dat ons hart deel uitmaakt van ons bewustzijn. Er zijn nog andere verklaringen voor persoonlijkheidsveranderingen, zoals de effecten van immunosuppressiva, de stress van de operatie en statistisch toeval.

Deze alternatieve verklaringen zouden sommige gevallen kunnen verklaren, maar zijn onvoldoende om de gevallen te verklaren waarin donors en ontvangers . Dr. Eben Alexander, een voormalig neurochirurg en professor aan de Harvard Medical School, verklaarde in een interview met The Epoch Times: “Het is volkomen logisch om het te zien als een ‘bewustzijn van het hart’.

” Hij voegde eraan toe dat het beperken van het bewustzijn tot alleen het hart of de hersenen misschien niet het volledige plaatje is. De organen dienen meer als “een zender-ontvanger, een filter”, zei hij. “Ons fysieke lichaam is slechts een manier om dit bewustzijn te manifesteren.

” Het standpunt van Alexander komt overeen met dr. Larry Dossey, voormalig hoofd van het Medical City Dallas Hospital, die suggereert dat – niet beperkt tot specifieke locaties zoals het hart of de hersenen. Echter, wanneer noch het hart noch de hersenen functioneren, kan bewustzijn nog steeds bestaan.

Een fascinerend geval gerapporteerd door voormalig cardioloog dr. Michael Sabom betreft de 35-jarige (pseudoniem), die een hersenoperatie onderging voor een aneurysma. Om het succes van de operatie te garanderen, werd al het bloed uit haar hersenen afgetapt en zelfs haar hart stopte met kloppen.

Tijdens de operatie waren er geen EEG-golven en haar hersenstam vertoonde geen activiteit. Bovendien was ze onder diepe narcose en werd haar lichaamstemperatuur verlaagd tot 16 graden Celsius. Volgens alle klinische definities was ze dus volledig bewusteloos.

Maar, zoals later werd beschreven in het boek “Light and Death” van Sabom, hoorde Pam kort na het begin van de operatie een zoemend geluid en had ze het gevoel dat ze haar lichaam had verlaten en dat ze de operatie vanaf een hoger uitkijkpunt waarnam, alsof ze op de schouder van de chirurg zat. Na de operatie rapporteerde ze verschillende levendige details. Ze beschreef nauwkeurig de instrumenten die de neurochirurg gebruikte om haar schedel te openen en kon de gesprekken tussen het medisch personeel navertellen.

Ze beweerde dat ze het liedje “Hotel California” hoorde spelen, ondanks het feit dat er een 100-decibel apparaat in haar oren werd geplaatst, waardoor er helemaal geen hersenactiviteit was. Al haar waarnemingen werden later geverifieerd door het medisch personeel. Dr.

Pim van Lommel, een Nederlandse cardioloog, in The Lancet in 2001 een ander geval in Nederland. Een 44-jarige man kreeg een hartstilstand en raakte in coma. Tijdens de reanimatie verwijderde een verpleegster het kunstgebit van de patiënt en legde het op een nabijgelegen karretje.

Uren later werd het hart van de man met succes opnieuw opgestart door het medische team. Er ging een week voorbij vooraleer de patiënt weer volledig bij bewustzijn kwam. Terwijl hij in zijn ziekenhuisbed lag, merkte hij dat personeelsleden naar iets zochten.

Tot ieders verbazing zei hij plotseling: “Zij weet waar mijn kunstgebit is”, terwijl hij naar een van de verpleegsters wees. Hij herinnerde zich nauwkeurig dat het kunstgebit in een schuiflade onder de kar werd gelegd. Deze fenomenen, bekend als “bijna-doodervaringen” of BDE’s, zijn gerapporteerd door mensen die levendige ervaringen hadden tijdens momenten van klinische dood of extreem gevaar.

Dr. Sam Parnia samen met collega’s 2.060 gevallen van hartstilstand en ontdekte dat bij 9 procent van de patiënten het bewustzijn actief bleef, zelfs toen hun hart niet meer klopte.

