Annet speelt rol in 40-45, de Musical: 'Nooit te laat om je dromen na te jagen'

Een spectaculaire musical in haar eigen dorp. De kans om te figureren in 40-45, de Musical kon actrice Annet Boels-Kunst (40) niet laten liggen. ‘Gaaf dat we dit in Barneveld hebben.

’ Als ik mijn leven over zou kunnen doen, zou ik in musicals willen spelen.’ Dat zei Annet Boels-Kunst (40) in 2017 tijdens een interview over Toneelgroep WIK, waarvan ze op dat moment een jaar lid was. ‘Hoe grappig dat ik nu alsnog meespeel in een musical?’, zegt ze nu, zeven jaar na dat interview, nadat ze het krantenknipsel erbij heeft gepakt.



We spreken Annet in de zomer, als de repetities voor 40-45, de Musical net begonnen zijn. Elke woensdag, zaterdag en zondag oefent ze verschillende scènes, samen met zo’n 120 andere figuranten, het ensemble en de hoofdcast - onder wie Dorian Bindels en Soy Kroon, die in het oorlogsverhaal de (hoofd)rollen van broers Dirk en Louis vertolken. ‘Het feit dat de musical in mijn eigen woonplaats wordt gehouden, maakt het voor mij haalbaar om eraan mee te werken’, zegt Annet - blauwe ogen en een volle bos krullen.

Als vierjarige verhuisde ze met haar ouders van Groningen naar Barneveld. In het gezin met vijf kinderen was er altijd wel iemand die wilde meedoen aan één van haar zelfverzonnen toneelstukjes. ‘Elke zondagochtend riep ik mijn ouders en voerden we een hele voorstelling op’, blikt ze met een glimlach terug.

‘Ja, maar lange tijd was ik te druk om er echt werk van te maken. Vroeger speelde ik volleybal op hoog niveau en sinds mijn twintigste heb ik altijd voor de klas gestaan. In 2016 - de jongste was net een jaar of twee (Annet en haar man Rutger hebben drie kinderen, red.

) - begon het toch te kriebelen en sloot ik me aan bij de Barneveldse toneelvereniging WIK. Bij één van de eerste oefeningen die we daar deden, kregen we de opdracht om ‘de kleur blauw’ te spelen. Ik had geen idee wat ik moest doen, maar de rest ging meteen aan de slag en ik ging er al gauw in mee.

Toneel is eigenlijk gewoon spelen voor volwassenen, alles kan en niks is gek. Ik wist meteen: dit is het.’ ‘Toneel werd al snel het hoogtepunt van mijn week, dus ik baalde enorm toen de theaters tijdens de coronacrisis dicht moesten.

Ondertussen ging veel ander acteerwerk gewoon door, zoals televisie- en internetcommercials, dus besloot ik me daarop te richten. In 2021 volgde ik een opleiding aan de Nederlandse Acteursschool, waar ik onder anderen les kreeg van Rian Gerritsen en Angela Schijf. Daar leerde ik veel over tekstbegrip, improvisatie en andere technieken om mijn spel te verbeteren.

Ik schreef me in bij verschillende castingbureaus en kreeg rolletjes in reclames en series. Zo kon ik blijven acteren.’ ‘Daarnaast ben ik recent gestart als trainingsacteur (een trainingsacteur is gespecialiseerd in het spelen van een rol binnen leersituaties, zoals een feedback-, weerbaarheids- of leiderschapstraining, red.

), sta ik nog steeds als ZZP’er voor de klas en geef ik theaterlessen aan kinderen. Zo kan ik mijn passie voor lesgeven en toneel mooi combineren.’ ‘Dat is lastig te zeggen, het zijn twee heel verschillende disciplines.

Het leuke aan theater is de feedback die je vanuit het publiek krijgt, daar krijg ik energie van. Daarbij krijg je in het theater maar één kans; het is een one taker. Dat geeft me een kick en houdt me scherp.

