Anouk, Farah en Juul herdenken: 'Mijn opa vertelde dat het een marteltechniek in de oorlog was'

DEN HAAG - 'Op 4 mei denk ik altijd: de oorlog was nog niet klaar, mijn grootouders zaten nog in kampen en dat duurde nog maanden', zegt Anouk. Ze heeft Indische roots en gaat vandaag naar de Nationale Herdenking bij het Indisch Monument in Den Haag. Ook Juul en Farah willen blijven herdenken om de verhalen door te geven.

'Ik heb een Indische moeder, dus ik ben ook Indisch. Ik heb dat Indisch zijn ook heel erg van huis uit meegekregen. Mijn grootouders zijn overleden toen ik nog jong was.



' 'Mijn oma heeft aan mijn moeder gevraagd om ervoor te zorgen dat mijn zusje en ik toch Indische kindjes werden. De rest van de familie heeft geprobeerd die cultuur, die zij zo belangrijk vonden, mee te geven aan de volgende generatie', vertelt ze . 'Een van de dingen die ik van jongs af aan heb gedaan, is dat ik met mijn moeder en tante de herdenking bezocht.

Dat is mij altijd meegegeven als iets dat belangrijk was. Ik wilde me daar wel extra voor inzetten dus sinds een jaar of zeven help ik bij de herdenking als vrijwilliger.' 'In de bredere maatschappelijke aandacht verdwijnt deze herdenking een beetje.

Op 4 mei denk ik altijd: de oorlog was nog niet klaar, mijn grootouders zaten nog in kampen en dat duurde nog maanden. Je moet leed nooit vergelijken, maar daar gebeurden ook hele erge dingen. Ik vind het belangrijk om daar aandacht voor te houden en die herinnering levend te houden.

' 'Ik ben geboren en getogen in Den Haag. Ik kom uit een hecht gezin met nog een broertje, mijn vader is Moluks-Indisch en mijn moeder is Indisch. Ik liep vroeger wel tegen vooroordelen aan, je bent al gauw 'dat donkere meisje'.

' 'Maar vanuit huis heb ik het trotse en het met elkaar zijn wel heel erg meegekregen. Met dingen als eten, begrafenissen en verjaardagen zat daar wel een Indisch tintje aan. Om 16.

00 uur kreeg iedereen de vraag: je blijft toch gewoon eten?' 'Wat de herdenking op 15 augustus betreft, heeft de niet-Indische gemeenschap vaak totaal geen idee. Ook van de Indische jongeren krijgen sommigen het van huis uit niet mee. Ik zelf ook niet.

' 'Er was vroeger geen aandacht voor: als je opa en oma niet de ruimte kregen om erover te praten of te herdenken, dan geven ze het ook niet door. Ik denk dat daar heel veel te winnen valt, omdat jongeren wel willen weten hoe dat is gegaan voor hun opa en oma.' 'Het is voor mijzelf begonnen toen ik meedeed aan Tracing Your Roots, een programma waarbij je op zoek gaat naar je Indische afkomst.

Ik kwam er toen achter dat er best wel wat communities zijn en viel met mijn neus in de boter bij Jong1508, dat is de jongerentak die actief meedoet aan de herdenking.' 'Dit jaar doe ik samen met Dyonne het nagesprek bij de documentaire in het Filmhuis en daarna ga ik zelf naar de herdenking en kijk ik waar ik nog kan helpen.' 'De herdenking is heel belangrijk.

Anders geef je het niet door. Genoeg mensen geven door wat er op 4 mei gebeurt en waarom we 5 mei hebben. Als je dat niet vertelt vanuit de Indische achtergrond, gaat het al gauw verloren.

' 'Dan komen we er nooit achter wat voor leed daar heeft plaatsgevonden, en kunnen we daar ook niet van leren. Zeker de jongere generatie moet zich daar bewust van zijn.' 'Mijn roots met voormalig Nederlands Indië komen van de vader van mijn moeder.

Hij werd in 1926 geboren in wat nu het midden van Jakarta is. In 2011 is hij overleden. We hadden een enorm sterke band en mijn moeder was al wel eens met hem meegegaan naar de herdenking, maar ik nog niet.

Na zijn overlijden kreeg ik toch de behoefte om erheen te gaan.' 'Ik was zijn enige kleinkind aan die kant van de familie. Soms sprak hij niet met zijn eigen kinderen over de geschiedenis, maar wel met mij.

Toen ik in groep 6 zat, lazen wij op school en boek met op de voorkant een afbeelding van iemand die was ingegraven terwijl een schorpioen over zijn hoofd liep. Dat had veel indruk op mij gemaakt, maar mijn opa vertelde heel nonchalant dat het een marteltechniek was die hij in de oorlog gezien had.' 'Een jaar of negen geleden, toen ik nog aan het studeren was, werd ik voor het eerst vrijwilliger bij de herdenking.

Ik dacht toen, zolang ik het kan wil ik nog steeds bijdragen voor alle voorouders. Dit jaar help ik bij de receptie voor de genodigden, zoals de minister president en verschillende ambassadeurs.' 'Ik help ook bij het pop-up restaurant waar we nasi bungkus uitdelen.

Dat is het eerste eten dat werd aangeboden door het Rode Kruis na de capitulatie van Japan.' 'Waarom de herdenking belangrijk is, is voor iedereen heel persoonlijk. Voor mij is het een onderdeel van mijn familiegeschiedenis, dus ik vind het logisch om mijn voorouders te blijven herdenken.

' 'Het is belangrijk om stil te staan bij de geschiedenis en ervan te leren. Ik vind het wel goed om meerdere momenten per jaar zo'n reflectiemoment te hebben.' Tijdens de Nationale Herdenking 15 augustus 1945 wordt stilgestaan bij het officiële einde van de Tweede Wereldoorlog in het Koninkrijk der Nederlanden.

We herdenken de capitulatie van Japan waardoor er ook een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië. De herdenking is in Den Haag bij het Indië-monument in de Scheveningse Bosjes. Alle slachtoffers van de oorlog met Japan en de Japanse bezetting worden dan herdacht.

De Nationale Herdenking wordt live uitgezonden door Omroep West. De uitzending op TV West en de website en app van Omroep West begint om 18.45 uur.

.