Bijna één op de 10 mensen ervoer een BDE, wat aangeeft dat het fenomeen niet zeldzaam is. Van Lommel ook dat 18 procent van 344 patiënten die gereanimeerd werden na een hartstilstand, levendige ervaringen rapporteerden. Een veel voorkomend aspect van bijna-doodervaringen is de sensatie van “scheiding van bewustzijn met het fysieke lichaam”, vaak aangeduid als “buitenlichamelijke ervaringen”.

Dergelijke voorvallen werden gerapporteerd door van de bijna-dood-ervaringsdeskundigen in de studie van Parnia en in de studie van Van Lommel over BDE’s. Deze personen beschrijven dat ze buiten hun lichaam zweven en details van hun omgeving waarnemen, waarvan veel onafhankelijk kan worden geverifieerd door medisch personeel, zoals in het geval van Pam. Janice Holden, wiens primaire onderzoek gericht was op de implicaties van bijna-doodervaringen, communicatie na de dood en andere transpersoonlijke ervaringen, met 93 patiënten die bijna-doodervaringen hadden.

Ze vroeg de deelnemers om hun observaties van de gebeurtenissen die om hen heen plaatsvonden te beschrijven. Ziekenhuismedewerkers controleerden deze observaties later op juistheid. De resultaten toonden aan dat 92,5 procent van de observaties volledig accuraat waren, wat betekent dat ze overeenkwamen met de werkelijke gebeurtenissen zoals bevestigd door het ziekenhuispersoneel.

Daarnaast was 6,5 procent van de observaties bijna nauwkeurig, wat betekent dat ze grotendeels correct waren, maar dat er kleine afwijkingen waren. Slechts 1,1 procent van de observaties werd als onnauwkeurig beschouwd, wat werd toegeschreven aan één enkele patiënt in het onderzoek. Dr.

Jeffrey Long, een oncoloog in Kentucky, heeft 25 jaar lang BDE’s bestudeerd. In zijn boek “Evidence of the Afterlife: The Science of Near-Death Experiences” beschrijft Long een onderzoek van 617 bijna-doodervaringen, waarvan 46,5 procent buitenlichamelijke ervaringen beschreef. Bij deze personen werd 97,6 procent van de waarnemingen als echt geverifieerd.

“Wanneer men controleerde wat deze mensen zagen toen ze herstelden van hun levensbedreigende gebeurtenissen, waren deze in wezen altijd accuraat tot in het kleinste detail.” vertelde Long, die meer dan 4.000 BDE-gevallen bestudeerde, aan The Epoch Times.

De overeenkomsten, consistenties en nauwkeurigheid die zijn waargenomen in bijna-doodervaringen zouden ons moeten aanmoedigen om deze studies en fenomenen als legitieme wetenschappelijke onderzoeken te beschouwen, zei hij. In zijn boek verklaarde Sabom dat hij aanvankelijk sceptisch was over BDE’s. Hij was zelfs van plan om BDE’s te ontkrachten.

Maar na een aantal jaren van intensief onderzoek veranderde zijn perspectief. Wetenschap is fundamenteel gebaseerd op het principe dat de werkelijkheid wordt vastgesteld door herhaalde, verifieerbare waarnemingen. Met duizenden gerapporteerde gevallen zijn BDE’s een serieuze wetenschappelijke overweging waard.

Naast buitenlichamelijke ervaringen hebben vooraanstaande medische tijdschriften en artsen gevallen gemeld waarin mensen verder reisden dan de huidige fysieke wereld. In het onderzoek van Van Lommel rapporteerde van de mensen met een BDE dat hun bewustzijn een reis maakte naar alternatieve dimensies en terugkeerde met levendige ervaringen. Ondertussen rapporteerde van de proefpersonen in Parnia’s studie dat ze een andere onaardse wereld leken binnen te gaan.