Het leuke van camera-acteren is voor mij dat je veel ‘kleiner’ kunt spelen dan in het theater.’ ‘Ik had eigenlijk nog niks gehoord over de musical, totdat een vriendin van WIK voorstelde om met zijn allen auditie te doen als figuratie. Ik was meteen enthousiast.

Het is heel gaaf dat we dit in Barneveld hebben en de kans om in een musical te spelen in je eigen dorp krijg je maar één keer.’ ‘De eerste auditieronde bestond uit een een-op-een-gesprek en de tweede ronde was een dansauditie, waarbij we een partnerdans moesten doen. Dat was best spannend, ik heb wel eens jazzdance gedaan maar dat is lang geleden.

Gelukkig kan ik goed regie-aanwijzingen opvolgen. Hoe het ging? Goed genoeg, haha. Uiteindelijk bleef ik als enige van de toneelvereniging over.

Anderen werden niet gecast of haakten af, omdat er best veel tijd in gaat zitten.’ ‘Dat lukt alleen dankzij de steun van mijn man en kinderen. Rutger en ik hebben vooraf goed gekeken hoe we het gezinsleven met de musical konden combineren we hebben de keuze echt met het hele gezin gemaakt.

Hij ziet ook hoeveel energie ik hiervan krijg en wat ook meeweegt, is het voorbeeld dat we de kinderen willen geven: als je iets heel graag wilt, moet je het niet uitstellen. Ga ervoor!’ ‘Ik doe mee in vijftien verschillende scènes, waarbij ik elke keer een andere rol speel. De ene keer ben ik bijvoorbeeld een burger en dan weer een Joodse vrouw.

Tussen de scènes door kleed ik me om.’ ‘Vaak onderschatten mensen het belang van figuratie, maar we doen er echt toe. De musical wordt mede een spektakel omdat wij met zoveel mensen meedraaien.

Daarom vind ik het ook belangrijk om de emoties goed over te brengen op het publiek. Ik zing niet en heb geen tekst, dus het leed en de angst moeten van mijn gezicht af te lezen zijn. Bij elke rol vraag ik mezelf opnieuw af: waarom loop ik hier? En welk verhaal zit erachter? Soms leef ik me zo in dat ik er zelfs kippenvel van krijg.

’ ‘Je moet de emoties kunnen oproepen, maar daarna ook weer kunnen loslaten. Daar worden we gelukkig goed bij geholpen, we krijgen allemaal begeleiding vanuit Studio 100 om ermee om te gaan. De sfeer is ook heel fijn tijdens de repetities.

De figuranten, de kindercast, het ensemble en de hoofdcast: we zijn allemaal gelijk en doen het echt samen, als één groot team.’ ‘Ik repeteer elke woensdagavond, zaterdag en zondag, en de weken voor de première oefenen we elke avond en het hele weekend. Daarna speel ik in elk geval tot januari mee, waarna het contract wordt verlengd tot juni 2025.

De figuranten zijn verdeeld in drie groepen die elkaar afwisselen. Zo ben ik één keer in de drie weken vrij en kan ik tussendoor opladen, want we spelen gemiddeld vier à vijf voorstellingen per week. Ik wil elke voorstelling dezelfde energie geven, alsof het de allereerste uitvoering is.

’ ‘Meestal heb ik daar geen last van, ik vind optreden echt een feestje. Ik ga er open in en wil vooral genieten. Het moment dat alles bij elkaar komt - het licht, het geluid, de acteurs en het publiek - wordt heel bijzonder.

’ ‘Ik hoop allereerst dat dit een heel gaaf jaar wordt, waar we als gezin positief op terug zullen kijken. Daarna zie ik wel wat er op mijn pad komt.’ ‘Soms schiet de gedachte nog wel eens door mijn hoofd: was ik hier maar eerder mee begonnen.

Maar opnieuw beginnen kan niet, daarom doe ik het nu alsnog en geniet ik er volop van. Het is nooit te laat om je dromen na te jagen.’.