3 weeks Ago
"Moet ik Arcane kijken?" Dat is een vraag die ik te vaak heb gehoord, vooral van mensen die niets met gaming hebben en al helemaal niets met League of Legends. Stop daar alsjeblieft mee. Of je nu een gamer bent of niet, deze serie verdient je aandacht.
Het is niet alleen een van de meest indrukwekkende animatieseries van de afgelopen jaren, maar ook een verhaal dat je volledig meesleept, zelfs als je geen idee hebt wat een "jungler" of "ADC" is. Deze review van Arcane is volledig spoilervrij. Voor wie Arcane nog niet kent: ja, de serie is technisch gezien gebaseerd op League of Legends, maar laten we dat even in perspectief plaatsen.
League of Legends is een competitieve online game waarin spelers in teams tegen elkaar strijden om de basis van de tegenstander te vernietigen. Het draait voornamelijk om strategische gevechten en heeft op zichzelf geen verhaal. Wat Arcane echter doet, is de wereld van League of Legends, opgebouwd door teams van schrijvers en ontwerpers, gebruiken als inspiratie om een uniek en meeslepend verhaal te creëren.
Dit universum zit boordevol complexe personages, diepgaande relaties en een rijke, gelaagde achtergrond die in de serie op briljante wijze tot leven komt. Het mooie is dat je niets van de game hoeft te weten om de serie te waarderen. Het verhaal staat volledig op zichzelf en neemt je mee naar Piltover, een steampunk-achtige stad.
Hier speelt zich een conflict af tussen de rijke bovenklasse (Topside) en de arme onderklasse die letterlijk in de schaduw leeft, in een gebied dat de Undercity heet. Centraal staan de zussen Violet (Vi) en Powder (later bekend als Jinx), die als kinderen hun ouders verliezen tijdens een opstand in de Undercity. Ze worden opgenomen door een adoptievader, maar het leven in Piltover is allesbehalve makkelijk.
De opzet klinkt misschien simpel: twee zussen, een stad vol ongelijkheid, en een serie conflicten die hen uit elkaar dreigen te drijven. Maar vanaf het eerste moment wordt duidelijk dat Arcane veel meer te bieden heeft. Naast Violet en Powder volgen we een breed scala aan personages, zoals de geniale uitvinders Jayce en Viktor, en politiek gedreven figuren als Mel en Ambessa.
Elk personage heeft zijn eigen verhaal en ontwikkeling, die op het laatste moment allemaal samenkomen in een indrukwekkende climax vol actie en emotie. Wat deze serie zo bijzonder maakt, is dat elk subplot de moeite waard is. Geen enkele verhaallijn voelt als opvulling, en de manier waarop alles samenkomt, houdt je tot het einde geboeid.
Vooral de reis van Jayce en Viktor springt eruit, met momenten die, vooral in het tweede seizoen, een enorm diepe indruk maken, visueel en emotioneel. A rcane is overigens een volledig visueel spektakel, niet alleen in het verhaal van Jayce en Viktor. De Parijse studio Fortiche Production heeft een unieke animatiestijl ontwikkeld die een mix is van 3D-graphics en kunstzinnig handwerk.
De personages zijn opnieuw vormgegeven om naadloos in deze wereld te passen, vaak met verbeteringen die hen nog sterker maken dan hun oorspronkelijke ontwerpen. De animatie is een waar feest om te zien, met vloeiende actie en een dynamische stijl die elke scène kracht bijzet. Fortiche schuwt het experiment overigens niet en gebruikt regelmatig alternatieve stijlen, zoals handgeschilderde of met houtskool getekende beelden, om belangrijke momenten extra impact te geven.
Het resultaat is een unieke kijkervaring die je eigenlijk bijna nergens anders zult vinden. Alles aan Arcane voelt als kunst. Elke aflevering zit vol scènes die eruitzien als meesterwerken.
Vaak worden die momenten nog versterkt door iets wat de geschiedenis van Fortiche en Riot Games verraadt: hun geniale gebruik van muziek. De soundtrack tilt elke scène naar een hoger niveau, met pompende hiphop tijdens vechtscènes, melancholische tonen in emotionele momenten, en romantische nummers die precies de juiste snaar raken. Originele nummers van absolute topartiesten als Stray Kids en Stromae, speciaal gemaakt voor de serie, maken het geheel compleet.
Het werkt bijna perfect—maar dan zeg ik bewust "bijna". Hoe lyrisch ik ook ben over de serie, ik blijf kritisch, vooral op de laatste paar afleveringen. Zonder in spoilers te vervallen: tegen het einde van seizoen twee gaat het tempo plotseling enorm omhoog, vooral in vergelijking met het zorgvuldig opgebouwde ritme van seizoen één.
Hoewel een aantal time skips dit deels opvangen, voelt het soms als een whiplash..