De carrière van Alexander omvat meer dan 25 jaar ervaring als neurochirurg, waarvan 15 jaar in het Brigham and Women’s Hospital en Children’s Hospitals en de Harvard Medical School in Boston. In de vroege uren van 10 november 2008 raakte Alexander in een als gevolg van een zeldzame bacteriële meningitis. De artsen vertelden hem dat hij “een kans van 2 procent [op overleven] had, zonder kans op herstel”, vertelde hij The Epoch Times in een interview.

Hoewel zijn toestand snel verslechterde, ontwaakte hij zeven dagen later. Terwijl zijn leven wegvloeide, had Alexander tijdens de week dat hij in coma lag een extreem levendige ervaring. Volgens zijn herinnering voelde hij zich herboren als een primitieve, kleverige substantie en reed hij vervolgens op de vleugel van een vlinder die hem naar een rijk “van een heel ander soort eeuwige natuur buiten de Aarde” leidde, zei hij.

De wereld die hij zag had immense wolken van roze en witte, transparante, glinsterende wezens die in een boog langs de hemel bewogen en regenboogstrepen achterlieten, vertelde hij The Epoch Times. In zijn boek “Proof of Heaven: A Neurosurgeon’s Journey into the Afterlife” interpreteerde Alexander deze wereld als de hemel. Hij beschreef ook het gevoel van de liefde van God en de aanwezigheid van engelen.

Dr. Mary C. Neal, een orthopedisch chirurg aan de Universiteit van Zuid-Californië, rapporteerde een soortgelijke ervaring in haar boek “To Heaven and Back”.

In 1999 verdronk Neal tijdens een kajakongeluk en leek het alsof haar bewustzijn haar lichaam verliet en een wereld van licht binnenging. Daar ontmoette ze spirituele wezens en onderging ze een levensherziening. “ ” door dr.

Sam Parnia en een team van medische experts, waaronder neurowetenschappers, specialisten op het gebied van kritieke zorg, psychiaters en psychologen van Harvard University, Baylor University, University of California, Riverside, en de University of Virginia, vatten samen dat BDE’s een opvallend gelijkaardig patroon volgen. Sommige wetenschappers hebben voor deze ervaringen voorgesteld, zoals beschreven in een . Zowel harttransplantatiechirurgie als BDE’s suggereren een opmerkelijke fluïditeit van het bewustzijn.

Het menselijk bewustzijn is waarschijnlijk een vrije entiteit die zich verplaatst in ons lichaam. Het kan zich verplaatsen naar ons hart, zich buiten ons lichaam bewegen en zelfs naar andere dimensies reizen die voor menselijke ogen onzichtbaar zijn. “Net als bij een regenboog kun je zien dat hij echt is, maar je kunt hem niet aanraken.

” zei dr. Peter Walling van Baylor University Medical Center tegen The Epoch Times. Long deelde mee dat als mensen het overweldigende bewijs voor het bestaan van bewustzijn onafhankelijk van het lichaam echt zouden begrijpen, “het heel gemakkelijk is om te accepteren dat we letterlijk eeuwige wezens zijn die een aards, fysiek bestaan hebben, maar dat onze grotere realiteit niet-fysiek is in dit niet-fysieke bewustzijn.

” Ongeacht waar het bewustzijn naartoe reist, het moet een oorsprong hebben – een startpunt. Epoch Times is een onafhankelijke nieuwsorganisatie die niet beïnvloed wordt door een regering, bedrijf of politieke partij. Vanaf de oprichting is Epoch Times geconfronteerd met pogingen om de waarheid te onderdrukken – vooral door de Chinese Communistische Partij.

Maar we zullen niet buigen. De Nederlandstalige editie van Epoch Times biedt op dit moment geen betalende abonnementen aan en aanvaardt op dit moment geen donaties. U kan echter wel bijdragen aan de verdere groei van onze publicatie door onze artikelen te liken en te her-posten op sociale media en door uw familie, vrienden en collega’s over Epoch Times te vertellen.

Deze dingen zijn echt waardevol voor ons. Waarheid & Traditie.