Anna Kendrick over de keuze om geen geweld te laten zien in haar regiedebuut ‘Woman of the Hour’: ‘Zonder veel te zien, voel je hoe vreselijk het was’

Anna Kendrick brak bij het grote publiek door in Up in the Air (2009), de Oscarfavoriet waarin George Clooney haar onder zijn vleugels neemt en leert hoe je mensen ontslaat. Sindsdien maakte ze vooral carrière in (romantische) komedies en de luchtige Pitch Perfect -filmserie. Met de nieuwe Netflixfilm Woman of the Hour maakt ze haar regiedebuut met serieuzere kost.

Netflix kocht het project naar aanleiding van lovende reacties op het Toronto International Film Festival in september 2023, na een biedingsstrijd, voor zo’n 10 miljoen euro. In Woman of the Hour speelt Kendrick zelf Sheryl Bradshaw, de vrijgezel die in 1978 in het tv-programma The Dating Game uit drie mannen mocht kiezen voor een blind date. Eén van hen blijkt Rodney Alcala (Daniel Zovatto), de man die later bekend werd als de Dating Game Killer en veroordeeld werd voor de verkrachting van en moord op in ieder geval zeven slachtoffers.



Op enkele details en namen na, blijft de film dicht bij de waargebeurde feiten. Kendrick was al vroeg aan het project verbonden als producent en hoofdrolspeelster, maar nam op het laatste moment ook plaats in de regiestoel, vertelt ze tijdens een gesprek in LA. Ze verraste ook zichzelf toen ze zich voor de positie kandidaat stelde en lacht nerveus als ze herinneringen ophaalt aan de periode dat ze de eerste scripts onder ogen kreeg.

„Ik werd steeds geobsedeerder door het verhaal. Elke keer als ik nieuwe versies van het scenario van Ian McDonald las, dacht ik; ‘Als ik het voor het zeggen had, zou ik deze scène uit die versie halen en dat moment uit een eerdere versie gebruiken.’ Ook al had ik het níét voor het zeggen.

Toen de startdatum van de opnames dichterbij kroop en we nog niemand hadden gevonden om de regisseursrol te vervullen, werd ik steeds enthousiaster van het idee wél inhoudelijke keuzes te kunnen maken.” In 2022 sprak Kendrick ter promotie van haar film Alice, Darling – over een vrouw die gemanipuleerd wordt door haar partner – al over haar eigen ervaringen met emotionele mishandeling. Een man van wie ze hield, had Kendrick dusdanig bespeeld dat ze volledig het vertrouwen in zichzelf kwijt was.

Ze noemde indertijd geen namen, maar er werd publiekelijk gespeculeerd dat het om cinematograaf Ben Richardson moest gaan, met wie ze zes jaar een relatie had. Twee jaar geleden inspireerden haar ervaringen haar als actrice, met Woman of the Hour was de persoonlijke connectie met het verhaal de reden om een carrièrestap te maken: „Ook al heb ik zelf nooit fysiek geweld meegemaakt, als vrouw voelde ik wel dagelijks dreiging van een ander. Dat onderdeel was voor mij bekend terrein.

” In de film vat ze dat gevoel scherp samen, onder alle oppervlakkige vragen van haar personage aan potentiële dates zit één grote vraag: ‘Wie van jullie kan me pijn doen?’ Voor Alice, Darling sprak Kendrick zich al uit tegen het in beeld brengen van expliciet fysiek geweld tegen vrouwen. Ze twijfelde in het begin of haar eigen ervaring wel mishandeling was geweest, omdat ze nooit geslagen werd. Door in films de nadruk van het fysieke element af te halen, zet je volgens Kendrick een genuanceerd beeld neer van een relatie met misbruik.

Als regisseur zet ze haar visie in Woman of the Hour verder naar haar hand. Ze opent de film in 1977 op een afgelegen en uitgestrekt stuk natuur in Wyoming, waar Alcala de alleenstaande moeder Sarah (Kelley Jakle) naartoe lokt voor een fotoshoot. Halverwege de shoot verkracht en vermoordt hij haar.

Een variant van die scène stond in zo’n vroege versie van het script dat Kendrick las, toen nog als actrice. „Ik vocht ervoor de scène weer in de film te krijgen. Ik vond het hartverscheurend dat hij iemand opzettelijk zo kwetsbaar maakte en de hoop op iets moois, op een prachtige plek, zo ruw van haar afnam”, vertelt Kendrick.

Als kijker zie je detailshots van trappende voeten en een hand om Sarahs nek gevolgd door een lang natuurshot van de omgeving wanneer hij haar misbruikt en doodt. „We namen dat natuurbeeld op toen we aan het wachten waren tot alles op de set klaarstond. Ik wist nog niet goed waar ik het kon gebruiken.

Uiteindelijk vroeg ik de editor hiermee twee meer expliciete beelden uit een eerste versie te vervangen. Als kijker voel je namelijk ook zonder veel te zien hoe vreselijk dit was.” Woman of the Hour is niet zo geïnteresseerd in wie Rodney Alcala nou precies was.

Het true crime-genre wordt in de film op zijn kop gezet door vooral de slachtoffers te belichten. „Op een gegeven moment belandde ik in een ‘rabbit hole’ waardoor ik ineens alle diagnoses kende die Alcala ooit had gekregen en hoe verwarrend en vaak tegenstrijdig die waren.” Maar volgens Kendrick heeft kennis over de motivatie van seriemoordenaars weinig nut.

„Het zegt weinig over de mensen die je dagelijks tegen het lijf loopt. De kans dat iemand een seriemoordenaar is, is klein. Waarschijnlijker is het dat je iemand ontmoet die jou pijn doet omdat zij pijn hebben.

Ik vond het belangrijker de slachtoffers daarvan prioriteit te geven.” De positieve reacties op haar regiedebuut doen kersverse regisseur Anna Kendrick nog niet verlangen naar meer. Haar ‘impostor syndrome’ heeft de overhand.

„Eigenlijk is het nog erger dan vóór ik mezelf als regisseur pitchte. Misschien blijkt het wel een toevalstreffer. Dus, ik sta nu op het punt op de vlucht te slaan, of mijn eigen dood in scène te zetten”, lacht ze hard.

„Ik heb in ieder geval genoten van het leren van nieuwe dingen, ik hoop dat vast te houden als er weer iets op mijn pad komt.”.